Επίδοση Απόφασης Πρωτοβαθμίου Συνοδικού

 Έγινε χθες μεσημέρι και η "περιβόητη" επίδοση του τόμου, της Απόφασης - Πρακτικών, του Πρωτοβάθμιου Συνοδικού Δικαστηρίου, (φωτ. κατωτέρω).

Υποτίθεται, πως όλα αυτά με αφορούν προσωπικά, και ότι όλα τα μελέτησαν-αξιολόγησαν (!), στο άψε-σβήσε, οι υπερήλικες "δικαστές" μου, μέσα σε ένα 20 λεπτo... και έβγαλαν βέβαια, την απόφαση που "έπρεπε"... ομόφωνα, ώστε να είναι "υπάκουοι", γιατί, όπως είπε με στόμφο, και ο σεβ. Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, κατά τη διαδικασία, να ξέρετε, ότι με όλα αυτά εδώ, εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε, μας τα έστειλαν από τη Ναύπακτο!

Φαντάζομαι να ξεκουράζεται τώρα ήσυχος, και ο σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, και να μη σκέφτεται, το πώς να "παρενοχλήσει", τους επόμενους σεβ. Δικαστάς μου, του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού "Δικαστηρίου", του νομικού προσώπου "Εκκλησίας Ελλάδος", που θα κρίνουν την Έφεση.

(Στα ψιλά γράμματα, ευτυχώς, για την ιστορία, καταγράφηκε -σελ. 8- και η παρατήρησή μου: «Η όλη δίωξη γίνεται για λόγους οικονομικούς»)

Η Πνευματικότητα. Μια Ορθόδοξη προσέγγιση.

A. Εισαγωγικά

-Η πνευματική ζωή στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στον Χριστιανό, χαρακτηρίζει την εσωτερική του κατάσταση,  αλλά και την εξωτερική του συμπεριφορά, προς τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον.  Η πορεία του κάθε ανθρώπου στη σχέση του με τον Θεό, είναι μια βαθειά προσωπική, πνευματική και καρδιακή σχέση. Ο κάθε Χριστιανός, στην δική του ιστορία, με βοηθό την πίστη, αλλά και την Χάρη του Θεού, με τη βοήθεια των ιερών Μυστηρίων, ακολουθώντας τον Λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, και το παράδειγμα των Αγίων, χαράζει την δική του πνευματική πορεία.  Πορεύεται προς τη «Θέωση». Στο να ομοιάσει δηλαδή με τον ίδιο τον Θεό, τον Δημιουργό του.

«Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ Άγιος ειμί.» (1 Πέτρ. 1,16)

- Ο Προσωπικός Πνευματικός, και βοηθός στον αγώνα του Χριστιανού, είναι ο πνευματικός του πατέρας. Είναι αυτός ο ιερέας, ο εξομολόγος, που με τη Θεία Χάρη, και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, μας  οδηγεί στην αληθινή μετάνοια. Μας αγαπά, προσεύχεται για μας, μας συγχωρεί και μας καθοδηγεί με τις πνευματικές συμβουλές του. Μας λέει δηλαδή, το πώς να μη προσκολληθούμε στην αμαρτία μας, και στα πάθη μας, αλλά να μείνουμε ελεύθεροι, να μετανοούμε, να επιθυμούμε την Βασιλεία του Θεού, και να αγαπούμε τον Χριστό.

- Τα πνευματικά «εργαλεία» του κάθε Χριστιανού είναι κυρίως:  η προσευχή, η νηστεία, η μετάνοια, η ελεημοσύνη, τα μυστήρια της Εκκλησίας, και γενικά η συμμετοχή στη Θεία Λατρεία. Επίσης  η μελέτη της Αγίας Γραφής και της Ζωής των Αγίων μας. Αυτά όλα, μας βοηθούν στο να έρθει στη ζωή μας η Χάρη και ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Μας βοηθούν στο θαύμα της σωτηρίας μας. Μας ενώνουν μεταξύ μας. Μας φέρνουν την «άνωθεν ειρήνη».  Μας οδηγούν στη Θέωση. Στην αληθινή Αγάπη, και στο να ομοιάσουμε με τον Θεό, τον Δημιουργό μας.

B. Καινή Διαθήκη.  ( Έριδες στην Εκλησία,  Ά Κορ. 1, 10-15)

Από την πρώτη επιστολή του Απ. Παύλου, προς Κορινθίους.

