Ακυρη η Απόφαση του Μητροπολιτικού Συμβουλίου Ναυπάκτου

Καταπέλτης, κατά πράξης του Μητροπολιτικού Συμβουλίου Ναυπάκτου, είναι η δημοσίευση της υπ’ αριθμ. 0160/ 2013 απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που:

 

«Ακυρώνει την1/ 26-1-2011 καταλογιστική πράξη του Μητροπολιτικού Συμβουλίου της Ιεράς Μητρόπολης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου».

https://docs.google.com/file/d/1y1y_9rS37AOnheePMVscekJlqJ4lS8Jfuu-QlTNHJOoOw2zr7nbTg9vmdhaf/edit?usp=sharing

Ο Αρχιμ. κ. Νεκτάριος Γκολιόπουλος, με έφεσή του, επεδίωξε και επέτυχε την ακύρωση της, ως άνω, πράξης του Μητρ. Συμβ. της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου.

Με αυτή την άκρως «δυσμενή για το διοικούμενο εκτελεστή διοικητική πράξη», «καταλογίστηκε υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου», το ποσό των21.417,87 ευρώ (!), το οποίο κατά τον παρελθόντα χρόνο (2008-9) εισέπραξε, νομίμως, ως αποδοχές έκτακτου εφημέριου –ιεροκήρυκα.

Ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος, σκέφτηκε (;), ως Πρόεδρος,  και,  αποφάσισε εν συμβουλίω, (συλλογικό όργανο), όχι μόνο να "απολύσει" τον δραστήριο κληρικό - ιεροκήρυκα, από τη θέση του (χωρίς δικαστήριο), αλλά και να τον «χρεώσει»/ του καταλογίσει, το να επιστρέψει στο δημόσιο τους μισθούς του παρελθόντος!

Το Ελεγκτικό Συνέδριο όμως στην σχετική Απόφασή του είπε:

- «…η καταλογιστική αυτή απόφαση, όταν εκδίδεται από διοικητικό όργανο, το οποίο δεν έχει εκ του νόμου την αρμοδιότητα αυτή, είναι νομικώς πλημμελής και, ως εκ τούτου, ακυρωτέα…» και ότι «…από καμία διάταξη δεν παρέχεται στο εν λόγω συλλογικό όργανο (Μητροπ. Συμβούλιο) αρμοδιότητα καταλογισμού αχρεωστήτως ληφθεισών αποδοχών, εξουσία άλλωστε… ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του εκκαθαριστή των ίδιων αποδοχών…».

- «… αναρμοδίως η προσβαλλόμενη πράξη εκδόθηκε από το Μητροπολιτικό Συμβούλιο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, το οποίο έχει την ιδιότητα του εκκαθαριστή… χωρίς, παράλληλα, από καμία διάταξη να του παρέχεται και αρμοδιότητα καταλογισμού των αποδοχών αυτών».

Σημειώνεται, ότι για άλλη, παρόμοια παράνομη πράξη, των μελών του Μητροπολιτικού Συμβουλίου Ναυπάκτου, ήδη διενεργούνται ανακρίσεις, (προανακριτικό στάδιο), σε ποινικό επίπεδο, διότι εκκρεμεί σχετική μήνυση, για παράβαση καθήκοντος, ενώπιον του Εισαγγελέα Μεσολογγίου.

Αργεί η «Δικαίωση»,του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ   ΓΡΑΦΕΙΟ   ΝΙΚΟΥ  Ι.  ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ  &  ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ     

Βαλαωρίτου 9Β – Κολωνάκι – 106 71 Αθήνα – Τηλ.: 210 3390557 – Fax: 210 3390558

Αργεί η «Δικαίωση»,του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου.

(Απάντηση στο Δελτίο τύπου 8-3-13)

Στο πρόσφατο «Δελτίο Τύπου» του μητροπολίτη Ναυπάκτου, επιχειρείται και πάλι, η παραπλάνηση, του κοινού, σε συνδυασμό πάντα, με την αποσιώπηση των πραγματικών γεγονότων, με ασύστολα ψεύδη και διαστρέβλωση της αλήθειας.

Ενημερώνουμε υπευθύνως τα ακόλουθα προς αποκατάσταση της βαναύσως από τον Μητροπολίτη κακοποιηθείσας αλήθειας.

1. Τονίζουμε σε όλους τους τόνους, ότι τα «προβλήματα με την Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου» χρονολογικά, άρχισαν με δημόσιες προσωπικές καταγγελίες αποκλειστικά και μόνο, εκ μέρους του μητροπολίτη κ. Ιερόθεου Βλάχου. Μετά την επένδυση, που καθ’ όλα νομίμως, έλαβε η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως, ξεκίνησε την «ιερή επίθεση», με ενυπόγραφη επιστολή του, που απέστειλε στην εφημερίδα «Καθημερινή», με τον τίτλο «ποιός τον ελέγχει;», (βλ.το σχετικό δημοσίευμα: https://docs.google.com/file/d/1sejijDYhyP2f0-J9f8dlHo2Viin9BWfJ0qCfkDIO6aqcUMH7wpQlZ63-kupA/edit).

2. Το έργο ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία, προς όφελος του Δημοσίου, αλλά και προς όφελος όλων των κατοίκων της περιοχής, χωρίς να ζημιωθεί κανείς απολύτως, παρά τα ψευδώς λεγόμενα, σήμερα από τον μητροπολίτη. (Βλ . φωτογρ. του έργου: http://www.thebestfromgreece.com/el/company/holy-metamorfoseos-monastery.html).

3. Το έτος 1997, το Υπουργείο Οικονομικών (τότε ΥΠΕΘΟ), απολύτως ορθά και (πρωτίστως) νομίμως ενέκρινε την χρηματοδότηση και υλοποίηση του πρότυπου αναπτυξιακού έργου στην Ιερά Μονή (Ξενώνα, Συνεδριακό Κέντρο κλπ.). Το έργο αυτό ολοκληρώθηκε εντός του προβλεπόμενου χρονοδιαγράμματος, με απόλυτη επιτυχία, με αυστηρούς ελέγχους, και με την ευγενή οικονομική χορηγία του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» (βλέπε: http://www.snf.org/EL/index.php?ID=grants_EL&Rec_ID=576,), αλλά και την εν γένει βοήθεια των Συλλόγων της «Αδελφότητος Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου» και «Φίλοι του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος». Έτσι, βεβαίως, και μόνον έτσι, κατάφερε η Μονή να ανταποκριθεί στην «ίδια συμμετοχή» συμπεριλαμβανομένων των έργων, που οι ίδιοι μοναχοί ιδιοχείρως εκτέλεσαν.

4. Η πρόσφατη απόφαση «ανάκλησης» (ΦΕΚ Β΄459/ 26-2-2013) της συγκεκριμένης επένδυσης, του έργου που ολοκληρώθηκε και που ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, και όχι σε ιδιώτες, πρόκειται άμεσα (άμα τη λήψει του σχετικού φακέλου από το αρμόδιο Υπουργείο, στο οποίο έχει υποβληθεί σχετικό αίτημα) να προσβληθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας (στο οποίο άλλωστε εκκρεμούν και τα ανάλογα ένδικα μέσα κατά του Π.Δ. περί διάλυσης της Ιεράς Μονής), ενώ το δρόμο της ποινικής Δικαιοσύνης θα πάρει ο κ. Ιερόθεος για τα ψεύδη με τα οποία παραπλάνησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά τη Διοίκηση (έχει ήδη διαταχθεί σε βάρος του από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών προκαταρκτική εξέταση για το αδίκημα της ψευδούς βεβαίωσης για τα ψεύδη με τα οποία πέτυχε την -προσωρινή- διάλυση της Ιεράς Μονής).

Επιμελώς το αποσιωπά ο μητροπολίτης, που εντελώς προσχηματικά αναφέρει στο Δ.Τ. ότι «το πρόβλημα είναι πρωτευόντως εκκλησιολογικό… και δευτερευόντως διαχειριστικής τάξης και διαφάνειας…): Η απόφαση, δεν είναι τελεσίδικη. Και δεν έχει ελεγχθεί δικαστικώς η νομιμότητά της, σε κανένα επίπεδο. Ούτε διοικητικό, ούτε ακυρωτικό, ούτε ποινικό. Τα δικαστήρια θα κρίνουν τις καταγγελίες του μητροπολίτη και το αν «το επενδυτικό αυτό πρόγραμμα «έπασχε από νομικής πλευράς» ή όχι (όπως θα κρίνουν και τις δικές του βαρύτατες ποινικές ευθύνες για τα ψεύδη του). Άρα είναι πολύ νωρίς σήμερα, να μιλά για «δικαίωση» επί των μακροχρόνιων αναπόδεικτων ψευδοκαταγγελιών του, ο μητροπολίτης κ. Ιερόθεος, που καταγγέλλει, τα όσα καταγγέλλει, επειδή και μόνο δεν εισέπραττε ποτέ «προμήθειες» επί των εκτελουμένων έργων. Ψευδώς αναγράφει ο συντάκτης του Δελτίου τύπου, ότι δήθεν «ο Μητροπολίτης αποδεδειγμένως ουδέποτε ζήτησε … από την συγκεκριμένη πρ. Ιερά Μονή να καταβάλλουν στην Ιερά Μητρόπολη ποσά ή ποσοστά».

Και βέβαια ζήτησε «πολλά ποσοστά» και μάλιστα εγγράφως!!!

α) Bλέπε σχετικά στο υπ’ αριθμ. 649/ 19-10-1999 οκτασέλιδο έγγραφό του: Έγραφε στην ΔΙΣ περί «προτεσταντικής νοοτροπίας»της Εισαγγελικής Διάταξης (sic)… και περί του ότι «…των διαφόρων χρημάτων τα οποία εισρέουν στην Ιερά Μονή… από τις κρατικές επιχορηγήσεις δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί από τον Μητροπολίτη η προσπόριση παρανόμου οφέλους ή βλάβης του Δημοσίου ή της Ιεράς Μητροπόλεως. Δεδομένου δε ότι από την εκτέλεση των έργων στην Ιερά Μονή, καταβάλλεται το ΦΠΑ και ποσό 1% …, 3% …, 2%... κλπ διαπιστούται η παράβασις».

β) Στο δε Συμβούλιο της Επικρατείας έγραφε με το υπ’ αριθμ.439/25-7-2003 έγγραφό του: «η Ιερά Μονή έχει λάβει υψηλές Κρατικές Επιχορηγήσεις… οφείλει να αποδώσει πολλά ποσοστά σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς». Τί ποσοστά είναι αυτά κ. Ιερόθεε…;

5. Ψευδώς και εν πλήρη γνώση της αναληθείας ισχυρίζεται επίσης, ο κ. Ιερόθεος, ότι δήθεν το «Υπουργείο…απεφάσισε ότι η επένδυση στην πρώην Ιερά Μονή ήταν παράνομη…».

Το Υπουργείο Ανάπτυξης, παραπλανηθέν από τη σωρεία των ψευδολογιών του μητροπολίτη (για τις οποίες θα δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη) εξέδωσε μετά από 16χρόνια (!) απόφαση «ανάκλησης» της επένδυσης. Αλλά, για το αν και το τί είναι παράνομο ή όχι, θα αποφανθεί αποκλειστικά και μόνο, η αρμόδια Δικαιοσύνη, που θα ασχοληθεί με την υπόθεση. Ούτε υπηρεσιακοί παράγοντες ούτε οι εκκλησιαστικές υπηρεσίες ενός μητροπολίτη, αντικαθιστούν την αρμόδια Δικαιοσύνη! Και η οποία θα βασιστεί (τόσο σε ποινικό επίπεδο -για να καταδικάσει τον μητροπολίτη- όσο και σε διοικητικό επίπεδο -για την ανάκληση του Π.Δ.- αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, επίσης για την ανάκληση του Π.Δ., όταν η Διοίκηση αντιληφθεί ότι υπήρξε κυριολεκτικώς θύμα παραπλάνησης του μητροπολίτη), μεταξύ άλλων και στον έλεγχο που έχει ήδη διενεργηθεί απ΄το Κεντρικό Όργανο Ελέγχου της επίμαχης επιδότησης της 9.10.2009, το πόρισμα του οποίου είναι σήμερα πραγματικός καταπέλτης κατά του ψευδόμενου μητροπολίτη, ο οποίος ΔΟΛΙΩΣ το αποκρύπτει!! Και όχι μόνον: Η οικονομική διαχείριση έχει επανειλημμένα κριθεί άψογη,ακόμα και στο φλέγον περί ΦΠΑ ζήτημα, (βλέπε σχετικά απόφ. Αρ. 19/ 2003 Συμβ. Εφ. Πατρών: http://ignatiosstavropoulos.blogspot.gr/2012/12/19-2003.html), το οποίο απήλλαξε το Ηγουμενοσυμβούλιο από κακουργηματικές κατηγορίες που με επιμονή και εμμονή προσπάθησε να αποδώσει στην Ιερά Μονή η μητροπολίτης. Καθώς επίσης και στο πολεοδομικό ζήτημα, παρά τις επίμονες έγγραφες καταγγελίες του μητροπολίτη, περί δήθεν πολεοδομικών παραβάσεων, δικαιώθηκε τελικά η Μονή ενώπιον των αρμοδίων δικαστικών Αρχών. Βλέπε την σημαντική Απόφ. 687/2008 Δ.Εφ. Πατρών Τμ. Β΄ -Ακυρωτική Διαδικασία- που ακυρώνει την «πράξη του προϊσταμένου του τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών Ναυπάκτου» http://ignatiosstavropoulos.blogspot.gr/2013/03/687-2008.html.

