Η Εκκλησία, ως κοινότητα πιστών, είναι ένα υπαρκτό γεγονός, αποδεκτό
θεολογικά, πνευματικά, αλλά και κοινωνικά. Για τον νομικό κόσμο όμως, και στα
θεσμοθετημένα γνωστά πλαίσια, είναι μια πραγματικότητα κοσμική - νομική, που
επιχειρεί να διοικεί με νομιμότητα και που κατέχει κοσμική δημόσια εξουσία, που
εκδίδει πιστοποιητικά κλπ. Είναι δύο υπαρκτές και ταυτόχρονα μη συμβατές
καταστάσεις. Εδώ ξεκινά και το υπαρξιακό πρόβλημα. Την αληθώς υποτιθέμενη θεσμική
έκπτωση και εκκοσμίκευση της κρατικής Εκκλησίας, θα την διαδεχθεί κάτι άλλο,
πνευματικό, στην σημερινή κοινωνία των πιστών;
Έχει από καιρό επισημανθεί, το γεγονός, ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος, πέρασε
πλέον σε μια μεταχριστιανική εποχή. Ήδη, το παραδοσιακό μοντέλο μιας
χριστιανικής ηθικής - θρησκευτικής διδασκαλίας και θρησκευτικής αγωγής, στα δημόσια
σχολεία, έχει ουσιαστικά καταργηθεί. Οι
παραδοσιακές χριστιανικές θρησκευόμενες οικογένειες λιγοστεύουν. Ο κόσμος δεν
θρησκεύει, όπως παλιά. Η ανθρώπινη κοινωνία στις μεγάλες πόλεις, με τους μη χριστιανούς μετανάστες, μουσουλμάνους ή
άθρησκους και άθεους μετατρέπεται σε πολυθρησκευτική
και πολυπολιτισμική. Χάνεται τελικά, και η απόλυτη εξουσία από τους
θρησκευτικούς – εκκλησιαστικούς ηγέτες, και νέες ισορροπίες προσπαθούν να
επικρατήσουν μεταξύ των κυβερνώντων και των εκπροσώπων των πολιτικών παρατάξεων
και των θρησκευτικών ηγετών.
Στη μεταχριστιανική Ευρώπη, η
πίστη μετασχηματίσθηκε σταδιακά σε μια μορφή «κουλτούρας» και περιρρέουσας
ατμόσφαιρας που διέρχεται πλέον μέσα από άλλους δρόμους, πέραν της παραδοσιακής
θεολογίας και της θεσμοθετημένης Εκκλησίας Βλ. ( http://e-theologia.blogspot.gr/2010/11/blog-post_6541.html)
Στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ τα πράγματα. Αν κανείς
παρατηρήσει τα κοινωνικο – πολιτικά δρώμενα, βλέπει, ότι ακόμα και σε μικρές
επαρχιακές πόλεις, για παράδειγμα, προτιμάται η τέλεση σήμερα ενός πολιτικού
και όχι ενός θρησκευτικού χριστιανικού γάμου. Αυτό πριν λίγες δεκαετίες, ήταν
αδύνατο να συμβεί σε τέτοια κλίμακα. Επίσης η ελεύθερη συμβίωση των ζευγαριών,
και η αποθρησκευτικοποίηση της κοινής ζωής τους, δεν φοβίζει τους νέους
ανθρώπους στο ξεκίνημα της οικογένειας. Γενικά η ιερολογία και η θρησκευτική τελετουργία, δεν είναι πλέον
πανάκεια για όλους, και οι παραδοσιακοί μυστηριακοί θεσμοί, όπως ο γάμος, η βάπτιση, ο εκκλησιασμός, η
εξομολόγηση κλπ, δεν αποτελούν το Α και το Ω για πλήθος πιστών. Επιλεκτικά ο καθένας, ακολουθεί με
ελευθερία και προσωπική κρίση, το τι θα πράξει και το πώς θα θρησκεύει και πως
θα λειτουργήσει με την πίστη του στο Θεό. Έπαψε να εμπιστεύεται τον κρατικό
«εκκλησιαστικό ηγέτη» που πολλές φορές τον θεωρεί ως εξάρτημα του διεφθαρμένου
δημόσιου μηχανισμού.