Οι διχόνοιες που υπήρξαν, μεταξύ των Χριστιανών της πρώτης Εκκλησίας της Κορίνθου, είναι το θέμα που παρακαλεί και προσπαθεί να λύση ο Απόστολος Παύλος.

Είναι πάντοτε επίκαιρα τα λόγια αυτά του Αποστόλου Παύλου. Η ενότητα μεταξύ των Χριστιανών. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, είναι πάντα το ζητούμενο και πάντα στη Θεία Λειτουργία προσευχόμαστε για την Ενότητα.

Στην πρώτη επιστολή του προς τους Κορίνθιους, αναφέρει συγκεκριμένα ο Άγιος Απόστολος Παύλος (κεφ.1, στ.10-15).

α) «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα, ήτε δε καταρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτή γνώμη» στ. 10.

β) «...ότι έριδες εν υμίν εισίν» στ. 11

γ) «Μεμέρισται ο Χριστός; Μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών, ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;» στ 13

δ) «…μη τις είπη ότι εις το εμον όνομα εβάπτισα;» στ 15

-Δείχνει την ανησυχία του ο Απόστολος Παύλος, για την ενότητα των Χριστιανών. Ενδιαφέρεται για το σοβαρό αυτό πρόβλημα. Αρχίζει μάλιστα, με την παράκληση, επικαλούμενος το όνομα του Χριστού. Σας παρακαλώ, λέει, στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, να μη χωρίζεστε μεταξύ σας. Μη κομματιάζεστε. Να ομονοείτε. Να είστε με τον ίδιο νού.

-Υπογραμμίζει το γεγονός, ότι υπάρχουν οι έριδες, μεταξύ των Χριστιανών. Δεν το αποσιωπά, και δεν προσπαθεί να καλύψει την αλήθεια που του έχουν πει. Παρουσιάζει το πρόβλημα επίσημα, και βάζει όλους μπροστά στις πνευματικές τους ευθύνες. Δεν λέει ψέματα. Είναι πικρή η αλήθεια, ότι έριδες εισιν. Κάνει την διαπίστωση και ζητάει την λύση, επειδή αγαπά τον λαό του Θεού.

-Διαμαρτύρεται για τη διχόνοια των Χριστιανών. Δείχνει ότι διαφωνεί και ότι δεν μπορεί να δεχτεί αυτή την κατάσταση. Γιαυτό και ρωτάει χαρακτηριστικά. Μεμέρισται ο Χριστός; Πώς είναι δυνατόν να κομματιαστεί ο Χριστός; Αυτό είναι αδύνατον. Και πάλι ρωτάει, επειδή δεν δέχεται την φανατική προσκόλληση στα πρόσωπα που δημιουργεί οπαδούς. Μήπως έχετε βαπτισθεί στο όνομα του Παύλου; Μήπως ο Παύλος σταυρώθηκε και θυσιάστηκε για σας;

Και τελικά διαχωρίζει εντελώς την θέση του, από τέτοιες επικίνδυνες για την ενότητα των Χριστιανών καταστάσεις. Και αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά. Κανένας δεν μπορεί να πεί ότι στο δικό μου όνομα εβάπτισα. Είναι εντελώς ξεκάθαρη η τοποθέτηση του Αποστόλου Παύλου. Μάλιστα, πρώτα βγάζει έξω τον εαυτό του, από κάθε  προσωπική επιδίωξη, έξω από κάθε φανατισμό και προσωπολατρία. Λέει με άλλα λόγια.  Όπως δεν σταυρώθηκα για σας, και όπως δεν βάπτισα στο όνομά μου κανένα, έτσι δεν μπορεί να διαμοιράζεται ο Χριστός με το να κομματιάζονται οι Χριστιανοί μεταξύ των οπαδών του ενός, ή του άλλου.

Δεν είναι δυνατόν το Ευαγγέλιο της αγάπης του Χριστού, που έχει σκοπό να οδηγήσει στην ενότητα και στην ομόνοια, να μεταβάλλεται σε αφορμή διαιρέσεων και διχόνοιας και φανατισμών. Η πνευματική πορεία του Χριστιανού, είναι πορεία για να συναντήσει τον Χριστό. Είναι ελεύθερη από ανθρώπινες προσκολλήσεις και φανατισμούς.