6. Eξ άλλου, το γεγονός της συγχώνευσης (Ιανουάριος 2013) των Ιερών Μονών Αμπελακιώτισσας και Μεταμορφώσεως, μετά από προσωπικό αγώνα δρόμου του μητροπολίτη κ. Ιερόθεου, ώστε ο ίδιος προσωπικά να «ελέγχει» (!) πιο βολικά τα ζητήματα διοίκησης των μοναστηριών, «δημιούργησε» μία νέα πρωτόγνωρη «νομική κατάσταση» στην υπόθεση. Θα κληθεί δηλαδή, εντός ολίγου η αρμόδια Δ.Ο.Υ Μεσολογγίου, να στείλει προς εξόφληση, το λογαριασμό του αστρονομικού ποσού των προστίμων κ.λ.π. (τρία εκατομμύρια ευρώ περίπου!!!), στην άτυχη «κυρίαρχη» Ιερά Μονή Αμπελακιώτισσας! Και βέβαια, πιθανόν, όχι μόνο σ’ αυτήν! Το σκέφτηκε αυτό κανείς; Ή νομίζει ο σεβασμιότατος, ότι είναι αφελείς οι υπάλληλοι των φορολογικών αρχών, και με μια συγγνώμη των μοναχών, όπως προδήλως ειρωνικά και προσχηματικά αναφέρει, θα διαγραφούν δήθεν τα φορολογικά χρέη προς το Δημόσιο, που ο ίδιος ως επίσκοπος, φρόντισε και αγωνίστηκε, να επιβληθούν στα μοναστήρια του; Θα μπορέσει άραγε ο ίδιος,να «αναλάβει τις ευθύνες» του;

7. Είναι άκρως συκοφαντικός και στα όρια του παραλόγου ο ασύλληπτος ισχυρισμός του μητροπολίτη, ότι «οι Μοναχοί… ανήκουν σε εκείνους που συνετέλεσαν στο να φθάση η Πατρίδα μας στην οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των ανθρώπων» και ότι «επιδίδωνται… σε διασπάθηση του δημοσίου χρήματος…»(!). Και κινείται πραγματικά στα όρια του παραλόγου ο ανωτέρω ισχυρισμός του μητροπολίτη, λαμβανομένου επιπλέον υπόψη του δεδομένου ότι ο ίδιος ο μητροπολίτης κ. Ιερόθεος Βλάχος, και όχι το Δημόσιο, ζήτησε με έγγραφό του (αρ.7656/ 15-10-2008) την ανάκληση των Υπουργικών αποφάσεων, με τις οποίες η Ιερά Μονή έλαβε την συγκεκριμένη επιχορήγηση!! Και μπορεί άραγε να μας εξηγήσει ο σεβασμιότατος, πώς μια επιχορήγηση στο μοναστήρι το έτος 1997/8, προκάλεσε την ελληνική «οικονομική κρίση» το έτος 2011/12; Τον αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών που και κρίση έχουν και νου και λογική.

Ποτέ δεν υπήρξαν τόσα πολλά ψέματα σε ένα μόνο δελτίο τύπου…

Για την μοναστική Αδελφότητα Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου

Αθήνα 17-3-2013

Ο Πληρεξούσιος Δικηγόρος

Νίκος Ι. Αντωνιάδης

 

Απόφ. 687/ 2008 Δ.Εφετ.Πατρών τμ. Β, πολεοδομικό

Το Διοικητικό Εφετείο Πατρών, Τμ. Β΄Ακυρωτική Διαδικασία, με την απόφ. 687/ 2008, ακύρωσε την αριθμ. πρωτ. 1445/ 3-11-2004 πράξη του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών Ναυπάκτου, και δικαίωσε την προσφεύγουσα Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, Σκάλας, Ναυπακτίας.

βλέπε λίνκ:
https://docs.google.com/file/d/1pxtzaFFu4ECsD3-z3SBp9oupp6oFSHzwRvWoDSQ7YhrcQ7661VbwYjZkMBtO/edit?usp=sharing

ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ ΤΟΥ Π.Δ. 5/18-12-2012

 

Κατατέθηκε αρμοδίως με αριθμό κατάθεσης 105 στις 1-3-2013

Προς την Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας

ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ

      Α.- Των κάτωθι ιερομονάχων και μοναχών, εγγεγραμμένων στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου (συν. 16), απάντων κατοίκων της εν λόγω Ι. Μονής (Σκάλας Δήμου Ναυπακτίας Τ.Κ. 30300)

 

       1.- Νικόδημου Ανταλλόπουλου, του Γεωργίου 2.- Χριστοφόρου Γιαννόπουλου, του Νικολάου 3.- Νεκτάριου Γκολιόπουλου (Ιδρυτικό μέλος), του Ιωάννου, 4.- Ιερώνυμου Δελημάρη (Ιδρυτικό μέλος), του Κωνσταντίνου 5.- Παλαμά Δημητρέλλη, του Ηλία 6.- Ιουστίνου Καρανικόλα, του Γρηγορίου 7.- Ρωμανού Κατραούρα, του Χρήστου 8.- Ιερόθεου Κεφάλα, του Δημητρίου 9.- Κοσμά Κόκκαλη, του Θεοδώρου 10.- Σπυρίδωνος Λογοθέτη (Ιδρυτικό μέλος), του Ιωάννη 11.- Θεολόγου Μακρή, του Παναγιώτη 12.- Χερουβείμ Σακκούλη, του Νικολάου 13.- Ευγένιου Σκουζή, του Αθανασίου 14.- Τιμόθεου Σμπούκη, του Νικολάου 15.- Ιγνάτιου Σταυρόπουλου (Ιδρυτικό μέλος), του Σπυρίδωνος και 16.- Βησσαρίωνος Χωραφά, του Δημητρίου, απάντων κατοίκων Μονής οι οποίοι αιτούνται την αναστολή της προσβαλλόμενης πράξεως τόσον ο κάθε ένας ατομικά για λογαριασμό και προσωπικό συμφέρον του ιδίου, όσο και από κοινού, ως μέλη της ενώσεως προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα, που συγκροτούν την Μοναστική Αδελφότητα η οποία εγκαταβιώνει στο πρώην Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, υπό την επωνυμία «Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπακτίας», και στο μοναχολόγιο της οποίας παραμένουν μέχρι σήμερα εγγεγραμμένοι.

      Β.- Των εκλεγμένων μελών του τελευταίου Ηγουμενοσυμβουλίου της Ι. Μονής (συν. 4) κατοίκων ομοίως ως άνω:

      1.- Ιερώνυμου Δελημάρη, ως Ηγούμενου, 2.- Νικόδημου Ανταλλόπουλου, ως μέλους Ηγουμενοσυμβουλίου, 3.- Ιουστίνου Καρανικόλα, ως μέλους Ηγουμενοσυμβουλίου και 4.- Ιγνάτιου Σταυρόπουλου, ως Γραμματέα Ηγουμενοσυμβουλίου

      Γ.- Ευεργετών - χορηγών της Ι. Μονής:

      1.- Γεωργίου Βεντούρη, κατοίκου Αγ. Στεφάνου (Λ. Μαραθώνος 70) Τ.Κ. 145-65, 2.- Εμμανουήλ Καμπούρη, κατοίκου Ναυπάκτου (Καρακουλάκη 2) Τ.Κ. 303-00, 3.- Γεωργίου Κουβέλη, κατοίκου Χολαργού (Δαγκλή 13) Τ.Κ. 155-62 και 4.- Νικολάου Χωραφά, κατοίκου Ναυπάκτου (Βαρδακουλα & Κοζωνη).

      Δ.- Των Ενώσεων προσώπων και Συλλόγων:

      1.- «Συλλόγου Φίλοι του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (ίδρυση 1986), έδρα Τζαβέλλα 27, Τ.Κ. 300-00 Ναύπακτος, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Νικολάου Χωραφά, κατοίκου Ναυπάκτου, οδός Βαρδακουλα & Κοζώνη, Τ.Κ. 303-00

      2.- «Αδελφότητος Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (ίδρυση 1990), έδρα Ναύπακτος, Τ.Κ. 303-00 εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Αρχιμ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη, κατοίκου, Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως , Δ.Δ. Σκάλα Δήμου Ναυπακτίας Τ.Κ. 30300.

      3.- «Εξωραϊστικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίων Πάντων Δενδροχωρίου Ναυπακτίας» (ίδρυση 1997), έδρα Αγριλια Μεσολογγίου, ΤΚ 302-00, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Κωνσταντίνου Κορδάτου, κατοίκου Αγριλια Μεσολογγίου, Τ.Κ. 30200.

4.- «Αδελφότητος Παναγία η Ναυπακτιώτισσα» (ίδρυση 1998), έδρα Τζαβέλλα 27 Ναύπακτος, Τ.Κ. 303-00, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Γεωργίου Κουβέλη, κατοίκου Δαγκλή 13, Χολαργός Τ.Κ. 15562.

      5.-«Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Βονώρτας, Αγία Κυριακή» (ίδρυση 2000), έδρα οδός Δ. Αγαπητού 10, Πάτρα Τ.Κ.262-25, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Ιωάννη Πορφύρη, κατοίκου Πάτρας (Αργυροκάστρου 48) Τ.Κ. 262-24 και

6.- «Συλλόγου Αιτωλοακαρνάνων Αχαϊας, Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» (ίδρυση 1926), έδρα Αγ. Ανδρέου 55 & Παπαρηγοπούλου, Τ.Κ. 262-21 Πάτρα, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Ιωάννη Πορφύρη, κατοίκου Πατρών (Αργυροκάστρου 48) Τ.Κ. 262-24.

ΚΑΤΑ 

Του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, που εδρεύει στην Αθήνα (Α. Παπανδρέου 37, Μαρούσι 15180) και εκπροσωπείται νόμιμα.

ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ 

Του Προεδρικού Διατάγματος 5/18-12-2012 (που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τεύχος Α΄, αριθμ. φύλλου 14, της 17ης Ιανουαρίου 2013).

Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 2013

Κατά της ανωτέρω πράξεως ασκήσαμε νομότυπα και εμπρόθεσμα την υπ' αριθμ. κατάθεσης 923/ 21-2-2013 αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Δικαστηρίου σας, η οποία έχει επί λέξει ως εξής: (βλέπε πλήρες κείμενο στο λίνκ κατωτέρω).

http://ignatiosstavropoulos.blogspot.com/2013/03/518-12-2012-24-17113.html

Ι. Επί των Γενικών και Ειδικών Προϋποθέσεων

του Παραδεκτού της Αιτήσεως Αναστολής 

Α. Ικανότητα Διαδίκου. Επειδή «όποιος έχει την ικανότητα να είναι υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων έχει και την ικανότητα να είναι διάδικος» [άρθ. 62 ΚΠολΔ, που εφαρμόζεται και στις δίκες ενώπιον του ΣτΕ: Χ. ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΗΣ (επιμ.), Συμβούλιο της Επικρατείας: Εφαρμογές Διοικητικού Ουσιαστικού & Δικονομικού Δικαίου 7, Αθήνα 2012, σ. 28].

Σύμφωνα με το δεύτερο εδάφιο του άρθ. 62 ΚΠολΔ: «Ενώσεις προσώπων που επιδιώκουν κάποιο σκοπό, χωρίς να είναι σωματεία, καθώς και εταιρείες που δεν έχουν νομική προσωπικότητα, μπορούν να είναι διάδικοι».

 

Συνεπώς, αίτηση ακυρώσεως αλλά και αίτηση αναστολής εκτελέσεως ασκείται παραδεκτώς όχι μόνον από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, αλλά και από ενώσεις προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα, που αναγνωρίζονται από την έννομη τάξη ως φορείς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε ορισμένο κύκλο σχέσεων ή τομέα δραστηριοτήτων (ΟλΣτΕ 2302/1995 – ΣτΕ 4037/1979 – ΟλΣτΕ 2201/2010, που έκρινε ότι αίτηση ακυρώσεως δικαιούνται να ασκήσουν και οι χωρίς νομική προσωπικότητα ενώσεις περιουσιών - ΕΔΔΑ 16-12-1997, «Καθολική Εκκλησία Χανίων κατά Ελληνικής Δημοκρατίας» - Χ. ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΗΣ (επιμ.), Συμβούλιο της Επικρατείας: Εφαρμογές Διοικητικού Ουσιαστικού & Δικονομικού Δικαίου 7, Αθήνα 2012, σ. 30-31 – Ε. ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, Αθήνα 13η έκδοση, 2010, τόμ. Β΄, σ. 79 - Β. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ, «Ενώσεις προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα. Ικανότητα να είναι διάδικοι», Επιστημονική Επετηρίδα Αρμ. 1982, 187 επ.).

Όπως συναφώς εκτίθεται και στην αίτηση ακυρώσεώς μας, οι αιτούντες δραστηριοποιούμαστε ενεργώς και με τρόπο κοινωνικά επωφελή ως μέλη της προαναφερόμενης Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Μοναχικής Αδελφότητας, η οποία συστήθηκε ατύπως το έτος 1980.

 

Περαιτέρω, προκειμένου η εκπλήρωση των σκοπών της Αδελφότητάς μας να καταστεί εκκλησιαστικά, κοινωνικά και φιλανθρωπικά λυσιτελέστερη, το έτος 1981 ιδρύσαμε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (κατά την έννοια του άρθ. 1 § 4 Ν. 590/1977, «περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος») την «Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπακτίας», ανοικοδομώντας στη συνέχεια το ευμεγέθες κτιριακό συγκρότημα αυτής, όπου και έκτοτε εγκαταβιώσαμε.

Ως εκ τούτου, η αιτούσα Αδελφότητά μας παρουσιάζει ενεργό εκκλησιαστική και κοινωνική παρουσία και δράση που συμπληρώνει το χρονικό διάστημα των τριάντα δύο (32) ετών, οργανωμένη ως Ιερά Μονή ΝΠΔΔ. Υπό την έννοια αυτήν, οι αιτούντες αποτελούμε φορείς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων με σκοπό την μοναχική άσκηση στο πλαίσιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθώς και την πολύμορφη ανάπτυξη ιεραποστολικής, εκκλησιαστικής, κοινωφελούς και φιλανθρωπικής δραστηριότητας [ΣτΕ 3857/2006, ΤΝΠ ‘Νόμος’ (438857) - ΟλΣτΕ 2302/1995).

