Αρση επιτιμίου Ακοινωνησίας με Απόφαση της Ιεράς Συνόδου.

Απόφαση έκπληξη θεωρείται, η πρόσφατη  Άρση της Ακοινωνησίας σε μοναχούς που διαμένουν στην Κοινοβιακή Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, στη Ναύπακτο.

Από εκκλησιαστικούς κύκλους θεωρείται η Απόφαση της ΔΙΣ, (19-8-16) ότι κινείται δειλά αλλά όμως, προς την σωστή κατεύθυνση, για πρώτη φορά, για την οριστική διευθέτηση παρόμοιων ζητημάτων που ταλανίζουν τον ευρύτερο εκκλησιαστικό χώρο για μερικές δεκαετίες. Για πρώτη φορά, και με την πρόταση της νομικής της υπηρεσίας, η Ι. Σύνοδος, κατέγραψε σε απόφαση, ότι για να είναι  «…νόμιμος διοίκησις και διαχείρησις…» της Μονής, οφείλει να   «…άρη το επιβληθέν δι΄ Αποφάσεώς Της επιτίμιον ακοινωνησίας…».

Εκτιμάται,  ειδικότερα  για τα ζητήματα της Ναυπάκτου, ότι πλέον ήταν αναμενόμενη κάποια στιγμή  μια τέτοια κίνηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, μετά μάλιστα και από την αμετάκλητη Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας τον Ιαν. του 2016,που δικαίωσε τους κοινοβιάτες  μοναχούς της Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, ακυρώνοντας αμετάκλητα το Πρ. Διάταγμα διάλυσης του νομικού προσώπου του κοινοβίου μοναστηριού, που είχε προκαλέσει ο επιχώριος μητροπολίτης.

Η βαρυσήμαντη Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουσιαστικά διαφύλαξε  ανέγγιχτο το μοναστηριακό αυτοδιοίκητο του συγκεκριμένου νομικού προσώπου του κοινοβιακού μοναστηριού (ίδρυση 1980), παρά το γεγονός ότι ο τοπικός μητροπολίτης είχε φροντίσει να επιβάλλει τηλεγραφικά την ακοινωνησία (από το 2007) σε όλους ανεξαιρέτως τους κοινοβιάτες, και μάλιστα χωρίς καμία απολύτως πειθαρχική δίκη, στα πλαίσια της μόνιμης στρατηγικής εναντίον του αυτοδιοίκητου των κοινοβιατών μοναχών της Ναυπάκτου.

Νομικοί κύκλοι, εκτιμούν ότι η εποχή της "ακοινωνησίας" -ως εκτός νόμου πειθαρχικής ποινής- για την Ελλάδα μάλλον τελειώνει σύντομα, και ότι πλέον διαφαίνεται από τις δικαστικές σκέψεις στις νεότερες Αποφάσεις των δικαστικών Αρχών, ότι τα αρμόδια ανώτατα ακυρωτικά Δικαστήρια της χώρας, αρχίζουν να βλέπουν με άλλο μάτι τα πράγματα. Εξετάζουν δηλαδή τι βλάβη προκαλεί η επιβολή του επιτιμίου, ως ποινή, και κρίνουν κάθε φορά το βλαπτικό αποτέλεσμα σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. 

Γεγονός είναι ότι το κακό είχε παρά γίνει, στην Εκκλησία της Ελλάδος, και για "ψύλλου πήδημα", επιβάλλονταν ανεξέλεγκτα τα επιτίμια ακοινωνησίας από κάποιους μητροπολίτες, μέσω της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής διαδικασίας, απλά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τοπικά μικροσυμφέροντα, και όχι βέβαια για υπαρκτά σοβαρά ζητήματα πειθαρχικά  ή διοικητικά, ή δογματικά ή ποινικής φύσεως ή άλλα. Το αδύνατο σημείο, αποδείχτηκε τελικά ότι είναι το ότι η ακοινωνησία, επιβαλλόμενη ως ποινή (έστω πνευματικού χαρακτήρα), δεν προβλέπεται από Νόμο, ούτε εθνικό ούτε ευρωπαϊκό.

Το μέλλον βέβαια θα δείξει πόσο ακόμη θα αντέξει το κρατικό εκκλησιαστικό σύστημα της μικρο-διαπλοκής, μπροστά στην αυστηρή πλέον κριτική που γίνεται από τα αρμόδια ακυρωτικά δικαστήρια.  Σήμερα πληθαίνουν τα  μοναστήρια και οι  μοναχοί και μοναχές  που πλέον τολμούν και καταφεύγουν ενώπιον της Δικαιοσύνης για  να βρουν το δίκιο τους, που είναι το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκείας και της ελευθερίας της λατρείας καθώς και της προστασίας του θεσμού του μοναστηριακού αυτοδιοίκητου.  Τα δικαιώματα αυτά  βέβαια, ως πατροπαράδοτα και συνταγματικά κατοχυρωμένα,  κανένα επιτίμιο ακοινωνησίας δεν μπορεί να τα καταλύσει. Ειδικά μάλιστα στην εποχή μας, που παρόμοιο δικαίωμα ελευθερίας της θρησκείας, δικαίως  ζητούν και όλοι οι αλλόθρησκοι  μετανάστες που κατακλύζουν την Ευρώπη και την Ελλάδα.