Δεν μπορεί εμείς οι Χριστιανοί, να λέμε, εγώ είμαι του Παύλου, ή του Κηφά, ή του Απολλώ και να χωριζόμαστε μεταξύ μας. Η Σταυρική θυσία του Χριστού και το βάπτισμα, μας ενώνουν όλους στο δικό του πρόσωπο. Και,  οι Χριστιανοί ενωνόμενοι πνευματικά και με τη Χάρη της πίστεως με τον Κύριο Ιησού Χριστό, παίρνουν από Αυτόν αυτές τις θείες δυνάμεις για να ζήσουν την άγια ζωή. (π. Ιουστίνος Ποποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» σ.83, έκδ. Αστήρ, γ΄ έκδ. 1974).

Γ. Πνευματικότητα και Παράδοση στους Ορθοδόξους    

1.  Για να θεμελιώσουμε την διδασκαλία για την ορθόδοξη πνευματικότητα και την μυστηριακή ζωή στην Εκκλησία, οφείλουμε να καταφύγουμε στην διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας. Εκεί συναντάμε σίγουρα, το περιεχόμενο της ορθόδοξης πνευματικότητος και την μυστηριακή εμπειρία.

(βλ. Μητρ. Κωνσταντίας Βασίλειος, στὴν Εἰσήγησή του, Bose 14-9-13, http://www.imconstantias.org.cy/1154.html)

Η συνολική ζωή του πιστού, μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, είναι πράγματι πνευματική. Η Εκκλησία με τη χάρη των μυστηρίων, δίνει στον κάθε χριστιανό την εμπειρία και τον αγιασμό του Αγίου Πνεύματος.

Αυτός ο αγιασμός του πιστού σημαίνει την «ορθόδοξη πνευματικότητα», που είναι το θαύμα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει τον πιστό μέσω της συμμετοχής του στα Ιερά Μυστήρια.

Η Κοινωνία και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αγιάζει τον πιστό που συμμετέχει στα Μυστήρια, όταν καθίσταται ενεργό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού.

Το πνευματικό έργο της καθοδήγησης των πιστών, ώστε να λάβουν τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, είναι το έργο των ποιμένων της Εκκλησίας, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Μέγας Βασίλειος.

"Τοιοῦτοι δὲ τινὲς (εἰσὶν) καὶ οἱ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ προεστῶτες∙ προάγοντες μὲν ἐπὶ τὰς εὐανθεῖς καὶ εὐώδεις τῆς πνευματικῆς διδασκαλίας τροφὰς καὶ ὕδατι ζῶντι τῇ ἐπιχορηγίᾳ τοῦ Πνεύματος ἄρδοντες καὶ ὑψοῦντες καὶ πρὸς καρποφορίαν ἐκτρέφοντες∙ ὁδηγοῦντες δὲ πρὸς ἀνάπαυσιν καὶ τὴν ἀπὸ τῶν ἐπιβουλευόντων ἀσφάλειαν" .

Οι πνευματικοί πατέρες μας, οι ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού, αναλαμβάνουν αυτή την ιερή ποιμαντική Αποστολή. Να οδηγούν τον κάθε πιστό στο να μετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας. Μέσα από αυτή την μυστηριακή σχέση, οδηγείται ο χριστιανός στην Πνευματική ζωή, στην «εν Χριστώ ζωή». Στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

Κάποιοι, όταν αναφέρονται στην «ορθόδοξη πνευματικότητα», μπορεί να εννοούν την ιδιαιτερότητα και την λειτουργική παράδοση των Χριστιανών της Ανατολής. Και πράγματι υπάρχει ξεχωριστή λειτουργική παράδοση, που αφορά στην υμνογραφία, στην εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική, στην εικονογραφία κλπ παραδόσεις των ορθοδόξων χριστιανών.

Δεν μπορούμε όμως, να ταυτίσουμε την «ορθόδοξη πνευματικότητα» μόνο με μια ιδιαίτερη λειτουργική παράδοση, έστω αυτή των ορθοδόξων. Δεν μπορεί πάνω από την ουσία της πίστεως να μπαίνουν τα εξωτερικά στοιχεία και οι εκδηλώσεις θρησκευτικότητας ενός ατόμου ή ενός λαού.