Διαφαίνεται, κατά κάποιο τρόπο, ο κίνδυνος, ότι οι «νέο αθεϊστές» επικρατούν στην καθημερινότητα, εν τοις πράγμασιν, ως τρόπος ζωής και ότι οδηγούμαστε στην
αποεκκλησιαστικοποίηση και αποθρησκευτικοποίηση της κοινωνίας. Μπροστά σε μια
τέτοια πραγματικότητα, δύσκολα φαίνεται να υπάρχουν σύγχρονοι κληρικοί, που
μπορούν να αντέξουν στην πίεση και μπορούν
να έχουν τις πνευματικές και ψυχολογικές αντοχές, και την πίστη, στο να εμπνέουν
και να μαζεύουν τον κόσμο αλλά και τους
νέους γύρω τους.
Ακατανόητο πάλι είναι, το φαινόμενο, με την αύξηση των περιστατικών των
πειθαρχικών διώξεων των στελεχών, από τις παραδοσιακές δομές της εκκλησίας, τις
ενορίες τα μοναστήρια τους φορείς κοινωνικής δράσης κλπ. Η «ηγεσία» με τη μορφή
της «διοικούσας εκκλησίας» λειτουργεί πλέον ως θύλακας «εκκλησιαστικής»
θεσμικής εξουσίας, συνήθως κρατικής, σε βάρος των όσων έχουν πετύχει τη λαϊκή
αποδοχή και παράγουν πνευματικό ή κοινωνικό ή έργο που αφυπνίζει και ενοχλεί… την
θρησκευτική εξουσία, της «επικρατούσας θρησκείας» (!).
Οι σημερινοί χριστιανοί,
δείχνουν να τάχουν εντελώς χαμένα, μέσα στη γενικότερη κρίση των αξιών, και δεν
μπορούν να ερμηνεύσουν το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους και μέσα στους κόλπους
της «εκκλησίας» τους ο καθένας χωριστά, γιατί πλέον η μία Εκκλησία, κατάντησαν
να είναι πάρα πολλές, και με αντικρουόμενα, κυρίως υλικά, συμφέροντα! Ούτε βέβαια μπορούν οι
χριστιανοί, να λύσουν το καυτό ζήτημα, το ότι οι περισσότεροι ναοί τους, αδειάζουν
από νεολαία, και τα ταμεία των εκκλησιών
μπαίνουν μέσα, για τα καλά.
Η ανανέωση του ιερατείου, σήμερα,
είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, και η ύπαρξη της δεσποτοκρατίας, άλλο επίσης σοβαρό
και άλυτο θέμα, που αποξενώνει κληρικούς και λαϊκούς από τη διοικούσα εκκλησία
του «ανώτερου κλήρου», που κατάντησε μια δημόσια κρατική υπηρεσία σε πλήρη
εκκοσμίκευση, όπου ο καθένας όταν μπορεί, ενεργεί για να αποθησαυρίζει
οικονομίες, για «τα γεράματά» του, αδιαφορώντας για τον «πλησίον».
Που βρίσκεται τελικά ο εχθρός; Υπάρχει εχθρός; Τι είναι αυτό που καταστρέφει τελικά τον χριστιανισμό; Γιατί
απομακρύνονται από την εκκλησία οι άνθρωποι; Ποιος άραγε, δεν παίζει καλά το
ρόλο του, ως ηγέτης; Πού είναι η απειλή; Μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Κάποτε οι εχθροί του χριστιανισμού, έριχναν τους χριστιανούς στα θηρία, και
τους φυλάκιζαν, τους βασάνιζαν και τους θανάτωναν
με πολλούς τρόπους. Τους θεωρούσαν παράνομους. Αυτού του είδους οι συμβατικοί διωγμοί,
επαναλαμβάνονται γύρω μας και σήμερα, όπως συμβαίνει π.χ. με τον πόλεμο στη
Συρία, και αλλού, όπου διώκονται οι χριστιανοί. Εκεί, υπάρχουν ορατοί εχθροί.