Β. Έννομο Συμφέρον. Επειδή πληρούνται απολύτως οι προϋποθέσεις εφαρμογής του άρθ. 47 ΠΔ 18/1989 περί συνδρομής εννόμου συμφέροντός μας, για την άσκηση της παρούσας αιτήσεως αναστολής. Ήτοι, από την έκδοση της προσβαλλόμενης κανονιστικής διοικητικής πράξεως βλάπτονται τόσον τα υλικά όσο και τα ηθικά έννομα συμφέροντά μας, ως υποκειμενικές προϋποθέσεις του παραδεκτού της παρούσας. Ειδικότερα:

(1) Υφιστάμεθα άμεση, προσωπική, ενεστώσα και ιδιαίτερα εκτεταμένη παράνομη περιουσιακή βλάβη, υπό την έννοια της αυθαίρετης αποστερήσεως της περιουσίας του νομικού προσώπου, που είχαμε ιδρύσει. Το μέγεθος της βλάβης αυτής είναι ευθέως ανάλογο προς το οικονομικό μέγεθος της περιουσιακής κατάστασης (από πλευράς κτιριακής και υλικοτεχνικής υποδομής) στην οποία ευρίσκεται η νομικώς διαλυθείσα Ι. Μονή μας. Επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, εργαστήκαμε δεκάδες μοναχών, με την υλική και ηθική συμπαράσταση χιλιάδων πιστών, συμπολιτών μας και ομογενών Ελλήνων, για την ίδρυση, ανέγερση, ανοικοδόμηση, συντήρηση, επέκταση, κυρίως όμως τη διάθεση ολόκληρης αυτής της υλικοτεχνικής οργάνωσης για την εξυπηρέτηση των εκκλησιαστικών και γενικότερα κοινωνικών αναγκών των συνανθρώπων. Πλην όμως, χωρίς να ερωτηθούμε, με την προσβαλλόμενη πράξη μάς αφαιρείται ολόκληρη η εν λόγω περιουσία.

(2) Υφιστάμεθα άμεση, προσωπική, ενεστώσα ηθική βλάβη, λόγω του πανελλήνιου δημόσιου διασυρμού μας και του διωγμού μας από το ίδιο μας το σπίτι.

ΙΙ. Λόγοι Αναστολής

Ι. Ανεπανόρθωτη Υλική Βλάβη: Από την εκτέλεση του προσβαλλόμενου Π. Δ/τος θα υποστούμε άμεση και, όχι απλώς «δυσχερώς επανορθώσιμη», αλλ’ απολύτως ανεπανόρθωτη υλική ζημία, η οποία σε ουδεμία περίπτωση θα μπορέσει — έστω και κατ’ ελάχιστο! — να επανορθωθεί, ακόμη και σε τυχόν πλήρη ευδοκίμηση της ασκηθείσας ήδη αιτήσεως ακυρώσεως μας. Ειδικότερα:

Η προσβαλλόμενη πράξη —παρότι είναι (όπως από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή της, μπορεί το σεβαστό Δικαστήριό Σας να αντιληφθεί) ολοσχερώς παράνομη και ανίσχυρη, για τους λόγους τους οποίους αναλυτικώς εκθέτουμε και στην αίτηση ακυρώσεώς μας— εντούτοις η εκτέλεσή της δεν επάγεται, όπως γίνεται από το ιστορικό και νομικό μέρος της υποθέσεως προφανές, ένα απλό επαχθές μέτρο σε βάρος της Ι. Μονής μας, οι δυσμενείς συνέπειες του οποίου θα μπορούσαν, σε περίπτωση αποδοχής της αιτήσεως ακυρώσεως, να αρθούν ή αποκατασταθούν. Και τούτο διότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν θίγει απλώς μία πλευρά της δράσης ή της οργάνωσης της Μονής μας, αλλά πλήττει την ίδια την ύπαρξή της, οδηγώντας στην ολοσχερή και μόνιμη άρση της διοικητικής της υποστάσεως, λειτουργίας και αυτοτέλειας, μέσω της διαλύσεως των νόμιμων διοικητικών της οργάνων, εκλεγμένων από την πολυμελή της Αδελφότητα.

Με την έκδοση και εκτέλεση της προσβαλλόμενης πράξεως, θα επέλθει υπό την απόλυτη εξουσία του Μητροπολίτη Ναυπάκτου ο πλήρης έλεγχος της διοικητικής, διαχειριστικής και οικονομικής υπόστασης της Μονής μας, μέσω της υπαγόμενης απευθείας στον Μητροπολίτη Ι. Μονής Αμπελακιωτίσσης, που όμως είναι Μονή στην πραγματικότητα έρημη και χωρίς πραγματική Αδελφότητα, ευρισκόμενη σε έναν πραγματικό τόπο εξορίας στα βουνά της Ναυπάκτου, 3 ώρες μακριά από την εγκατάσταση της τωρινής μας Μονής.

Στην πραγματικότητα, ο Μητροπολίτης δεν επιδιώκει την αναδιοργάνωση των δύο Μονών (διαλυθείσας και συγχωνεύουσας) ή την προαγωγή του μοναχικού βίου, αλλά την εξουθενωτική τιμωρία μας, διότι δεν υποκύψαμε μέχρι σήμερα στην ωμή, παράνομη, αυθαίρετη και αντισυνταγματική επιβολή της εξουσίας του επάνω μας (βλ. αίτηση ακυρώσεως).

Θυμίζουμε και υπογραμμίζουμε, ότι η ιδιότητά μας ως ορθόδοξων μοναχών, δεν μάς αποστερεί των ατομικών μας δικαιωμάτων ως Ελλήνων πολιτών και της προστασίας της προσωπικότητάς μας. Η σωρηδόν παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων μας και της προσωπικότητάς μας, που συνεπάγεται η βάναυση και χωρίς απόφαση της Ολομέλειας της Μονής μας διάλυση του νομικού της προσώπου, καθιστά την έκδοση του ΠΔ 5/2013 μία κατεξοχήν αυταρχική ενέργεια.

Το ΠΔ 5/2013 συνιστά μία κατ’ επίφαση απλή διοικητική απόφαση, κατ’ ουσίαν, όμως, αποτελεί μία εξοντωτική διοικητική ποινή - διοικητική κύρωση σε βάρος της Μονής και της Αδελφότητας αυτής. Ως γνωστόν, όμως, οι διοικητικές ποινές (ή κυρώσεις) επιβάλλονται από τη Διοίκηση: (α) μόνον όταν δεν αποσκοπούν ή δεν επιφέρουν τιμωρία, αλλά επιδιώκουν τη διασφάλιση της λειτουργίας της διοικήσεως, και (β) εφόσον υπάρχει εύλογη σχέση μεταξύ αυτών και των επιδιωκόμενων νόμιμων σκοπών (αρχή της αναλογικότητας). Και τούτο διότι η επιβολή διοικητικών ποινών ενέχει σοβαρούς κινδύνους αυθαιρεσίας εις βάρος των διοικουμένων, τα δε λαμβανόμενα μέτρα δεν πρέπει να υπερβαίνουν το «αυστηρώς απαραίτητο μέτρο»· διαφορετικά, η τυχόν παράνομη άσκηση διοικητικού καταναγκασμού δημιουργεί δικαιώματα αποζημίωσης των διοικουμένων που ζημιώθηκαν από αυτόν, και μπορεί να θεμελιώσει την ποινική ευθύνη του αρμόδιου υπαλλήλου [Α. ΤΑΧΟΣ, Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο, Θεσσαλονίκη ⁹2008, σ. 575].

Είναι προφανές, ότι η διάλυση-συγχώνευση Μονής, στην οποία εγκαταβιώνει μία πολυμελής και δραστήρια Αδελφότητα νέων και μορφωμένων μοναχών, δεν πληροί ούτε τις ανωτέρω νόμιμες προϋποθέσεις, αποτελώντας έσχατο μέτρο ακόμη και για εκείνες τις μονές οι οποίες είτε έχουν από χρόνια εγκαταλειφθεί είτε η συνέχιση της επιβίωσής τους έχει καταστεί (για οικονομικούς ή άλλους λόγους) αντικειμενικώς αδύνατη.

Πέραν όμως των ανωτέρω, υφίσταται άμεσος κίνδυνος η Μονή μας να εκποιηθεί ως περιουσιακό στοιχείο της συγχωνεύουσας Μονής Αμπελακιώτισσας, που θα είναι η νομικά κυρίαρχη Μονή. Σημειώνεται ότι, ήδη προ μηνός η Μονή Αμπελακιώτισσας προέβη σε πώληση ακινήτων της.

 

ΙΙ. Ανεπανόρθωτη Ηθική Βλάβη: Με την έκδοση του προσβαλλόμενου Π. Δ/τος υφιστάμεθα ήδη βαρύτατη και ανεπανόρθωτη ηθική βλάβη, που συνίσταται στο γεγονός της νομικής διαλύσεως της Μονής μας και του δημόσιου διασυρμού μας, ωσάν να είμαστε κοινοί εγκληματίες και σαν να μην έχουμε προσφέρει στην ευρύτερη περιοχή, εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, ένα τεράστιο κοινωφελές, φιλανθρωπικό και εκκλησιαστικό έργο.

Είναι άλλωστε σε κάθε καλόπιστο πρόδηλο, ότι η έκδοση του επίμαχου Π. Δ/γματος δεν αφορά την δημοσίευση μίας ακόμη κοινής κανονιστικής πράξης, αλλά την επιβολή μίας ηθικά εξοντωτικής διοικητικής ποινής. Συνεπώς, ως τέτοιο πρέπει να ιδωθεί το Δ/γμα και όχι ως μία κανονιστική πράξη: ως ένα διοικητικό τιμωρητικό μέτρο, δυσανάλογα επαχθές προς οποιοδήποτε ‘πταίσμα’ απλών μοναχών!

Η ηθική μας μάλιστα σπίλωση καθίσταται ακόμη πιο δυσανάλογη σε σύγκριση με το γεγονός ότι αυτή επέρχεται αυτόματα με την κυκλοφορία του προσβαλλόμενου Π. Δ/τος, σε συνδυασμό με την μεγάλη χρονικά περίοδο που θα μεσολαβήσει μέχρις ότου το δικαστήριο δικάσει την υπόθεση και αποφανθεί επί της ουσίας.

Υφίσταται άμεσος κίνδυνος να διαγραφούμε, διωχθούμε και διασκορπισθούμε σε διάφορα μέρη για πάντα εμείς οι Πατέρες της Μονής, που ορκισθήκαμε την ημέρα της κουράς μας ότι θα μείνουμε σε αυτό μέχρι το θάνατό μας. Ήδη ο Μητροπολίτης δηλώνει ανενδοίαστα, με την υπ' αριθμ. 402/18-8-2011 Απόφασή του, ότι μόνος του, θα μάς διαγράψει από το Μοναστήρι και θα μάς διασκορπίσει, εγγράφοντάς μας τον καθένα σε άλλη Μονή στα πέρατα της Ελλάδος ή και του εξωτερικού.

ΙΙΙ. Παύση κοινωφελούς δραστηριότητας. Όπως ήδη εκθέσαμε στην αίτηση ακυρώσεώς μας, από τις διατάξεις του Εσωτερικού Κανονισμού της Μονής μας, προκύπτει και ότι αυτή, πέραν των αμιγώς μοναστικών-πνευματικών της λειτουργιών, ασκεί και μία ευρεία κοινωφελή-φιλανθρωπική δραστηριότητα, προς όφελος της νεολαίας ή ευπαθών κοινωνικών ομάδων των κατοίκων της περιοχής (πτωχών, ηλικιωμένων, ανέργων κ.λπ.).

Η Μονή μας, άρα, αποτελεί εκ παραλλήλου και μη κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο με κοινωφελή σκοπό και δράση, λόγος, άλλωστε, και για τον οποίο η πλήρης αυτής ονομασία παρίσταται ως «Ιεραποστολικόν Κέντρον – Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (: άρθ. 69 Εσωτερικού Κανονισμού Μονής). Επί του εν λόγω καίριου ζητήματος, έχει σε ανώτατο επίπεδο νομολογηθεί από την ΑΠ 385/1992 [ΝοΒ 41 (1993) 874], ότι οι θρησκευτικοί σκοποί τους οποίους επιδιώκουν οι Μονές είναι και ‘κοινωφελείς’, υπό την έννοια του άρθ. 1 Α.Ν. 2039/1939, που ορίζει ότι ‘κοινωφελής’ είναι ο επωφελής, ολικά ή μερικά, στο κοινωνικό σύνολο σκοπός.

Το ανωτέρω όμως γεγονός, καθιερώνει, σύμφωνα με την ίδια αρεοπαγιτική απόφαση, σχετική συναρμοδιότητα του Υπουργείου Οικονομικών, που υποχρεούται να μεριμνά για την πιστή εκτέλεση των επιδιωκόμενων κοινωφελών σκοπών [ΑΠ 385/1992, ΕφΑθ 3990/2009, ΕλλΔνη 51 (2010) 233, 251 - ΑΠ 1929/2008, ΤΝΠ ‘Νόμος’ 476337 - ΑΠ 1245/1991, ΕΕΝ 1993, σ. 53].

Λόγω της σημασίας τους για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και το εν γένει δημόσιο συμφέρον, οι κοινωφελείς σκοποί προστατεύονται ιδιαιτέρως από το ίδιο το Σύνταγμα [ΟλομΑΠ 41/2005, ΕλλΔνη 2005, σ. 1051 επ.: ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η περιουσία μη κερδοσκοπικού νομικού προσώπου περιέρχεται υποχρεωτικά, μετά τη διάλυσή του, σε άλλο ομοταγές νομικό πρόσωπο, παραβιάζει ευθέως τα άρθρα 12 (δικαίωμα συνεταιρίζεσθαι) και 17 (προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας) του Συντάγματος].

Επειδή, για τους όλους τους ανωτέρω λόγους, και δεδομένης της αναπότρεπτης βλάβης που θα επιφέρει στα δικαιώματά μας η εφαρμογή του ΠΔ 5/2013, είναι ανάγκη, πριν αυτό εκτελεστεί, να δοθεί η δυνατότητα ενδελεχούς εξέτασης της υπόθεσης από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Διαφορετικά, ακόμη και μία μελλοντική μας δικαίωση, δεν θα μπορέσει να μάς αποκαταστήσει στην προηγούμενη κατάσταση.

Επειδή δεν υφίσταται επείγουσα ανάγκη άμεσης εκτέλεσης του προσβαλλόμενου Διατάγματος, ούτε άμεσος λόγος θεραπείας του δημόσιου συμφέροντος, καθώς το μόνο που επιφέρει το επίμαχο ΠΔ 5/2013 είναι απλώς η καταστροφή μίας Μονής και όχι η αναδιοργάνωση του μοναχισμού.