Με άλλα λόγια, το να κρατούνται, οι τύποι των θρησκευτικών παραδόσεων, δεν σημαίνει ότι αυτό από μόνο του, οδηγεί υποχρεωτικά στην πνευματικότητα και στην εν Χριστώ ζωή. Στη μετάνοια, στη Σωτηρία, και στη Θέωση, οδηγούν μόνο η αληθινή «ορθόδοξη πνευματικότητα», που είναι πρώτιστα η συμμετοχή στα μυστήρια, και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. «Ορθόδοξη Πνευματικότητα» και «Μυστηριακή Ζωή», είναι δύο έννοιες που ορίζουν την ίδια πνευματική πρόοδο και κατάσταση του χριστιανού, που πορεύεται προς την σωτηρία του.

Ως γενική αρχή ισχύει, το ότι « Ὁ Χριστιανισμὸς κηρύσσει τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ τῆς Ἀποκαλύψεως ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου». Και πιο ειδικά ότι ἡ «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπιμένει ἰδιαίτερα στὴ βιωματικὴ ἐμπειρία τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό». Δηλαδή στην ζωή των ιερών μυστηρίων, (Μητροπ. Κωνσταντίας Βασίλειος, ως ανωτέρω).

2. Στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, διασώζονται ακόμη σήμερα, από την αρχαία χριστιανική Παράδοση, συγκεκριμένοι  τρόποι και μέσα, όπως αυτά επικράτησαν, για πάρα πολλούς αιώνες, ως θρησκευτικοί τύποι και ορθόδοξες παραδόσεις. Είναι η συγκεκριμένη θρησκευτικότητα του ορθόδοξου χριστιανικού κόσμου, που πολλοί την θαυμάζουν, ως κάτι το ιδιαίτερο και την μελετούν  με ειδικό ενδιαφέρον, ειδικά όσοι δεν ζουν μέσα σε ορθόδοξο περιβάλλον.

Ο τρόπος και το τυπικό της νηστείας, οι ακολουθίες στη Θεία Λατρεία, η Εικονογραφία στους ναούς, η βυζαντινή εκκλησιαστική ψαλμωδία και υμνολογία, ακόμη και η ζωή στις ενορίες και στα ορθόδοξα μοναστήρια.

Είναι πολύ ενδιαφέρον, και βοηθάει πνευματικά τον κάθε πιστό χριστιανό μια επίσκεψη και πνευματική περισυλλογή σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι. Ιδιαίτερα μάλιστα σε αγρυπνίες, σε μεγάλες εορτές, όπως τη Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα μέσα από τις ιερές ακολουθίες ζει κανείς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και των μυστηρίων, και γεύεται την δική του «Ορθόδοξη Πνευματικότητα»

Δ. Συμπεράσματα:

1. Η Πνευματικότητα ειδικά στον Χριστιανικό κόσμο, δεν μπορεί παρά να είναι μία. Είναι η εν Χριστώ ζωή. Η πορεία προς την θέωση και τον αγιασμό του κάθε ανθρώπου. «Ορθόδοξη Πνευματικότητα» και «Μυστηριακή Ζωή», είναι ταυτόσημες έννοιες, που ορίζουν την πνευματική πρόοδο και κατάσταση του χριστιανού, που πορεύεται προς την σωτηρία του.

2. Η Ορθόδοξη Παράδοση και θρησκευτικότητα στον Χριστιανικό κόσμο, έρχεται και αυτή να κηρύξει την αγάπη και θυσία  του Χριστού και να στηρίξει την πίστη των χριστιανών.

3. Τα θρησκευτικά χριστιανικά τυπικά της ανατολικής Ορθόδοξης Παράδοσης,  διασώζονται στην πράξη μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζουν την «ορθόδοξη πνευματικότητα», και αποτελούν εργαλεία για την προσωπική καλλιέργεια των Χριστιανών. Οι εικόνες, το καντήλι, η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, η λατρεία, η νηστεία η προσευχή, κ.ά. ανήκουν από αιώνες, στην τυπική παράδοση των ορθόδοξων χριστιανών.

4. Η ενότητα των χριστιανών, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι βασική δωρεά του Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσω των Μυστηρίων, ο χορηγός της Πνευματικότητος των Ορθοδόξων αλλά και όλων των Χριστιανών.

(Andria, Italia,  23 Ιαν. 2014)

La Spiritualità. Un approccio Ortodosso.