Με όπλα, με βία, με αίμα και θάνατο.
Σήμερα, τι γίνεται στην Ελλάδα; Πόσο κοντά στους χριστιανούς, βρίσκονται οι διώκτες
τους; Πώς και ποιοι, τους απειλούν, και πώς προσπαθούν να επιτύχουν να
καταστρέψουν την παραδοσιακή ορθόδοξη ελλαδική κοινωνία; Μπορεί να τους
σταματήσει κάτι; Κάποτε μάθαιναν στον απλό κόσμο, ότι ο μεγάλος κίνδυνος είναι
ο «κομμουνισμός» (!), που καταστρέφει την πίστη και άρα έπρεπε ο «καλός
χριστιανός» να σημαίνει οπωσδήποτε και
«αντικομουνιστής» ή τέλος πάντων «δεξιός». Όμως όταν ήρθαν οι «δεξιοί» οι τάχα
καλοί, στις πολιτικές εξουσίες, αποκαλύφτηκε το μεγάλο ψέμα. Αυτοί κατέστρεφαν
μεθοδικά, σιγά – σιγά, ότι μπορεί να
υπήρχε, ως παραδοσιακή αξία. Αυτοί ενώ έμπαιναν πρώτοι στις λιτανείες και στα
πανηγύρια, για να μαζεύουν ψήφους, κρυφά στα γραφεία τους, σε απόλυτη πολιτική
«συνεργασία» και προδοσία, με το δικό τους κρατικό – «δεσποτοκρατικό» δημόσιο σύστημα,
δεν άφηναν τίποτα όρθιο. Παρόμοια μέθοδο εισχώρησης «προδοτών», σε θέσεις
λήψεως αποφάσεων, ακολουθήθηκε σε πολλά σημεία, όπου λαμβάνονταν αποφάσεις, για
να ελέγχεται καλά το παιγνίδι, της απόλυτης υποταγής των πολιτων-χριστιανών.
Πόσο «ασύμμετρος» μπορεί άραγε να θεωρηθεί ο κρυφός πόλεμος, αυτός, που
διενεργείται σήμερα κατά των εδώ χριστιανών; Κατά των κληρικών; Κατά των
μοναστηριών; Κατά των ενοριών; Κατά των οποιωνδήποτε οργανωμένων θρησκευτικών ομάδων, συλλόγων,
φορέων, δράσεων, που εύκολα το σύστημα τους βαφτίζει «περιθωριακούς», για να
απαξιώσει την οποιαδήποτε αντίσταση;
Ο σύγχρονος όρος «Ασύμμετρη
απειλή», έχει καθιερωθεί πρόσφατα, από στρατιωτικούς κυρίως αναλυτές
σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις. Καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να αναλύονται
όσο δυνατόν καλλίτερα τα διάφορα συστήματα άμυνας και ειδικά τα μέτρα ασφάλειας,
υπέρ των πολιτών.
Οι
μελετητές αυτοί συνήθως έχουν σοβαρές αμοιβές, από τις κυβερνήσεις, και
καταβάλλουν υποτίθεται σοβαρή προσπάθεια, για το κοινό αγαθό όλων μας, ώστε
εμείς, οι κοινοί θνητοί, να «κοιμόμαστε
ήσυχα».