 

Επειδή η χορήγηση της αιτουμένης αναστολής εκτελέσεως των προσβαλλόμενης με την αίτηση ακυρώσεώς μας διοικητικής πράξεως, δεν αντίκειται στο Δημόσιο ή το γενικότερο συμφέρον, το αντίθετο μάλιστα: το τελευταίο υπαγορεύει την συνέχιση της απρόσκοπτης διοικητικής λειτουργίας του αυτοδιοίκητου ΝΠΔΔ της Μονής, επ’ αγαθώ της τοπικής κοινωνίας και της Εκκλησίας. Όπως είναι προφανές, το δημόσιο συμφέρον που υπηρετείται από την μέχρι σήμερα λειτουργία της Μονής, θα παύσει να υπηρετείται όταν η αδελφότητά μας απομακρυνθεί από την τοπική κοινωνία, χιλιάδες μέλη της οποίας καθίστανται αποδέκτες της κοινωφελούς δράσης των μελών της Μονής μας, που με την τυχόν άμεση εφαρμογή της προσβαλλόμενης πράξεως θα πρέπει να μένουν πλέον στις ερημιές!

Επειδή αναστολή εκτελέσεως κανονιστικής πράξης (και Προεδρικού Διατάγματος) χορηγείται εάν o αιτών επικαλείται και αποδεικνύει ότι συντρέχουν εξαιρετικοί προς τούτο λόγοι, ήτοι ότι από την εκτέλεση της πράξης αυτής, θα υποστεί άμεση, συγκεκριμένη και ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη βλάβη, και εφόσον δεν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος που αποκλείουν τη χορήγησή της (ΣτΕ Αναστ 128/2012, 146/2012, 265/2012).

Επειδή αναστολή εκτελέσεως διοικητικής πράξης χορηγείται και επί ηθικής βλάβης (ΔΕφΑθ 44/2012).

Επειδή ενόψει των παραπάνω συντρέχει εν προκειμένω νόμιμη περίπτωση χορηγήσεως προσωρινής αναστολής και προ της παρόδου της εξαήμερης προθεσμίας για την αποστολή του φακέλου από τη διοικητική αρχή, καθόσον n περί­πτωση μας είναι για όλους τους πιο πάνω λόγους απολύτως επείγουσα.

Επειδή η αίτησή μας είναι νόμιμη, βάσιμη και αληθής, ασκείται δε νομότυπα και εμπρόθεσμα και πρέπει να γίνει δεκτή.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ -     ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ

Να γίνει δεκτή n παρούσα αίτησή μας.

Να ανασταλεί (με οριστική απόφαση) και μέχρι την έκδοση αποφάσεως επί της από 21-2-2013αιτήσεως ακυρώσεώς μου n εκτέλεση του προσβαλλόμενου Προεδρικού Διατάγματος 5/18-12-2012 (που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τεύχος Α΄, αριθμ. φύλλου 14, της 17ης Ιανουαρίου 2013).

Να εκδοθεί προσωρινή απόφαση-διαταγή του Δικαστηρίου Σας για προσωρινή αναστολή εκτέλεσης των άνω προσβαλλόμενων διοικητικών πράξεων, μέχρι την αποστολή του φακέλου από τη διοικητική αρχή και

Να καταδικασθεί το Ελληνικό Δημόσιο στη δικαστική μας δαπάνη.

Αθήνα 1-3-2013

Ο πληρεξούσιος Δικηγόρος

 

ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ Πρ. Διατάγματος 5/18-12-2012, ΦΕΚ Α΄ 24/ 17.1.13

Η ακόλουθη Αίτηση Ακύρωσης κατατέθηκε εμπρόθεσμα με αριθμό κατάθεσης 923 /21-2-2013.
           
           
            Ενώπιον του Γ΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας

                                                 ΑΙΤΗΣΗ

       Α.- Των κάτωθι ιερομονάχων και μοναχών, εγγεγραμμένων στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου (συν. 16), απάντων κατοίκων της εν λόγω Ι. Μονής (Σκάλας Δήμου Ναυπακτίας Τ.Κ. 30300).

       1.- Νικόδημου Ανταλλόπουλου, 2.- Χριστοφόρου Γιαννόπουλου, 3.- Νεκτάριου Γκολιόπουλου (Ιδρυτικό μέλος) , 4.- Ιερώνυμου Δελημάρη (Ιδρυτικό μέλος), 5.- Παλαμά Δημητρέλλη, 6.- Ιουστίνου Καρανικόλα, 7.- Ρωμανού Κατραούρα, 8.- Ιερόθεου Κεφάλα, 9.- Κοσμά Κόκκαλη, 10.- Σπυρίδωνος Λογοθέτη (Ιδρυτικό μέλος), 11.- Θεολόγου Μακρή, 12.- Χερουβείμ Σακκούλη, 13.- Ευγένιου Σκουζή, 14.- Τιμόθεου Σμπούκη, 15.- Ιγνάτιου Σταυρόπουλου (Ιδρυτικό μέλος) και 16.- Βησσαρίωνος Χωραφά, απάντων κατοίκων Μονής.

       Β.- Των εκλεγμένων μελών του τελευταίου Ηγουμενοσυμβουλίου της Ι. Μονής (συν. 4) κατοίκων ομοίως ως άνω:

       1.- Ιερώνυμου Δελημάρη, ως Ηγούμενου, 2.- Νικόδημου Ανταλλόπουλου, ως μέλους Ηγουμενοσυμβουλίου, 3.- Ιουστίνου Καρανικόλα, ως μέλους Ηγουμενοσυμβουλίου και 4.- Ιγνάτιου Σταυρόπουλου, ως Γραμματέα Ηγουμενοσυμβουλίου.

       Γ.- Ευεργετών-χορηγών της Ι. Μονής:

       1.- Γεωργίου Βεντούρη, κατοίκου Αγ. Στεφάνου (Λ. Μαραθώνος 70) Τ.Κ. 145-65, 2.- Εμμανουήλ Καμπούρη, κατοίκου Ναυπάκτου (Καρακουλάκη 2) Τ.Κ. 303-00, 3.- Γεωργίου Κουβέλη, κατοίκου Χολαργού (Δαγκλή 13) Τ.Κ. 155-62 και 4.- Νικολάου Χωραφά, κατοίκου Ναυπάκτου (Βαρδακουλα & Κοζωνη)

       Δ.- Των Ενώσεων προσώπων και Συλλόγων:

       1.- «Συλλόγου Φίλοι του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (ίδρυση 1986), έδρα Τζαβέλλα 27, Τ.Κ. 300-00 Ναύπακτος, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Νικολάου Χωραφά, κατοίκου Ναυπάκτου, οδός Βαρδακουλα & Κοζώνη, Τ.Κ. 303-00

       2.- «Αδελφότητος Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (ίδρυση 1990), έδρα Ναύπακτος, Τ.Κ. 303-00 εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Αρχιμ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη, κατοίκου, Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως , Δ.Δ. Σκάλα Δήμου Ναυπακτίας Τ.Κ. 303-00.

       3.- «Εξωραϊστικού & Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίων Πάντων Δενδροχωρίου Ναυπακτίας» (ίδρυση 1997), έδρα Αγριλια Μεσολογγίου, ΤΚ 302-00, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Κωνσταντίνου Κορδάτου, κατοίκου Αγριλιά  Μεσολογγίου, Τ.Κ. 302-00.

       4.- «Αδελφότητος Παναγία η Ναυπακτιώτισσα» (ίδρυση 1998), έδρα Τζαβέλλα 27 Ναύπακτος, Τ.Κ. 303-00, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Γεωργίου Κουβέλη, κατοίκου Δαγκλή 13, Χολαργός Τ.Κ.. 15562.

       5.-«Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Βονώρτας, Αγία Κυριακή» (ίδρυση 2000), έδρα οδός Δ. Αγαπητού 10, Πάτρα Τ.Κ.262-25, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Ιωάννη Πορφύρη, κατοίκου Πάτρας (Αργυροκάστρου 48) Τ.Κ. 262-24 και

6.- «Συλλόγου Αιτωλοακαρνάνων Αχαϊας, Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» (ίδρυση 1926), έδρα Αγ. Ανδρέου 55 & Παπαρηγοπούλου, Τ.Κ. 262-21 Πάτρα, εκπροσωπουμένου δια του Προέδρου Ιωάννη Πορφύρη, κατοίκου Πατρών (Αργυροκάστρου 48) Τ.Κ. 262-24.

ΚΑΤΑ

Του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, που εδρεύει στην Αθήνα (Α. Παπανδρέου 37, Μαρούσι 15180) και εκπροσωπείται νόμιμα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ

Του Προεδρικού Διατάγματος 5/18-12-2012 (ΦΕΚ Α΄ 24/17.1.13 περί διαλύσεως της Ιεράς Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής του Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και συγχωνεύσεώς της, με την Ιερά Μονής Αμπελακιωτήσης της Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και καταστάσεώς της ως μετοχίου αυτής

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

[Α]. Μετά από διεργασίες, για τις οποίες θα γίνει πιο κάτω εκτενής λόγος, την 17η Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, το ανωτέρω Προεδρικό Διάταγμα.

Η εν λόγω «κανονιστική» πράξη ―που υπεγράφη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 18 Δεκεμβρίου 2012― έχει το ακόλουθο ουσιαστικό περιεχόμενο.

«Άρθρο 1. Διαλύεται η Ιερά Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Σκάλας Ναυπάκτου, της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, η οποία ιδρύθηκε με το Π.Δ. 601/1980 (ΦΕΚ Α΄ 160) και συγχωνεύεται με την Ιερά Μονή Αμπελακιωτίσσης της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και καθίσταται Μετόχι αυτής.

Άρθρο 2: Η ισχύς του παρόντος αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Στον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, αναθέτουμε τη δημοσίευση και εκτέλεση του παρόντος διατάγματος».

Στο προοίμιό του, το προσβαλλόμενο Π.Δ. 5/2013, επικαλείται για τη νομιμότητα της εκδόσεώς του μεταξύ άλλων και:

- τις διατάξεις του άρθ. 39 § 3 Ν. 590/1977, «περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» (ΕτΚ Α 146),

- τις διατάξεις των άρθρων 2 περ. γ και 4 περ. δ του Κανονισμού της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος 39/1972, «περί των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Ιερών Μονών και των Ησυχαστηρίων» (ΕτΚ Α 103),

- τη «σύμφωνη γνώμη του Επιχωρίου Μητροπολίτου της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου (αριθμ. πρωτ. 402/18−8−2011),

- την «έγκριση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, που δόθηκε στη Συνεδρία Μ/19−8−2011, της 154ης Συνοδικής Περιόδου»,

- την αριθμ. 184/2012 γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με πρόταση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Η έκδοση της προσβαλλόμενης πράξεως, υπήρξε αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας και αμφίπλευρης συνεργασίας, μεταξύ αφενός μεν του άνω τοπικού Μητροπολίτη, ως εκπροσώπου της οικείας Ι. Μητροπόλεως, αφετέρου δε της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ) της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πλην όμως, τόσο με τις προηγηθείσες της εκδόσεως του άνω Π. Δ/τος διοικητικές ενέργειες των πιο πάνω εκκλησιαστικών αρχών, όσο και με την έκδοση, καθώς και με το περιεχόμενο, του ίδιου Π.Δ., ως κανονιστικής διοικητικής πράξεως, παραβιάσθηκε προδήλως σειρά διατάξεων του Συντάγματος αλλά και της κοινής διοικητικής διαδικασίας, όπως αναλυτικότερα θα εξηγήσουμε. Ειδικότερα:

[Β]. Με την υπ’ αριθμ. 4904/22.8.2011 απόφασή της, η ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την υπ’ αριθ. 403/18.8.2011 πράξη του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, «περί προτά­σεως εκδόσεως Προεδρικού Διατάγματος προς διάλυσιν του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου της συσταθείσης, δυνάμει του π.δ. 601/1980 (ΦΕΚ Α’ 160) Ιεράς Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου» της αυτής Ι. Μητροπόλεως, «περί συγχωνεύσεώς της μετά της Ιεράς Μονής Αμπελακιωτίσσης ... και καταστάσεώς της ως Μετοχίου της τελευταίας».

Ακολούθως, η ανωτέρω Πράξη της ΔΙΣ κοινοποιήθηκε, αφενός μεν υπ’ αυτής προς το Υπουργείο Παιδείας, «ώστε να εκκινήση την διαδικασίαν εκδόσεως του ανακλητικού Προεδρικού Διατάγματος», αφετέρου δε υπό του Μητροπολίτου Ναυπάκτου προς την ως άνω Ι. Μονή (αριθ. διαβιβαστικού 429/1.9.2011). Με την τελευταία μητροπολιτική πράξη διαβιβάστηκε προς την ίδια Ι. Μονή και η υπ’ αριθμ. 4905/22.8.2011 απόφαση της ΔΙΣ περί επιβολής του επιτιμίου της ακοινωνησίας και στα λοιπά μέλη της Αδελφότητας της Ι. Μονής, πέραν όσων ήδη επιτιμηθεί με την από 4-9-2007 συνοδική απόφαση.

[Γ]. Αιτιολογώντας η ΔΙΣ τη λήψη της 4904/2011 αποφάσεώς της, επικαλείται:

1. Ως προς το ιστορικό μέρος της υπόθεσης, ότι η Μονή:

- δεν εφάρμοσε σειρά αποφάσεων της ΔΙΣ περί την «αποκατά­στασιν της νομιμότητος και της κανονικής τάξεως» καθώς και «περί προειδοποιήσεως επιβολής εις βάρος της Αδελφότητος της Ι. Μονής διοικητικών και κανονικών μέτρων», και

- δεν εφάρμοσε τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας 685-686/2011, με τις οποίες, όπως σημειώνεται στο ανωτέρω έγγραφο της ΔΙΣ, «εκρίθησαν ως νόμιμοι», τόσο η έκπτωση του ιερομονάχου π. Σπυρίδωνος Λογοθέτη από τη θέση του καθηγουμένου της Μονής, όσο και «τον επιβληθέν δια της από 4.9.2007 Αποφάσεως της ΔΙΣ επιτίμιον ακοινωνησίας εις τα εκνό­μως εκλεγέντα μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου της Ι. Μονής… καθ’ όσον κατά πρόδηλον παραβίασιν της ως άνω αποφάσεως του Συνοδικού Δικαστηρίου και του άρθρου 39 παρ. 5 εδαφ. 2 του ν. 590/1977 εξελέγη εκ νέου Ηγούμενος ο τιμωρηθείς δι’ εκπτώσεως εκ της Ηγουμενίας Ιερομόναχος κ. Σ.Λ.»,

Συνεπεία των ανωτέρω ―κατά την ίδια πάντοτε συνοδική απόφαση― το νομικό πρόσωπο της Μονής «κατ' ουσίαν παραμένει … πνευματικώς και κανονικώς ακέφαλον και δεν έχει νόμιμον διοίκησιν, διαχείρισιν και εκπροσώπησιν ως ΝΠΔΔ».