A. Prefazione

- La vita spirituale per la persona e specie per la persona di fede cristiana, caratterizza il suo modo di pensare e il suo mpdo di essere e agire verso il prossimo e la società in cui vive.  Il percorso di ogni persona nel vivere il suo rapporto con Dio si fonda sul cuore ed profondamente personale e spirituale. Ogni cristiano, nel vivere la sua storia, con l’aiuto della fede, della grazia di Dio e dei Sacramenti, nel seguire la Parola del  Signore nostro Gesù Cristo e l’esempio dei Santi, traccia il proprio cammino spirituale.  Tende verso la “deificazione”, vale a dire verso la sua somiglianza con Dio, suo Creatore.

“Santi diventerete, perchè io sono Santo.” (1 Pietro 1,16)

- La Guida spirituale della persona e l’aiuto del cristiano nella sua lotta del Cristiano, è il suo padre spirituale. È un sacerdote, il suo confessore, che con la grazia di Dio e l’illuminazione dello Spirito Santo, guida verso la vera penitenza. Ama, prega per il suo figlio spirituale, lo  assolve dai peccati  e lo guida con i suoi consigli spirituali. Spiega come non  rimanere prigionieri dei nostri peccati e dei nostri  vizi, ed essere liberi, pentirci, volere il Regno di Dio, e amare Cristo.

- Gli “strumenti” spirituali di ogni Cristiano sono principalmente:  la preghiera, il digiuno, la penitenza, la carità, i sacramenti della Chiesa, ed in generale la partecipazione al vita liturgica.  Altri mezzi importanti sono lo studio della Bibbia e delle vite dei nostri Santi. Tutto questo ci aiuta a fare entrare la grazia di Dio e l’illuminazione dello Spirito Santo nella nostra vita  Ci aiutano a realizzare il miracolo della nostra salvezza. Ci uniscono tra di noi. Ci portano la “pace dei cieli”.  Ci guidano alla Deificazione, all’amore vero e alla somiglianza con Dio, nostro Creatore.

B. Nuovo Testamento.  (Discordie nell’ambito della Chiesa)

 ( Ά Cor. 1, 10-15)

Dalla prima lettera di San Paolo Apostolo, ai Corinzi.

Le discordie sorte tra i Cristiani della prima Chiesa di Corinto  è il problema per la cui soluzione prega e interviene San Paolo Apostolo.

Le parole di  San Paolo sono sempre attuali, e riguardano l’unità tra i Cristiani. La realtà più desiderata all’interno della Chiesa di Cristo;  durante la Santa e Divina Liturgia preghiamo sempre per essa.

Nella sua prima lettera verso i Corinzi, San Paolo Apostolo menziona in particolare (cap.1, str.10-15).

a) «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα, ήτε δε καταρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτή γνώμη» στ. 10.

“Vi esorto fratelli, in nome del nostro Signore Gesù Cristo, a parlare tutti con unanimità, perchè  non vi siano divisioni tra di voi, ma siate in perfetta unione di pensiero e di sentimento” str. 10

b) «...ότι έριδες εν υμίν εισίν» versetto 11

“…tra di voi vi sono discordie…” versetto 11

c) «Μεμέρισται ο Χριστός; Μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών, ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;» στ. 13

“Έ forse diviso Cristo? Paolo è stato forse crocifisso per voi? O siete stati battezzati nel nome di Paolo?” str 13

d) «…μη τις είπη ότι εις το εμον όνομα εβάπτισα» στ. 15

“… nessuno possa dire che siete stati battezzati nel mio nome” str. 15

- Viene sottolineata qui  la preoccupazione di San Paolo Apostolo, per l’unità dei Cristiani, il suo interesse per questo problema serio. Inizia infatti, con la preghiera, citando il nome di Cristo. Vi prego, dice, in nome del Nostro Signore Gesù Cristo, non dividetevi tra di voi. Non vi lacerate. Siate uniti. Siate dello stesso avviso.

-Sottolinea il fatto che esistono discordie tra i Cristiani. Non lo nasconde, e non cerca di dissimulare la verità che gli è stata riferita. Presenta apertamente il problema e pone tutti di fronte alle loro responsabilità spirituali. Non mente. La verità è amara,  esistono discordie. Constata il fatto e cerca una soluzione, perché ama il popolo di Dio.

-Protesta per la discordia dei Cristiani. Mostra il suo dissenso perché  non può accettare questa situazione. Per questo motivo chiede in termini assai espressivi: É forse diviso il Cristo? Com’è possibile fare a pezzi il Cristo? È cosa impossibile. E di nuovo chiede, perché non accetta l’attaccamento fanatico delle persone che sono suoi seguaci:  Siete stati battezzati nel nome di Paolo? Paolo è stato forse crocifisso e si sacrificò per voi?