Τι
γίνεται όμως, για την «ασύμμετρη απειλή» - αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- κατά των χριστιανών; Τι γίνεται όταν οι «εκκλησιαστικοί»
θεσμικοί παράγοντας αντιστρατεύονται από μόνοι τους, κρυφά, την ίδια την
εκκλησιαστική κοινότητα; Ποια είναι η άμυνα και ποιοι θα μελετήσουν τους
τρόπους επιβίωσης των παραδοσιακά-θεσμικά οργανωμένων δομών στην σημερινή
ορθοδοξία; Πιο απλά, πώς θα επιβιώσουν οι χριστιανοί; Μπορούν; Ο ασύμμετρος πόλεμος (asymmetric warfare) όταν γίνεται σε επίπεδο κατάλυσης κάθε αξίας, που
επιλέγουν οι κοινωνίες για τον εαυτό τους, γίνεται ο πιο επικίνδυνος και με τα
πλέον καταστρεπτικά αποτελέσματα. Οι εχθροί παίρνουν υπογραφή και εξουσία, και διαπλέκονται για την
επίτευξη του καταστρεπτικού τους ρόλου.
Μόνο ένα μεγάλο θαύμα μπορεί να τους σταματήσει… Αν
όμως δεν γίνει το θαύμα αυτό, τι θα συμβεί;
Ο
«ασύμμετρος πόλεμος», τέτοιου
είδους, διενεργείται συνήθως από οργανωμένες μη - συμβατικές ομάδες κρυφών συμφερόντων,
που έχουν πολύ συγκεκριμένους στόχους. Χρησιμοποιούν
ως μέσα, το χρήμα, τη διαφθορά συνειδήσεων, τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, και
δεν σταματούν μπροστά σε κανένα εμπόδιο.
Οι
ομάδες αυτές στηρίζονται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου της πολιτείας,
της εκκλησίας, των ιερών κανόνων, της ιερής παράδοσης κλπ. Δρουν αυθαίρετα, μέσα από τους κόλπους
της ηγεσίας, αλληλοεκβιάζουν τα υποψήφια «στελέχη» πριν τα ανεβάσουν στις
εξουσίες, και βέβαια έχουν ορκιστεί «σιωπή» και συμμετοχή στο κοινό «έγκλημα».
Ένας
βασικός στόχος είναι η κάμψη της αποφασιστικότητας των αγωνιζόμενων,
σκεπτόμενων χριστιανών, που τους χρειάζονται πλέον μόνο για να τους απομυζούν
και τους εκμεταλλεύονται οικονομικά.
Η
σύγχρονη παγκοσμιοποίηση με τις μεθόδους της
και ο ασύμμετρος πόλεμος, με τη σύγχρονη μορφή διωγμού εναντίον των
χριστιανών και των στελεχών, που παλεύουν κυριολεκτικά υπέρ του απλού πολίτη,
αποτελεί πλέον τον «Δούρειο Ίππο» και κατά των χριστιανών. Η ίδια η «εκκλησία»
κτυπά αλύπητα και προδίδει τους χριστιανούς, για να σταθεί η ίδια στην εξουσία.
Εύστοχα
αναφέρει ο αμερικανός διανοούμενος William J. Hartman, πως «…οι
ασύμμετρες επιθέσεις αναζητούν ένα πρωταρχικά ψυχολογικό αποτέλεσμα, να
χτυπήσουν την θέληση και την ικανότητα και την ελευθερία της δράσης του
αντιπάλου», (Πηγή: Globalization and Asymmetrical Warfare).
Μήπως
τελικά εκεί θα κριθεί και η τελική μάχη; Στο αν θα μπορέσουν οι χριστιανοί
αγωνιστές, να διαχειριστούν κατάλληλα τον φόβο που προσπαθεί να τους δημιουργεί
η προδομένη θρησκευτική εξουσία, πριν τους καταστρέψει κάθε ιερό και όσιο με μια
απλή υπογραφή ενός «ανώτερου υπάλληλου»;
Για
φανταστείτε, με μια κρυφή συμφωνία κράτους και εκκλησίας Ελλάδος, να υπογραφεί κάποια
στιγμή και ένα Προεδρικό Διάταγμα, λόγω και της οικονομικής κρίσης, που να
αποφασίζει: Άρθρο μόνο: η «εκκλησία έκλεισε»! Τι γίνεται τότε; Χριστιανοί, πολίτες, ακούτε;