2. Ως νομική βάση της αποφάσεώς της:

- τις διατάξεις του άρθ. 39 § 3 Ν. 590/ 1977,«περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», (ΕτΚ Α’ 146/27-31.5.1977),

- τις διατάξεις των άρθρων 2 περ. γ’ και 4 περ. δ’ Καν. 39/1972, «περί των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Ι. Μονών και των Ησυχαστηρίων», (ΕτΚ Α΄ 103),

- τους ι. κανόνες δ' και η’ της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, λθ’ των Αποστόλων, λδ’ της Πενθέκτης Συνόδου.

- το Π.Δ. 601/1980, «περί ιδρύσεως της Ι. Ανδρώας Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου», (ΕτΚ Α' 160).

ΝΟΜΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΝΟΜΙΚΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΜΕΝΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

[Α]. Οι επικαλούμενες από το προσβαλλόμενο Π.Δ. 5/2013 νομοθετικές διατάξεις, ορίζουν πιο συγκεκριμένα τα εξής:

Άρθ. 39 § 3 εδ. α΄ Ν. 590/1977: Η ίδρυσις νέων και η διάλυσις ή συγχώνευσις υφισταμένων Μονών της Εκκλησίας της Ελλάδος συντελείται δια προεδρικού διατάγματος, εκδιδομένου μετά σύμφωνον γνώμην του επιχωρίου Αρχιερέως και έγκρισιν της Δ.Ι.Σ., προτάσει του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Άρθ. 2 περ. γ΄ Κ. 39/1972: Ο Επίσκοπος έχει δικαίωμα συγχωνεύσεως ή ανασυστάσεως Ι. Μονών συνωδά τω άρθρω 33 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ωσαύτως, δύναται ο Επίσκοπος, ομοψήφω γνώμη των μελών της Αδελφότητος Ι. τινος Μονής ή Ησυχαστηρίου ή Αδελφότητος, να αιτήσηται παρά της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος την αναγνώρισιν της εν λόγω Αδελφότητος, ως Συνοδικής Σταυροπηγιακής Ι. Μονής αυτοτελούς, διακονούσης του λοιπού εις ευ­ρυτέραν εκκλησιαστικήν αποστολήν. Κατά τον αυτόν τρόπον ο Επί­σκοπος δύναται να προβή εις ίδρυσιν και νέας τινος Συνοδικής Σταυ­ροπηγιακής Ι. Μονής αυτοτελούς, συνωδά και τω άρθρω 33 του Ν.Δ. 126/1969, και τη παραγράφω α’ του παρόντος άρθρου.

Άρθ. 4 περ. δ΄ Κ. 39/1972: Διαλελυμέναι ή διαλυόμεναι Ι. Μοναί και συγχωνευόμεναι εις ετέρας αποτελούσι Μετόχια των προς ας συνεχωνεύθησαν Ι. Μονών.

[Β]. Με διατάξεις των χρονικά δύο τελευταίων Καταστατικών Χαρτών της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ν.Δ. 126/1969, Ν. 590/1977) εξουσιοδοτήθηκε η Ι. Σύνοδος της Ιεραρχίας προς έκδοση κανονιστικών πράξεων, με αντικείμενο την ειδικότερη οργάνωση, διοίκηση και λειτουργία των διαφόρων εκκλησιαστικών νομικών προσώπων [ενδεικτικώς: ΟλΣτΕ 1584/1974, ΝοΒ 23 (1975) 235-238]. Με ενεργοποίηση των εξουσιοδοτικών διατάξεων των άρθρων 33 § 2 και 51 § 1 του ΝΔ 126/1969, η Ι. Σύνοδος ψήφισε και τον προδιαληφθέντα Κανονισμό 39/1972 (ΕτΚ Α 103), που διατηρήθηκε σε ισχύ και υπό το κράτος του ισχύοντος Ν. 590/1977 (άρθ. 67).

Σύμφωνα, περαιτέρω, με τη νομοθετική εξουσιοδότηση της § 4 του άρθ. 39 Ν. 590/1977: «Τα της οργανώσεως και προαγωγής του πνευματικού βίου και τα της διοικήσεως της Μονής καθορίζονται υπό του Ηγουμενοσυμβουλίου, συμφώνως προς τους ιερούς κανόνας, τας μοναχικάς παραδόσεις και τους νόμους του Κράτους, δι’ Εσωτερικού Κανονισμού, δημοσιευομένου δια του δελτίου ‘Εκκλησία’».

Η επανειλημμένη ενεργοποίηση της εξουσιοδοτήσεως αυτής, είχε ως αποτέλεσμα την έκδοση άνω των 80 μοναστηριακών κανονισμών, οι οποίοι, αφού εγκρίθηκαν αρχικώς από τους κατά τόπους μητροπολίτες και ακολούθως από τη ΔΙΣ, τελικώς δημοσιεύθηκαν στο επίσημο δελτίο «Εκκλησία».

Με την έκδοση των ανωτέρω Εσωτερικών Κανονισμών, και μάλιστα με τη ρητή και ανεπιφύλακτη έγκριση των εκκλησιαστικών αρχών (Επιχωρίων Μητροπολιτών και ΔΙΣ), διαμορφώθηκε το ειδικό κανονιστικό καθεστώς (lex specialis) των μονών της Εκκλησίας της Ελλάδος.

[Γ]. Όπως σαφώς προκύπτει από τη διατύπωση της αμέσως πιο πάνω διατάξεως της § 4 του άρθ. 39 Ν. 590/1977, ουδεμία έγκριση προβλέπεται των κανονισμών των μονών και από μη μοναστηριακές αρχές (Μητροπολίτες και ΔΙΣ), ως στάδιο της όλης διαδικασίας έγκυρης συντάξεως και εκδόσεώς τους. Η ίδια διάταξη, ως μόνο αρμόδιο όργανο για την έγκυρη έκδοση του Εσωτερικού Κανονισμού μίας Μονής, αναφέρει ρητώς το Ηγουμενοσυμβούλιο αυτής, και κανένα άλλο όργανο ή αρχή (εκκλησιαστική ή πολιτειακή).

Η ρύθμιση αυτή συμβαδίζει πλήρως με την § 6 του ίδιου άρθρου (Ν. 590/1977), που απαριθμώντας περιοριστικά (και όχι ενδεικτικά) το σύνολο των σχετικών με τις μονές της επαρχίας του αρμοδιότητες του τοπικού Μητροπολίτη, ορίζει ότι: «Ο Μητροπολίτης ασκεί επί των Ιερών Μονών της επαρχίας αυτού την κατά τους ιερούς κανόνες πνευματικήν εποπτείαν δια την κανονικήν μνημόνευσιν του ονόματος αυτού εν ταις ιεραίς ακολουθίαις, την χειροθεσίαν του Ηγουμένου, την έγκρισιν της κουράς των μοναχών, την ανάκρισιν των κανονικών παραπτωμάτων, την μέριμναν δια την κατά τους ιερούς κανόνας λειτουργίαν της Μονής και τον έλεγχον της νομιμότητος της οικονομικής διαχειρίσεως αυτής».

Πανομοιότυπο όμως είναι και το περιεχόμενο τού υπό τον τίτλο «Κανονικαί Δικαιοδοσίαι Επισκόπου» άρθρ. 6 § 1 Κ. 39/1972, διάταξη κατά την οποία: «Εκάστη Ι. Μονή διατελεί υπό την κανονικήν δικαιοδοσίαν του κατά τόπον Επισκόπου, όστις: α) μνημονεύεται εν πάσαις ταις Ι. Ακολουθίαις, β) ασκεί την ανωτάτην εποπτείαν πατρικώς και προστατευτι­κώς επί της Ι. Μονής και παρακολουθεί την ομαλήν κατά τους θείους και ι. κανόνας λειτουργίαν αυτής, γ) χειροθετεί τον εκλεγέντα Ηγούμενον, δ) εγκρίνει τας κουράς των μοναχών, ε) ανακρίνει τα κανονικά παραπτώματα των εν αυτή διαβιούντων και φροντίζει δια την άμε­μπτον αυτών βιοτήν, στ) ελέγχει την νομιμότητα της οικονομικής δια­χειρίσεως».

Εν προκειμένω, ούτε οι πιο πάνω διατάξεις προβλέπουν οποιαδήποτε μητροπολιτική ‘έγκριση’ των μοναστηριακών κανονισμών Συνεπώς, η όποια ανάμιξη του μητροπολίτη στη διαδικασία συντάξεως ή εκδόσεως ενός μοναστηριακού κανονισμού, από καμία διάταξη νόμου δεν προβλέπεται, τουλάχιστον ρητώς. Τυχόν προσφυγή στη λεγόμενη ‘κανονική δικαιοδοσία’ του μητροπολίτη για τη θεμελίωση (και) μίας τέτοιας εξουσίας αυτού επί των μονών, θα κατέληγε σε μία ευθεία παραβίαση των ανωτέρω διατάξεων, με την επίκληση ενός υπερβολικά γενικόλογου και, μάλλον, προσχηματικού ‘επιχειρήματος’. Η γενικότητα και αοριστία του περιεχομένου του επιχειρήματος περί ‘κανονικής αρμοδιότητας του επισκόπου’, μπορεί τελικώς να επιτρέψει στην επισκοπική εξουσία κάθε μορφής επέμβαση - ακόμη και σε ζητήματα για τα οποία είτε δεν την προβλέπουν είτε ακόμη και την αποκλείουν οι ιεροί κανόνες.

[Δ]. Με ενεργοποίηση της περιεχόμενης στην § 4 του άρθ. 39 Ν. 590/1977 νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως, εκδόθηκε και ο ‘Εσωτερικός Κανονισμός της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σκάλας Ναυπακτίας’ [δημοσιεύθηκε στο δελτίο ‘Εκκλησία’, Παράρτημα του Τεύχους υπ’ αριθ. 23-24/1-15.12.1984, έτους ΞΑ’ (1984), σ. 43-53]. Η ίδια Μονή είχε ιδρυθεί λίγα έτη πριν, δυνάμει του Π.Δ. 601/5.7.1980, «περί ιδρύσεως Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος παρά τη θέσει Αγ. Τριάς της Κοινότητος Σκάλας της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου», (ΕτΚ Α’ 160/15.7.1980).

Όπως γίνεται κοινώς αποδεκτό, οι Εσωτερικοί αυτοί Μοναστηριακοί Κανονισμοί αποτελούν πηγές περισσότερο πολιτειακής προελεύσεως, δεδομένου ότι η κανονιστική αρμοδιότητα της Εκκλησίας έχει ως συνταγματικό θεμέλιο το άρθ. 43 § 2 Συντ. 1975 [Σ. ΤΡΩΙΑΝΟΣ - Γ. ΠΟΥΛΗΣ, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, Αθήνα ²2003, σ. 42· Ι. ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, Θεσσαλονίκη ²2011, σ. 11 επ.· ΤΡΩΙΑΝΟΣ, «Η κανονιστική αρμοδιότητα των διοικητικών οργάνων της Εκκλησίας», ΕφΔΔ 1994, σ. 82]. Περαιτέρω, ως γνωστόν, είναι δυνατό το εξουσιοδοτούμενο όργανο να είναι και ΝΠΔΔ [Ε. ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, Αθήνα ¹³2010, τόμ. Ι, σελ. 58 επ.· Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, Μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνα ²2008, σ. 163· Δ. ΤΟΜΑΡΑΣ, Η κανονιστική διοικητική πράξη, Αθήνα 2006, σ. 26 επ.].

Ως κανονιστική διοικητική πράξη, εκδιδόμενη βάσει νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως (και με θεμέλιο το 43 § 2 Συντ.), ο εσωτερικός κανονισμός της Μονής είναι, από την άποψη της τυπικής τους ισχύος, ισοδύναμος προς τους κανόνες που παράγονται από το νομοθετικό όργανο [ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, ό.π., σ. 60· ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, Μαθήματα, ό.π., σ. 174], θεωρείται δε ‘ουσιαστικός νόμος’, διότι θεσπίζει αφηρημένους και γενικά δεσμευτικούς κανόνες συμπεριφοράς [Π. ΔΑΓΤΟΓΛΟΥ, Γενικό Διοικητικό Δίκαιο, Αθήνα ⁴1997, σ. 73].

Συνέπεια της νομικής αυτής φύσεως και τυπικής ισχύος του μοναστηριακού κανονισμού, είναι η δυνατότητα να τροποποιεί ή καταργεί με το περιεχόμενό του άλλες, ίσης τυπικής ισχύος, διατάξεις, εφόσον έχουν διαφορετικό ή αντίθετο περιεχόμενο [όλως ενδεικτικώς: ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, ό.π., σ. 60]. Τούτο, πάντως, προκύπτει και από τον ειδικό (lex specialis) – μάλλον ειδικότατο - χαρακτήρα των διατάξεων κάθε μοναστηριακού κανονισμού, ως νομοθετικού κειμένου που τους επιτρέπει να κατισχύουν σε σύγκρουσή τους με διατάξεις χρονικώς προγενέστερες (lex posterior) ή γενικότερου περιεχομένου (lex generalis) [βλ. Κ. ΜΑΥΡΙΑΣ, Συνταγματικό Δίκαιο, Αθήνα ²2002, σ. 209, με παράθεση των ερμηνευτικών αρχών (αξιωμάτων), που διασφαλίζουν την ιεραρχική, χρονική και λογική ενότητα της έννομης τάξης, ιδίως μεταξύ κανόνων της αυτής τυπικής δυνάμεως).