Ed infine prende apertamente le sue distanze da tali situazioni pericolose per l’unità dei Cristiani. E dice in modo molto incisivo: Nessuno non può dire che fu battezzato al mio nome. La posizione di San Paolo Apostolo è del tutto chiara. Tra l’ altro, prima si esclude da qualsiasi ambizione personale, da ogni fanatismo e culto della personalità. Dice in altre parole: visto che non sono stato  crocifisso per voi, e visto che non battezzai nessuno al mio nome, il Cristo non può essere spezzato dividendo i Cristiani tra i seguaci dell’uno o dell’altro.

Il Vangelo dell’amore di Cristo, che ha come scopo l’unificazione e la concordia, non può diventare motivo di divisioni, discordie e fanatismi. Il cammino spirituale del Cristiano, è cammino per incontrare il Cristo. È libero da fanatismi ed attaccamenti umani.

Non possiamo, noi Cristiani, dire: Io sono di Paolo, io di Cefa, di Apòllo e dividerci tra noi. Il sacrificio della Croce di Cristo ed il battesimo, ci uniscono tutti nella sua persona.E,  I Cristiani uniti spiritualmente e mediante la Grazia della fede con il Nostro Signore Gesù Cristo, ricevono da Lui queste potenze divine per vivere una vita santa. (P. Giutino Popovic, «Uomo e Uomo divino» pag.83, ediz. Astir, 3a ediz. 1974).

C. Spiritualità e Tradizione per gli Ortodossi   

1.  Per fondare l’insegnamento sulla spiritualità ortodossa e la vita spirituale nella Chiesa, dobbiamo ricorrere all’insegnamento dei Padri della Chiesa. In essi troviamo con certezza il contenuto della spiritualità ortodossa e l’esperienza mistica.

(vedi Metrop. Di Constantia Vasilios, nella sua Relazione, Bose 14-9-13, http://www.imconstantias.org.cy/1154.html ).

L’intera vita del fedele, all’interno della Chiesa di Cristo, è di fatto spirituale.  La  Chiesa con la grazia dei sacramenti, dona ad ogni cristiano l’illuminazione dello Spirito Santo.

Questa illuminazione del fedele è la “spiritualità ortodossa”, che rappresenta il miracolo della Grazia dello Spirito Santo, che illumina il fedele tramite la sua partecipazione aiSacramenti.

La  Comunione e la  Grazia dello Spirito Santo  illuminano  il fedele che partecipa aiSacramenti, appena diventa membro attivo della Chiesa di Cristo.

L’opera spirituale della guida dei fedeli, in modo che possano ricevere i doni dello Spirito Santo, è compito dei pastori della Chiesa, come menziona caratteristicamente anche Santo Basilio Magno.

"Τοιοῦτοι δὲ τινὲς (εἰσὶν) καὶ οἱ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ προεστῶτες∙ προάγοντες μὲν ἐπὶ τὰς εὐανθεῖς καὶ εὐώδεις τῆς πνευματικῆς διδασκαλίας τροφὰς καὶ ὕδατι ζῶντι τῇ ἐπιχορηγίᾳ τοῦ Πνεύματος ἄρδοντες καὶ ὑψοῦντες καὶ πρὸς καρποφορίαν ἐκτρέφοντες∙ ὁδηγοῦντες δὲ πρὸς ἀνάπαυσιν καὶ τὴν ἀπὸ τῶν ἐπιβουλευόντων ἀσφάλειαν".

“I nostri padri spirituali, i pastori della Chiesa di Cristo, si assumono questa Missione sacra: guidare ogni fedele nella partecipazione ai sacramenti della Chiesa. Tramite questa relazione mistica, il cristiano viene guidato verso la  Vita Spirituale, la vita “in Cristo”. E cioè alla Spiritualità Ortodossa.

Alcuni, quando fanno riferimento alla «spiritualità ortodossa»,  intendono la particolarità e la tradizione liturgica dei Cristiani dell’Oriente. E, infatti, esiste una tradizione liturgica diversa, che concerne gli inni, la musica ecclesiastica bizantina, l’iconografia ecc. che sono tradizioni dei cristiani ortodossi.

Non possiamo però, identificare la “spiritualità ortodossa” solo con una tradizione liturgica particolare, anche se questa fosse  quella degli ortodossi. Elementi esterni ed espressioni di religiosità di una persona o di un popolo, non possono proporsi  al di sopra della sostanza della fede.

In altre parole, il mantenimento, delle forme delle tradizioni religiose, non significa che di per sè, porti necessariamente alla spiritualità ed alla vita in Cristo. Alla penitenza, alla salvezza, ed alla Deificazione, porta solo la vera “spiritualità ortodossa”, che è prima di tutto la partecipazione ai sacramenti, e la Grazia dello Spirito Santo. “Spiritualità Ortodossa” e “Vita Mistica”, sono due nozioni che definiscono lo stesso progresso spirituale e la situazione del cristiano, in cammino  verso la sua salvezza.

Come principio generale vale, che “Il Cristianesimo perdica la fede nel Dio vero dell’Apocalisse sotto la luce del Vangelo”. E in maggior dettaglio che la “Chiesa Ortodossa insiste particolarmente sull’esperienza reale della relazione della persona con Dio”. Vale a dire nella vita dei sacramenti. (Metrop. di Costanza)

2. Nella Chiesa Ortodossa dell’Oriente dai empi della Tradizione cristiana antica fino ad oggi, si conservai modi particolari e mezzi prevalsi per moltissimi tempo, come forme religiose e tradizioni ortodosse. Questa particolare religiosità del mondo cristiano ortodosso molti la ammirano come una realtà singolare e la studiano con spiccato interesse, specie quelli che non vivono in un ambiente ortodosso.

 Ci riferiamo alle modalità e alle forme del digiuno, le celebrazioni eucaristiche della Liturgia nel Culto Divino, l’Iconografia, il canto bizantino, gli inni, persino la vita nelle parrocchie e nei monasteri ortodossi.

Tutto ciò risulta molto interessante, ed aiuta spiritualmente ogni fedele cristiano fare una visita e vivere nel raccoglimento di un monastero ortodosso. Specie durante le veglie, le festività importanti, come la Settimana Santa e la Pasqua tramite le sacre funzioni aiutano ad avvertire la Grazia dello Spirito Santo e dei sacramenti, gustando la “Spiritualità Ortodossa”.

D. Conclusioni:

1. La  Spiritualità, specie nel mondo Cristiano, non può che essere una sola, ed è la vita in Cristo. Camminare verso la deificazione e l’illuminazione di ogni persona. “Spiritualità Ortodossa” e “Vita Mistica”, sono nozioni identiche, che definiscono l’evoluzione spirituale e la situazione del cristiano, che si dirige verso la sua salvezza.

2. La Tradizione  Ortodossa e la religiosità nel mondo Cristiano, vogliono proclamare anche l’amore ed il sacrificio di Cristo ed a sostenere la fede dei cristiani.

3. Le forme religiose cristiane della Tradizione Ortodossa dell’Oriente si conservano ancora di fatto fino ad oggi. Caratterizzano la “spiritualità ortodossa”, e costituiscono o mezzi per l’educazione personale dei Cristiani. Le icone, la candela, la musica ecclesiastica bizantina, il culto, il digiuno, la preghiera, ed altro appartengono da secoli, alla tradizione tipica dei cristiani ortodossi.

4. L’unità dei cristiani, in Gesù Cristo, è uno dei doni principali dello Spirito Santo, che tramite i Sacramenti, è il veicolo della Spiritualità degli Ortodossi e di tutti i Cristiani.

(Andria, Italia,  23 Gennaio 2014)

Ψηφίσματα υπέρ των Μοναχών Μονής Μεταμορφωσεως Σωτήρος

Ψηφίσματα συμπαράστασης υπέρ των Μοναχών και υπέρ του Μοναστηριού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, εξέδωσαν και δημοσίευσαν οι Σύλλογοι, Αδελφότης Παναγία η Ναυπακτιώτισσα και Σύλλογος Φίλοι του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως, κατά την ετήσια πανηγυρική  Γενική Συνέλευση, που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή πλήθους μελών, την Κυριακή 12 Ιανουαρίου, στο Συνεδριακό Κέντρο του Μοναστηριού, στη Σκάλα Ναυπακτίας. 

Στα ψηφίσματα καταδικάζεται κάθε ενέργεια κατά της μοναστικής Αδελφότητος, και κατά της διάλυσης του νομικού προσώπου του Μοναστηριού, από όποιον και αν προέρχονται, και δηλώνεται η αμέριστη συμπαράσταση στο πλευρό των Μοναχών.