Όπως συναφώς παρατηρείται (ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, Μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου, ό.π., σ. 175), εφόσον η ουσιαστική ισχύς των διοικητικών κανονιστικών πράξεων υψώνεται σε ισχύ τυπικού νόμου (43 § 2 εδ. β΄ Συντ.), ισχύουν όσα ισχύουν και για τους τυπικούς νόμους.

Κατά συνέπεια, οι μοναστηριακοί κανονισμοί, ως κανονιστικές διοικητικές πράξεις, μπορούν: (α) να καταργήσουν ή να τροποποιήσουν προγενέστερο τυπικό νόμο αλλά και προγενέστερη άλλη κανονιστική πράξη, (β) να καταργήσουν ή να τροποποιήσουν γενικότερο τυπικό νόμο αλλά και γενικότερη άλλη κανονιστική πράξη [ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ό.π., σ. 175· Φ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Εισαγωγή στο Συνταγματικό Δίκαιο, ό.π., σ. 110: «Οι κανονιστικές πράξεις που εκδίδονται βάσει των §§ 2 και 4 άρθ. 43 Συντ. ... μπορούν να τροποποιούν και καταργούν τυπικούς νόμους και άλλες ισόκυρες πηγές δικαίου»].

Όπως υπογραμμίζουν ομόφωνα οι εκκλησιαστικολόγοι συγγραφείς, οι εκκλησιαστικοί κανονισμοί που εκδίδονται βάσει νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως, έχουν αυξημένη ισχύ ιδίως επί ζητημάτων αυτοδιοικήσεως [ΤΡΩΙΑΝΟΣ-ΠΟΥΛΗΣ, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, ό.π., σ. 43· ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, ό.π., σ. 12· Σ. ΤΡΩΙΑΝΟΣ, «Πορίσματα εκ της εκκλησιαστικής νομολογίας του ΣτΕ των ετών 1974-1978», Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1979, Αθήνα-Κομοτηνή 1979, σ. 552].

[Ε]. Με την επιφύλαξη των ανωτέρω, διαπιστώνουμε ότι, από τις διατάξεις του Εσωτερικού Κανονισμού της ανωτέρω Μονής, προκύπτουν οι εξής ειδικότεροι κανόνες δικαίου:

(α) Η Μονή ασκεί, μεταξύ άλλων, ιεραποστολική και φιλο-κοινωνική δραστηριότητα, με τη σύσταση και λειτουργία οικοτροφείων ή άλλων ιδρυμάτων ψυχικής καλλιέργειας της νεότητας, γηροκομείων, λοιπών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (άρθ. 1 Εσωτερικού Κανονισμού Μονής, εφεξής: ΕΣΚΜ). Προς υλοποίηση των ανωτέρω, ορίζεται από το άρθ. 59 ΕΣΚ, ότι η Μονή δικαιούται να ιδρύει, συντηρεί και κατευθύνει πνευματικά κέντρα, οικοτροφεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, νοσοκομεία και παντός είδους φιλανθρωπικά ιδρύματα. Λόγω των ιεραποστολικών της σκοπών, αυτή «δύναται να ονομάζεται και ‘Ιεραποστολικόν Κέντρον – Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου’, άπαντα δε τα υπό τον τίτλον αυτόν έγγραφά της θα υπογράφωνται και θα σφραγίζονται ως ακριβώς άπαντα τα έγγραφα της Ι. Μονής» (άρθ. 69 ΕΣΚΜ).

(β) Ο Μητροπολίτης εγκρίνει τις τροποποιήσεις του Κανονισμού, που εκάστοτε αποφασίζει η Ολομέλεια της Αδελφότητας (άρθ. 4, περ. ζ΄ ΕΣΚΜ).

(γ) Όργανα διοικήσεως της Μονής είναι: α) Ο Ηγούμενος, β) Το Ηγουμενοσυμβούλιο, και γ) η Σύναξη της Αδελφότητος (άρθ. 15 ΕΣΚΜ).

(δ) Ο Ηγούμενος, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων που έχει κατά την άσκηση των πνευματικών και διοικητικών του καθηκόντων, προτείνει στο Ηγουμενοσυμβούλιο την πρόσληψη Δοκίμων και την κουρά Μοναχών, στη δε Ολομέλεια της Αδελφότητος την προσαγωγή των αδελφών της Μονής στην ιεροσύνη (17 περ. α΄ ΕΣΚΜ).

(ε) Ο Ηγούμενος προΐσταται και διευθύνει τις συνεδρίες του Ηγουμενοσυμβουλίου και της Ολομέλειας της Αδελφότητας. Αν κωλύονται ο Ηγούμενος ή όλα τα μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου, προεδρεύει της Αδελφότητας ο πρώτος στην τάξη αδελφός, κωλυομένου δε τούτου ο επόμενος κοκ. (17 εδ. γ΄ ΕΣΚΜ).

(στ) Ο Τοποτηρητής, ως αντικαταστάτης του Ηγουμένου, προεδρεύει τόσο στο Ηγουμενοσυμβούλιο όσο και στην Ολομέλεια (17 εδάφ. ε΄ ΕΣΚΜ).

(ζ) Εφόσον στη Μονή εγκαταβιώνουν τουλάχιστον 5 αδελφοί, ο Ηγούμενος και τα μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου εκλέγονται από την Αδελφότητα. Διαφορετικά, ο Ηγούμενος διορίζεται από το Μητροπολίτη (17 εδάφ. στ΄, 18 εδ. β΄ ΕΣΚΜ).

(η) Η Αδελφότητα της Μονής εκδικάζει ανεκκλήτως τις ενστάσεις κατά του κύρους της εκλογής του Ηγουμένου (18 εδ. θ΄ ΕΚΚΜ).

(θ) Η Αδελφότητα της Μονής προστατεύει την τιμή και τη θέση κάθε αδικούμενου ή συκοφαντούμενου μέλους της, ιδίως του Ηγουμένου (19 ΕΣΚΜ).

(ι) Η Ολομέλεια της Αδελφότητας εκλέγει τον Ηγούμενο, με απαρτία τα 4/5 των μελών της (20 ΕΣΚΜ).

(ια) Η Ολομέλεια της Αδελφότητας εκλέγει το Ηγουμενοσυμβούλιο με μυστική ψηφοφορία (22 ΕΣΚΜ).

(ιβ) Το Ηγουμενοσυμβούλιο ασκεί την τρέχουσα διοίκηση της Μονής, πλην όσων ζητημάτων ανατίθενται ρητώς με τον Κανονισμό στην αρμοδιότητα της Αδελφότητας (23 ΕΣΚΜ).

(ιγ) Η Αδελφότητα της Μονής ασκεί και συμβουλευτικό έργο ως προς το Ηγουμενοσυμβούλιο. Η σύγκλησή της μπορεί να ζητηθεί τόσο από το ίδιο όσο και εγγράφως από τα μισά μέλη της Αδελφότητας. Στην περίπτωση αυτή, αν το Ηγουμενοσυμβούλιο παραλείψει να συγκαλέσει την Ολομέλεια της Αδελφότητας, αυτή συγκαλείται αυτοδικαίως, κατά τη διαδικασία που ορίζει το άρθ. 24 ΕΣΚΜ.

(ιδ) Η Αδελφότητα της Μονής είναι η μόνη αρμόδια να αποφασίσει «άπαντα τα περί μεταβολής των διατάξεων του παρόντος Κανονισμού» (29 και 34 εδ. δ΄ ΕΣΚΜ).

(ιε) Η Αδελφότητα εγκρίνει τον ετήσιο προϋπολογισμός της Μονής, πριν αυτός υποβληθεί στη Μητρόπολη δια τα κατ’ αυτήν (29 ΕΣΚΜ).

(ιστ) Η Αδελφότητα συγκροτείται από όλους τους μοναχούς και ιερομονάχους της Μονής, πλην των δοκίμων αδελφών (34 ΕΣΚΜ).

(ιζ) Η Αδελφότητα «έχει αρμοδιότητα δια παν έτερον θέμα μη προβλεπόμενον υπό του παρόντος» Κανονισμού (άρθ. 34 εδ. ε΄ ΕΣΚΜ).

(ιη) Η μετατροπή της Μονής σε Μετόχιο προϋποθέτει συναίνεση της ενισχυμένης πλειοψηφίας των τριών τετάρτων (3/4) «του γενικού συνόλου των μελών της Αδελφότητος» (62 εδ. γ ΕΣΚΜ).

[ΣΤ]. Συνοψίζοντας το περιεχόμενο των διατάξεων του Εσωτερικού Κανονισμού, καταλήγουμε στις εξής συμπερασματικές κρίσεις:

(1) Ως ανώτατο αλλά και διαρκές όργανο της Μονής, εξοπλισμένο με ισχυρότατο ‘τεκμήριο αρμοδιότητας’ επί παντός διοικητικού ζητήματος, αναγνωρίζεται η Ολομέλεια της Αδελφότητας αυτής (άρθρα 15, 34 εδ. ε΄ ΕΣΚΜ). Επί μείζονος σημασίας ζητημάτων, ο Ηγούμενος και το Ηγουμενοσυμβούλιο προτείνουν σχετικώς στην Ολομέλεια, και αυτή, ως ύπατο όργανο, αποφασίζει (ενδεικτικώς: προσαγωγή των αδελφών της Μονής στην ιεροσύνη: 17 περ. α΄ Κ. – ανέκκλητη εκδίκαση ενστάσεων κατά του κύρους της εκλογής του Ηγουμένου: 18 εδ. θ΄ Κ. – εκλογή Ηγουμένου με απαρτία των 4/5 των μελών της: 20 Κ. – εκλογή Ηγουμενοσυμβουλίου με μυστική ψηφοφορία: 22 Κ. - έγκριση ετήσιου προϋπολογισμού της Μονής: 29 ΕΣΚΜ, κ.λπ.).

Συνεπώς, ακόμη και εάν ελλείπουν τα τρέχοντα διοικητικά όργανα της Μονής (Ηγούμενος και Ηγουμενοσυμβούλιο), η διοίκηση, διαχείριση και λειτουργία αυτής διεξάγεται ομαλώς, νομίμως και κανονικώς, από την ίδια την Ολομέλεια της Αδελφότητας της Μονής [πρβλ. ΣτΕ 270/2009: «η από 4-9-2007 απόφαση της ΔΙΣ … είχε ως συνέπεια... την περιέλευση όλων των ζητημάτων διοικήσεως της Ι. Μονής, προσωρινώς και μέχρι την εκλογή ηγουμένου και την συγκρότηση ηγουμενοσυμβουλίου, στην Ολομέλεια της Αδελφότητας (βλ. άρθρο 34 περ. ε΄ Εσωτερικού Κανονισμού»].

Ας προστεθεί, εν προκειμένω, ότι δυνάμει των αποφάσεων 2/1-5-2009, 12/30-12-2009 11/30-11-2010, 10/28-11-2011 της πιο πάνω Ολομέλειας, διορίσθηκε ειδική Τριμελής Επιτροπή, με αντικείμενο την άσκηση καθηκόντων του Ηγουμενοσυμβουλίου, προσωρινώς και μέχρι να εκλεγούν ο νέος ηγούμενος και το ηγουμενοσυμβούλιο, συγκροτηθούν σε σώμα και αναλάβουν τα σχετικά διοικητικά τους καθήκοντα.

(2) Σε μόνη την Ολομέλεια της Αδελφότητας, ως ανώτατο όργανο διοικήσεως της Μονής, αναγνωρίζεται και:

(α) το δικαίωμα αποφάσεως περί οποιασδήποτε τροποποιήσεως του Εσωτερικού Κανονισμού (για την ταυτότητα του νομικού λόγου, η τροποποίηση νοείται και ως ευρεία, ήτοι ως πλήρης αντικατάσταση όλου του Κανονισμού: 29 και 34 εδ. δ΄ Κ.). Επισημαίνεται, ότι κάθε τροποποίηση του Κανονισμού δεν αποφασίζεται από το Μητροπολίτη αλλά την Αδελφότητα της Μονής, εκείνος δε απλώς εγκρίνει (: 4, περ. ζ΄ Κ).

(β) το ‘τεκμήριο αρμοδιότητας’ για τη λήψη αποφάσεως ως προς οποιοδήποτε μη ρητώς προβλεπόμενο από τον Κανονισμό θέμα (: 34 εδ. ε΄ Κ.), άρα και για το μείζον ζήτημα περί της τυχόν διαλύσεως-συγχωνεύσεως του νομικού προσώπου της Μονής.

(γ) η απόφαση περί μετατροπής της Μονής εις Μετόχιο άλλης (ρητώς: 62 εδ. γ΄ Κ.), η οποία προϋποθέτει - ως μείζονος σημασίας απόφαση για τη νομική υπόσταση και το μέλλον της Μονής - απαραιτήτως συναίνεση της πλειοψηφίας των τριών τετάρτων (3/4) του όλου αριθμού των μελών της Αδελφότητος. Όπως είναι προφανές, η απόφαση αυτή είναι ταυτόσημη με την ανωτέρω περί διαλύσεως-συγχωνεύσεως του νομικού προσώπου της Μονής, την οποία λογικώς και διαδικαστικώς προϋποθέτει.

[Ζ] Πέραν των αμιγώς μοναστικών-πνευματικών της λειτουργιών, η Μονή ασκεί και μία εκ του καταστατικού της οριζόμενη ευρεία κοινωφελή-φιλανθρωπική δραστηριότητα, προς όφελος της νεολαίας ή ευπαθών κοινωνικών ομάδων των κατοίκων της περιοχής (πτωχών, ηλικιωμένων, ανέργων κ.λπ.). Η Μονή, άρα, αποτελεί εκ παραλλήλου και μη κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο με κοινωφελή σκοπό και δράση, λόγος, άλλωστε, και για τον οποίο η πλήρης αυτής ονομασία παρίσταται ως «Ιεραποστολικόν Κέντρον – Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» (: άρθ. 69 ΕΣΚΜ). Ωστόσο, επί του εν λόγω καίριου ζητήματος, έχει σε ανώτατο επίπεδο νομολογηθεί από την Αρείου Πάγου 385/1992, ότι οι θρησκευτικοί σκοποί τους οποίους επιδιώκουν οι μονές είναι και ‘κοινωφελείς’, υπό την έννοια του άρθ. 1 Α.Ν. 2039/1939, που ορίζει ότι ‘κοινωφελής’ είναι ο επωφελής, ολικά ή μερικά, στο κοινωνικό σύνολο σκοπός [ΑΠ 385/1992, ΝοΒ 41 (1993) 874].

Το ανωτέρω όμως γεγονός, καθιερώνει, σύμφωνα με την ίδια αρεοπαγιτική απόφαση, σχετική συναρμοδιότητα του Υπουργείου Οικονομικών, που υποχρεούται να μεριμνά για την πιστή εκτέλεση των επιδιωκόμενων κοινωφελών σκοπών. Βλ. ΑΠ 385/1992, ΕφΑθ 3990/2009, ΕλλΔνη 51 (2010) 233, 251 - ΑΠ 1929/2008, ΤΝΠ ‘ Νόμος’ 476337 - ΑΠ 1245/1991, ΕΕΝ 1993, σ. 53. Σύμφωνα, μάλιστα, με την ΔΕφΠειρ 1232/1985 [Αρμ. 40 (1986) 464], η επιδίωξη κοινωφελών σκοπών πρέπει να προκύπτει «τόσον εκ του καταστατικού των (νομικών προσώπων), όσον και εκ της εν γένει δραστηριότητός των, ήτοι εκ πραγματικών περιστατικών και γεγονότων, αποδεικνυόντων έργον επωφελές δια το κοινωνικόν σύνολον ή μέρος αυτού, χωρίς ν’ απαιτείται, του νόμου μη διακρίνοντος, αποκλειστική ενασχόλησις του νομικού προσώπου με κοινωφελή έργα».

Τέλος, έχει ιδιαίτερη σημασία να υπογραμμισθεί ότι, λόγω της σημασίας τους για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και το εν γένει δημόσιο συμφέρον, οι κοινωφελείς σκοποί προστατεύονται ιδιαιτέρως από το ίδιο το Σύνταγμα [βλ. Φ. ΒΕΓΛΕΡΗΣ, «Η συνταγματική προστασία των διαθηκών και δωρεών υπέρ κοινωφελών σκοπών», Σύμμεικτα εις μνήμην Αλεξάνδρου Σβώλου, Αθήναι 1961, σ. 495-553· ιδιαίτερη σημασία πρέπει να αποδοθεί, εν προκειμένω, στην απόφαση της ΟλΑΠ 41/2005 [ΕλλΔνη 2005, σ. 1051 επ. – Αρμ. 2005, σ. 1720], που έκρινε ότι ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η περιουσία μη κερδοσκοπικού νομικού προσώπου περιέρχεται υποχρεωτικά, μετά τη διάλυσή του, σε άλλο ομοταγές νομικό πρόσωπο, παραβιάζει ευθέως τα άρθρα 12 (δικαίωμα συνεταιρίζεσθαι) και 17 (προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας) του Συντάγματος].

[Ζ]. Από την εμπεριεχόμενη τόσο στην απόφαση του τοπικού μητροπολίτη όσο και σε αυτήν της ΔΙΣ αιτιολογία, διαπιστώνουμε ότι τα εν λόγω διοικητικά όργανα δεν επικαλούνται προς λήψη του επαχθέστατου μέτρου της διαλύσεως-συγχωνεύσεως της ενδιαφερομένης Μονής, τυχόν αντικειμενική αδυναμία οργανώσεως, διοικήσεως ή λειτουργίας αυτής (όπως, ενδεχομένως, θα ήταν η λειψανδρία, ερήμωση ή εγκατάλειψη της Μονής, μολονότι πολλές εγκαταλελειμμένες Μονές ουδέποτε διαλύθηκαν ως νομικά πρόσωπα ή συγχωνεύτηκαν προς άλλες) αλλά σε αποδοκιμαζόμενη - κατά την κρίση πάντοτε των ίδιων οργάνων – συμπεριφορά των μελών της Αδελφότητας [βλ. για παράδειγμα την εκτενή αναφορά στις προηγηθείσες αποφάσεις των λεγόμενων ‘εκκλησιαστικών δικαστηρίων’, η συνταγματικότητα πάντως των οποίων ως ‘δικαιοδοτικών οργάνων’ είναι προ πολλού έντονα αμφισβητούμενη από τη νομική επιστήμη, βλ. ενδεικτικώς: Δ. ΛΑΖΑΡΙΜΟΣ, «Τα εκκλησιαστικά δικαστήρια δεν είναι δικαστήρια», ΝοΒ 8 (1960) 1257-1259].

Πρόκειται, συνεπώς, για μία κατ’ επίφασιν απλή διοικητική απόφαση, κατ’ ουσίαν, δηλαδή για μία προφανέστατη διοικητική ποινή - διοικητική κύρωση σε βάρος της Μονής και της Αδελφότητας αυτής.

Όπως όμως παρατηρείται [ΔΑΓΤΟΓΛΟΥ, Γενικό Διοικητικό Δίκαιο, ό.π., σ. 421-422], οι διοικητικές ποινές (ή κυρώσεις) επιβάλλονται από τη Διοίκηση εφόσον υπάρχει εύλογη σχέση μεταξύ αυτών και των επιδιωκόμενων νόμιμων σκοπών (αρχή της αναλογικότητας).

Και τούτο διότι η επιβολή διοικητικών ποινών ενέχει σοβαρούς κινδύνους αυθαιρεσίας εις βάρος των διοικουμένων, τα δε λαμβανόμενα μέτρα δεν πρέπει να υπερβαίνουν το «αυστηρώς απαραίτητο μέτρο»· διαφορετικά, η τυχόν παράνομη άσκηση διοικητικού καταναγκασμού δημιουργεί δικαιώματα αποζημίωσης των διοικουμένων που ζημιώθηκαν από αυτόν, και μπορεί να θεμελιώσει την ποινική ευθύνη του αρμόδιου υπαλλήλου [ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Εγχειρίδιο, ό.π., σ. 118, πρβλ. Α. ΤΑΧΟΣ, Ελληνικό Διοικητικό Δίκαιο, Θεσσαλονίκη ⁹2008, σ. 575].

Είναι προφανές, ότι η διάλυση-συγχώνευση μονής, στην οποία εγκαταβιώνει μία πολυμελής και δραστήρια Αδελφότητα νέων και μορφωμένων μοναχών, δεν πληροί ούτε τις ανωτέρω νόμιμες προϋποθέσεις, αποτελώντας έσχατο μέτρο ακόμη και για εκείνες τις μονές οι οποίες είτε έχουν από χρόνια εγκαταλειφθεί είτε η συνέχιση της επιβίωσής τους έχει καταστεί (για οικονομικούς ή άλλους λόγους) αντικειμενικώς αδύνατη.

[Η]. Ως γνωστόν, απόρροια του ευρύτερου δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας (άρθρ. 13 Συντ.) αποτελεί, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα των πιστών κάθε ‘γνωστού’ θρησκεύματος περί συστάσεως νομικών προσώπων θρησκευτικών σκοπών (μονών, ναών, σωματείων, ιδρυμάτων, αστικών εταιρειών κ.λπ.), τα οποία αυτοδιοικούνται στα πλαίσια των εσωτερικών τους κανονιστικών διοικητικών θεσμών [ΤΡΩΙΑΝΟΣ - ΠΟΥΛΗΣ, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, ό.π., σ. 83-84 (: δικαίωμα του ‘συνεταιρίζεσθαι για θρησκευτικούς σκοπούς’ ή της ‘θρησκευτικής συνενώσεως’), οι οποίοι, επισημαίνοντας τη γενικότερη σημασία του εν λόγω δικαιώματος, εύστοχα υπογραμμίζουν ότι «χωρίς αυτό το δικαίωμα ‘αυτοδιοικήσεως’, που σημειωτέον καλύπτει όχι μόνον την κοινότητα ως σύνολο, αλλά και τις βασικές (σύμφωνα με το δίκαιό της) διοικητικές υποδιαιρέσεις, παραμένει ανενεργό το όλο ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας» (σ. 84)].

Πλην του άρθ. 13 Συντ., τα ανωτέρω δικαιώματα προστατεύονται παράλληλα και από το άρθρ. 9 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (ΕΣΔΑ). Εν προκειμένω, το δικαίωμα συστάσεως αυτοδιοικούμενων θρησκευτικών νομικών προσώπων προστατεύεται κυρίως από το άρθρ. 9, επικουρικώς δε και από το άρθ. 11 (ελευθερία της συνένωσης) ΕΣΔΑ [Γ. ΚΤΙΣΤΑΚΙΣ, Θρησκευτική ελευθερία και Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Αθήνα 2004].

Ως ιδιαιτέρως αξιόλογη, ποσοτικά και ποιοτικά, πρέπει να θεωρείται η νομολογία του ΕΔΔΑ επί ζητημάτων προστασίας του δικαιώματος της ιδιοκτησίας φυσικών ή νομικών προσώπων. Θεμέλιο προστασίας στην περίπτωση αυτή είναι το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου. Πέραν της λοιπής, γενικότερου χαρακτήρα, νομολογίας για την προστασία της ιδιοκτησίας [ενδεικτικώς Cases: Sporrong & Lönnroth vs Σουηδίας (23.9.1982) – Λοϊζίδου vs Τουρκίας (23.3.1995) – Παπαμιχαλόπουλος κλπ vs Ελλάδας (24.6.19932) – Lithgow κ.λπ. vs Ηνωμένου Βασιλείου (8.7.1986) – Κατικαρίδης κ.λπ. vs Ελλάδας (24.10.1996) – Παπαχελάς vs Ελλάδας (25.3.1999) – Ιατρίδης vs Ελλάδας (24.10.1996), και πολλές άλλες], βλ. ακόμη τις αποφάσεις επί των υποθέσεων:

- Ι. Μονές κατά Ελλάδος [10/1993/405/483-484/9-12-1994· ΝοΒ 44 (1996) 287 επ.], με την οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα, διότι κρίθηκε ότι η εφαρμογή των διατάξεων των Ν. 1700/1987, «Ρύθμιση θεμάτων εκκλησιαστικής περιουσίας» (ΕτΚ Α’ 61) και 1811/1988, «Κύρωση της Σύμβασης παραχώρησης στο Δημόσιο της δασικής και αγροτολιβαδικής περιουσίας των Ι. Μονών της Εκκλησίας της Ελλάδος» (ΕτΚ Α΄ 231), οδηγούσαν σε αυθαίρετη και χωρίς συναίνεση αυτών στέρηση της ιδιοκτησίας των Ι. Μονών – ‘ιδρυμάτων με σημαντικό κοινωνικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό έργο’, όπως παρατηρούσε το Στρασβούργο.

- Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά Τουρκίας [προσφυγή 14340/05, απόφαση της 8-7-2008· Ελληνική Επιθεώρηση Ευρωπαϊκού Δικαίου 28 (2008) 725-727· Νομοκανονικά 1/2009, 71-91], νομολογώντας ότι η στέρηση της ιδιοκτησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποτελούσε παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, ως αυθαίρετη αφαίρεση προστατευόμενης από την ΕΣΔΑ περιουσίας νομικού προσώπου.

Συνεπώς, το προσβαλλόμενο Προεδρικό Διάταγμα και οι υπό κρίση αποφάσεις του Μητροπολίτη και της ΔΙΣ παραβιάζουν ευθέως:

(α) το δικαίωμα αυτοδιοικήσεως του ΝΠΔΔ της Ιεράς Μονής, βάσει του Εσωτερικού της Κανονισμού και των ιδικών της διοικητικών οργάνων, όπως τούτο εντάσσεται στο ευρύτερο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας (13 Συντ. - 9 ΕΣΔΑ), και

(β) το δικαίωμα της Μονής και της Αδελφότητας αυτής στην ειρηνική απόλαυση και μη στέρηση της ιδιοκτησίας του νομικού της προσώπου, όπως το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται από το άρθρ. 17 Συντ., κυρίως όμως από το άρθ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.

[Θ]. Ως γνωστόν, η συνταγματικώς κατοχυρωμένη – ήδη με την αναθεώρηση του έτους 2001 - αρχή της αναλογικότητας (25 § 1, εδ. δ΄ Συντ.), αποτελεί σήμερα μία από τις πλέον σημαντικές αρχές οριοθετήσεως και περιορισμού της δράσεως της Δημοσίας Διοικήσεως. Ο εννοιολογικός πυρήνας της αρχής επιτάσσει ώστε, κάθε επαχθές μέτρο το οποίο λαμβάνεται από τη Διοίκηση σε βάρος των διοικουμένων, να διακρίνεται από ορισμένα κρίσιμα χαρακτηριστικά, όπως :

- να είναι πρόσφορο και αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού,

- να τελεί σε μία εύλογη σχέση ως προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, και

- μην προκαλεί στο διοικούμενο βλάβη δυσανάλογη, σε σχέση με την επιδιωκόμενη από τη λήψη του μέτρου, δημόσια ωφέλεια.

Η αρχή της αναλογικότητας επιτάσσει στη Διοίκηση την επιβολή του αναγκαίου, και μόνον, μέτρου στους περιορισμούς των συνταγματικών δικαιωμάτων. Η Πολιτεία υπέχει συνταγματική υποχρέωση να προσανατολίζεται κατά την πραγματοποίηση των θεσμικών της επιδιώξεων στην επιλογή εκείνου του νόμιμου και αποτελεσματικού μέσου, που συνεπάγεται την αναλογικά μικρότερη επιβάρυνση στις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα των διοικουμένων. Ή, όπως γλαφυρά έχει ειπωθεί, «η αστυνομία να μην βάλλει κατά των σπουργιτιών με κανόνια» [Κ. ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ, Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ό.π., σ. 90· από την λοιπή πλουσιότατη βιβλιογραφία, βλ. ιδίως: Σ. ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ, Η αρχή της αναλογικότητας, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 16 επ.· Δ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΑ-ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ, Η αρχή της αναλογικότητας στο εσωτερικό δημόσιο δίκαιο, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 25 επ. Από το επιστημονικό αφιέρωμα του περιοδικού ‘Δικαιώματα του Ανθρώπου’ με τίτλο ‘Κράτος Δικαίου και Αρχή της Αναλογικότητας’, Αθήνα 2005-2006, βλ. ιδίως: τόμ. Ι, Φ. ΔΩΡΗΣ, «Η αρχή της αναλογικότητας στη νομολογία των πολιτικών δικαστηρίων» (σ. 25-77) – Κ. ΓΩΓΟΣ, «Πτυχές του ελέγχου αναλογικότητας στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας» (σ. 299-320), και τόμ. ΙΙ: Η. ΚΑΣΤΑΝΑΣ, «Η αρχή της δίκαιης ισορροπίας στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» (σ. 215-267)].

Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, η αρχή της αναλογικότητας - απορρέοντας η ίδια από την θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου - θέτει αυστηρά όρια στην άμετρη ή υπερβολική προσβολή συνταγματικών δικαιωμάτων φυσικών ή νομικών προσώπων (όπως λ.χ. είναι το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας ή της απολαύσεως της ιδιοκτησίας), εξαιτίας της διοικητικής δράσεως. Δεν είναι, συνεπώς, απορίας άξιο, που η αρχή αυτή γνώρισε και συνεχίζει, με αυξανόμενη συχνότητα, να γνωρίζει πλουσιότατη νομολογιακή εφαρμογή από το Συμβούλιο της Επικρατείας (δικαιοδοτικό όργανο ελέγχου της δημόσιας διοικήσεως), τα άλλα (διοικητικά, αστικά ή ποινικά) δικαστήρια της χώρας μας, καθώς και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι ιδιαίτερη ευαισθησία στην εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας έχει να επιδείξει το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, ως αρμόδιο για το συνταγματικό έλεγχο των υπό επεξεργασία προεδρικών διαταγμάτων. Κατά την πρακτική που είχε επικρατήσει, n επεξεργασία των διαταγμάτων από το ΣτΕ αφορά άμεσα τη νομιμότητα της υπό έκδοση κανονιστικής πράξεως (‘νομιμότητα’ με την ευρεία έννοια του όρου, που περιλαμβάνει και τη συνταγματικότητα και τη μη αντίθεση προς το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή την ΕΣΔΑ· βλ. ad hoc ΣτΕ 1433/2002 (Ε΄ Τμήμα), υπόθεση στην οποία η Γενική Διεύθυνση Θρησκευμάτων του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, ζήτησε από την Δ.Ι.Σ. την επανεξέταση του θέματος διαλύσεως και συγχωνεύσεως ορισμένης Μονής της μητροπόλεως Αττικής «για λόγους νομιμότητος».

Ιδιαιτέρως σημαντική κρίνεται η εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας στο πλαίσιο της κυρωτικής αρμοδιότητας της Διοίκησης, δεδομένου ότι η διοικητική αυτή λειτουργία συχνά συνεπάγεται έντονη ή και ακραία προσβολή των ατομικών δικαιωμάτων. Για το λόγο αυτό, θα έπρεπε οι κυρωτικής φύσεως διοικητικές αποφάσεις να τίθενται προηγουμένως υπό την κρίση της τακτικής δικαιοσύνης, στο πλαίσιο της εγγυητικής ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργίας της τελευταίας.

Σε προηγούμενη σελίδα εκτέθηκαν οι προφανείς λόγοι για τους οποίους η απόφαση της ΔΙΣ, υπό το πρόσχημα μίας απλής διοικητικής αποφάσεως, δεν συνιστά παρά μία ακραία μορφή κολασμού, υπό τον προσχηματικό μανδύα της «κανονιστικής ‘διοικητικής πράξεως». Για το λόγο αυτό, η ίδια συνοδική απόφαση, επιβάλλοντας κατ’ ουσίαν μία εξοντωτική διοικητική κύρωση-ποινή, χαρακτηρίζεται από ένα σοβαρότατο έλλειμμα νομιμότητας, που περαιτέρω συνιστά κατάφωρη παράβαση της αρχής της αναλογικότητας. Πρόκειται για βαρύτατη κύρωση, χωρίς μάλιστα τη συνταγματική εγγύηση της δικαστικής κρίσης, που έχει ως αποτέλεσμα οι διοικούμενοι (Μονή και μέλη της αδελφότητας) να υπόκειται σε ακραίο και δυσανάλογο διοικητικό κολασμό.

            Το γεγονός ότι η διάταξη του άρθρου 39 παρ. 3 του ν. 590/77 δεν περιλαμβάνει ειδικώτερες διακρίσεις για την διάλυση-συγχώνευση Μονών, δεν σημαίνει ότι η μεταβολή αυτή επιτρέπεται να επέλθει και για οποιονδήποτε υποκειμενικό λόγο, κατ’ αρέσκειαν και κατ’ ελευθέραν επιθυμίαν του οικείου Μητροπολίτη και, πάντως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως διοικητική ποινή για πράξεις και συμπεριφορές οι οποίες -κι αν συνέτρεχαν- αντιμετωπίζονται με κυρώσεις που προβλέπονται από άλλες διατάξεις της κειμένης νομοθεσίας. Επομένως η προσβαλλομένη έχει εκδοθεί καθ’ υπέρβαση της εξουσιοδοτήσεως εκ του ανωτέρω άρθρου 39 παρ. 3 ν. 590/77, καθώς η διάταξη αυτή παρέχει εξουσιοδότηση προς διάλυση-συγχώνευση, μόνον υπό την προϋπόθεση της υπάρξεως διαρκούς αδυναμίας λειτουργίας της Μονής εκ λόγων αντικειμενικών, όπως αυτό συμβαίνει όταν εξέλιπαν τα μέλη της Αδελφότητος ή αυτά μειώθηκαν κάτω ενός ορισμένου αριθμού ή όταν η Μονή ερημώθηκε για οποιονδήποτε λόγο. Αντιθέτως εκ της διατάξεως αυτής δεν παρέχεται εξουσιοδότηση προς διάλυση-συγχώνευση όταν διαπιστώνονται ορισμένα παραπτώματα ή οικονομικές αταξίες και προς διοικητική τιμωρία αυτών (διοικητική κύρωση), μη επιτρεπομένου όπως η κατ’ εξουσιοδότηση απόφαση προσλάβει ατομικό χαρακτήρα.

Εν πάση περιπτώσει, το προσβαλλόμενο διάταγμα, εκδοθέν κατ’ εξουσιοδότηση του ν. 590/77 (άρθρο 39 παρ. 3), στηρίζεται στην κατά τα άνω σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτου της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και την έγκριση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (154/19.8.11). Εις τα έγγραφα αυτά γίνεται μνεία, προς δικαιολόγηση της διαλύσεως-συγχωνεύσεως: α) κανονικών παραπτωμάτων μελών του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής και β) της επί σειρά ετών μη αποστολής βιβλίων και στοιχείων προς την Μητρόπολη Ναυπάκτου προκειμένου να ασκηθεί ο έλεγχος της οικονομικής διαχειρίσεως της Μονής.

            Όμως τα ανωτέρω περιστατικά είναι αναληθή, για τον λόγο δε αυτόν έχει ήδη κατατεθεί η από 29.1.13 μηνυτήρια αναφορά (κατά του ως άνω Μητροπολίτη) ενώπιον της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Όπως προκύπτει από σωρεία στοιχείων του φακέλλου:

            ι) επί του α΄ των ανωτέρω λόγων, η Μονή ουδέποτε παρέμεινε «ακέφαλος» και

            ιι) εκ των ενεργειών και της ανταποκρίσεως της Μονής σε ειδοποιήσεις-κλήσεις της Μητροπόλεως καταδεικνύεται ότι αυτή δεν ηρνήθη την αποστολή των ανωτέρω στοιχείων, αλλ’ αντιθέτως ο ανωτέρω Μητροπολίτης είναι εκείνος ο οποίος δεν εδέχθη να διεξαγάγει τον έλεγχο αυτόν [ενδεικτικώς έγγραφο της Μονής υπ’ αρ. 207/5.12.07). Και ταύτα ανεξαρτήτως του ότι έξω εκκλησιαστικοί (κρατικοί) έλεγχοι ουδεμία διαχειριστική αταξία διεπίστωσαν (τα ανωτέρω θα παραθέσομε αναλυτικώς σε υπόμνημά μας που θα κατατεθεί εγκαίρως στο Δικαστήριο).

            Επομένως, εν προκειμένω δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις στις οποίες έχει στηριχθεί το προσβαλλόμενο διάταγμα, το οποίο συνακολούθως είναι μη νόμιμο και αναιτιολόγητο.

            Συνεπώς πέραν των ανωτέρω λόγων πλημμελείας της προσβαλλομένης ως εκδοθείσης καθ’ υπέρβαση εξουσιοδοτήσεως και μη συνδρομής των πραγματικών περιστατικών που αυτή επικαλείται η προσβαλλομένη

            Συμπερασματικώς το προσβαλλόμενο διάταγμα:

(Α) Εκδόθηκε κατά προφανή παραβίαση της προβλεπόμενης νόμιμης διαδικασίας, αφού ουδόλως ελήφθη – όπως ρητώς επιτάσσουν οι διατάξεις του Κανονισμού της Μονής, ως νόμου της Ελληνικής Πολιτείας - νόμιμη σχετική απόφαση εκ μέρους της Ολομέλειας της Αδελφότητας, ούσης καθ’ ύλην αρμόδιας να αποφασίσει, ως ανώτατο όργανο αυτοδιοικήσεως της Μονής, επί ενός μείζονος σημασίας και συνεπειών, όπως είναι το κρίσιμο, ζητήματος, το οποίο αφορά στη συνέχεια της νομικής υποστάσεως και υπάρξεως της ίδιας της Μονής.

Οι ανωτέρω επισημάνσεις δικαιώνονται πλήρως και από το εδάφιο β΄ του άρθ. 2 περ. γ΄ Κ. 39/1972, κατά το οποίο:

Ωσαύτως, δύναται ο Επίσκοπος, ομοψήφω γνώμη των μελών της Αδελφότητος Ι. τινος Μονής ή Ησυχαστηρίου ή Αδελφότητος, να αιτήσηται παρά της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος την αναγνώρισιν της εν λόγω Αδελφότητος, ως Συνοδικής Σταυροπηγιακής Ι. Μονής αυτοτελούς, διακονούσης του λοιπού εις ευ­ρυτέραν εκκλησιαστικήν αποστολήν.

Όπως διαπιστώνουμε, πρόκειται για το ίδιο άρθρο 2 περ. γ’ Καν. 39/1972, «περί των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Ι. Μονών και των Ησυχαστηρίων», το οποίο επικαλείται η ΔΙΣ προς νομική θεμελίωση της υπό κρίση αποφάσεώς της.

Ως εκ τούτων, η υπό κρίση συνοδική απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο και χωρίς τήρηση της νόμιμης διαδικασίας, είναι ανυπόστατη, παράνομη και αντισυνταγματική.

(Β) Εκδόθηκε κατά προφανή παραβίαση της προβλεπόμενης νόμιμης διαδικασίας, διότι, αν και η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου ασκεί - τόσον εκ των διατάξεων του καταστατικού της, όσο και εν τη πράξει - πλουσιότατη, πολυσχιδή και παγκοίνως γνωστή κοινωφελή-φιλανθρωπική δραστηριότητα, εντούτοις, η απόφαση-πρόθεση της ΔΙΣ περί ενός μείζονος ζητήματος, όπως είναι η διάλυση-συγχώνευση της Μονής, ουδόλως γνωστοποιήθηκε προς το Υπουργείο Οικονομικών, συναρμόδιο να αποφασίσει σχετικώς. Και τούτο, μολονότι τυχόν υλοποίηση μίας τέτοιας αποφάσεως θα ματαίωνε, όπως είναι προφανές, την εκτέλεση των κοινωφελών σκοπών, η μέριμνα όμως περί της εκπληρώσεως των οποίων ανήκει, κατά το νόμο, στη σφαίρα της δικαιοδοσίας του Υπουργείου Οικονομικών.

(Γ) Αποτελεί παράνομη επέμβαση στη σφαίρα αυτοδιοικήσεως της Μονής, όπως η εν λόγω αυτοδιοίκηση κατοχυρώνεται και οριοθετείται από τις διατάξεις του Κανονισμού αυτής, έναντι επεμβάσεων οιουδήποτε τρίτου. Υπενθυμίζεται, εν προκειμένω, ότι οι Μονές αναγνωρίσθηκαν από την ελληνική έννομη τάξη ως ΝΠΔΔ (1 § 4 Ν. 590/1977), ακριβώς με σκοπό τη διασφάλιση της διοικητικής τους αυτονομίας.

            Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω το προσβαλλόμενο διάταγμα περί δαλύσεως - συγχνωνεύσεως της Ι. Μονής, αλλά και της υπαγωγής της εις άλλην Ι. Μονή ως μετοχίου της τελευταίας πρέπει ν’ ακυρωθεί:

            α) Διότι εξεδόθη εκτός της νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως του άρθρου 39 παρ. 3 ν. 590/77, εν πάση δε περιπτώσει κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητος (εάν θεωρηθεί ότι με το διάταγμα αυτό νομίμως επιβάλλεται κύρωση)

            β) Διότι παρά τον νόμο δεν προηγήθηκε απόφαση της Ολομελείας της Αδελφότητος της Ι. Μονής,

            γ) Διότι δεν ασκήθηκε η συναρμοδιότητα του Υπουργού Οικονομικών, παρότι η Ι. Μονή εκτελεί κοινωφελή σκοπό

            δ) Διότι, υπό τα ιστορούμενα στο παρόν δικόγραφο με το εν λόγω διάταγμα επιχειρείται αθέμιτη επέμβαση στην αυτοδιοίκηση της Ι. Μονής

            ε) Διότι το διάταγμα έχει εκδοθεί κατά παράβαση των διατάξεων 12,13,17 του Συντάγματος και 9 της ΕΣΔΑ

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

και όσα θα προσθέσομε εν καιρώ

ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ

Την παραδοχή της κρινομένης. Την ακύρωση της προσβαλλομένης και την δικαστική μας δαπάνη.

Αντίκλητό μας διορίζουμε τον Δικηγόρο και κάτοικο Αθηνών κ. Χρίστο Δημητρίου Πολίτη (Α.Μ. Δ.Σ.Α. 2740), οδός Δημητρίου Σούτσου αρ. 28, τηλ. 210-8171559.

Ο πληρεξούσιος Δικηγόρος