Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

GUERRA ASIMMETRICA CONTRO Ι CRISTIANI. UNA NUOVA ERA

Due aspetti inconciliabili

La Chiesa, in quanto comunità di credenti, da una parte è una realtà da considerare da un punto di vista  teologico, spirituale e sociale. Dall’altra nel mondo  giuridico e secondo i vigenti sistemi legislativi essa è considerata come società secolare con struttura legale, legittimo esercizio di governo e autorità pubblica, idonea a produrre attestati, documenti validi eccetera. Queste due accezioni sono reali, ma al tempo stesso appaiono inconciliabili.  Si pone a questo punto un problema di esistenza: con la sua presunta  dimensione istituzionale e la sua riduzione a realtà secolare in quanto Chiesa di Stato, in quale spazio la chiesa potrà mai inserire una presenza spirituale nella odierna comunità di credenti?

È da tempo che si va ribadendo che il continente europeo vive ormai in èra post-cristianaÈ tramontato il modello tradizionale della morale cristiana; sono aboliti sia l’insegnamento della religione che la formazione  religiosa nelle scuole pubbliche. Stanno diminuendo le famiglie cristiane di tradizione religiosa. La gente   non va più dietro alla religione del passato. La società delle grandi città si evolve in società plurireligiosa e pluriculturale, a contatto con masse di immigrati non cristiani, musulmani,  non credenti, o persone divenute atee.  Avendo definitivamente   perduto il potere assoluto sul mondo religioso, ecco che i capi delle chiese stanno cercando, tra nuovi equilibri, di far prevalere il loro potere presso la gente, il governo  ed i rappresentanti dei partiti politici.

Un po’ alla volta, nell’ Europa post-cristiana, la fede  si è risolta ormai in una sorta di ‘cultura’ influenzata dal clima dominante che arriva per delle vie, che sono  diverse dalla quelle della Chiesa istituzionale e della teologia tradizionale. re(http://e-theologia.blogspot.gr/2010/11/blog-post_6541.html)
La  situazione  in  Grecia

In Grecia la situazione non sembra molto diversa. Osservando la vita socio-politica, constatiamo ad esempio che oggi anche nei piccoli centri della provincia, le persone preferiscono  il matrimonio civile a quello religioso. Ciò era inconcepibile solo pochi decenni fa. Inoltre c’è la convivenza delle coppie, giacché i giovani , nel dare inizio ad una famiglia, temono di impegnarsi in una vita in comune di tipo religioso. Le celebrazioni religiose in chiesa non sono più una panacea per tutti. Battesimo, matrimonio, frequenza ai sacramenti e tradizioni culturali e religiose (come la confessione) non sono più vincolanti per molti credenti. Ognuno segue la sua scelta e decide liberamente cosa fare e come gestire la sua fede in Dio basandosi sul proprio personale punto di vista. Gli individui  non si fidano più della “chiesa di governo”, la considera collusa con i meccanismi di un potere corrotto.

Ho cercato, in qualche modo, di indicare rischi  a cui viene  esposta dai  "nuovi atei"  la vita di ogni giorno, mediante nuovi modi di vivere che inducono ad allontanarsi da Dio; son questi i rischi di una società che non è più religiosa. Di fronte a tale situazione, sembrerebbe impossibile pensare che oggi ci siano ancora uomini di chiesa e sacerdoti capaci d fronteggiare tale pressione, e attivare una  forza spirituale e psicologica, una fede tale , da ispirare persone e giovani raccogliendoli intorno a sé.


Ed  è davvero impossibile capire  come facciano i responsabili di strutture tradizionali (parrocchie, monasteri, opere sociali, ecc) a portare avanti con regolarità, pur nel crescente declino, quelle realtà. La dirigenza gestita dalla cosiddetta “chiesa di stato” funziona come cassa di finanziamenti.  La  chiesa funziona come un autorità istituzionale. Perciò lo Stato è solito schierarsi contro coloro che ottengono consensi popolari, producendo attività culturali e sociali e provocando o scuotendo l’ autorità religiosa della “religione predominante”

Nuove persecuzioni

I cristiani di oggi sembrano del tutto travolti dalla dilagante crisi di valori, non riescono più  a capire che cosa stia accadendo intorno a loro e nell’ambito  dei singoli circoli della “chiesa”: la  Chiesa unica ha finito col dividersi in tante  chiese, in conflitto tra loro, specie a causa di interessi materiali!  Ed i cristiani non possono risolvere questo problema cruciale: perché le chiese sono in maggior parte senza giovani, e le casse vuote di risorse.
Il rinnovamento del clero è oggi un problema  molto serio, come lo è l’ esistenza dell’alto clero. È  un problema grave e irrisolto, che intanto spacca l’unità tra clero, laici e chiesa dell’alto clero. Quest’ultima ha smesso di funzionare da ente governativo pubblico, ma ciò non fa che dare maggiore fiducia alle forze laiche, presso le quali ognuno assicura i suoi risparmi  per la vecchiaia ,  ignorando  il prossimo che soffre indigenza.

Dove si trova il nemico?  Che cosa in fondo fa morire il cristianesimo?   E come mai la gente  si allontana   dalla  chiesa?  Chi non fa bene il suo dovere di dirigente? Da dove viene la minaccia, e come affrontarla?

Un tempo i persecutori lasciavano i cristiani  in balia delle bestie, li imprigionavano,  torturavano,  e  mettevano a morte in vari modi. Li consideravano «fuori legge ».  Oggi  c’ è una nuova persecuzione, quella  convenzionale, contro i cristiani:  non solo in Siria, ma anche in altri paesi. Lì dove ci sono cristiani, ci sono anche nemici visibili, attivi con armi, violenza,  sangue e  morte.

In  Grecia, che cosa avviene attualmente ? A che distanza sono dai cristiani i persecutori? In che modo li minacciano, e come cercano di  demolire la società greca nelle sue tradizioni e radici  ortodosse? Che cosa li potrà fermare ? Una volta si diceva alla gente che il più grande pericolo era il "comunismo" (!), in quanto distruggeva la fede. Di conseguenza  essere un “buon cristiano” equivaleva ad essere "anti-comunista", o comunque "di destra". Sono poi arrivati  quelli “di destra”,  apparentemente brava gente; hanno preso in mano il potere, e così è stata smascherata la grande menzogna. Costoro hanno distrutto sistematicamente, e progressivamente, tutti i valore tradizionali  che erano rimasti in piedi. Prima  partecipavano a processioni, sfilate, manifestazioni pubbliche per rendersi popolari e raccogliere voti; poi con manovre occulte presero in mano i posti di governo, e mediante un assolutismo politico fatto di "cooperazione", di tradimenti e misure di pubblica sicurezza, fecero in modo da non lasciare più nulla in piedi. Un metodo analogo  lo mettono in pratica i "traditori"  quando occupano posti determinanti, un metodo applicato poi in tante circostanze, soprattutto quando si prendevano decisioni per controllare e assoggettare i cristiani.

Guerra asimmetrica

In che misura si può considerare ‘asimmetrica’[1] , la guerra subdola che oggi si porta avanti, contro cristiani, uomini di Chiesa, o contro monasteri e parrocchie?  Una guerra contro tutti i gruppi religiosi, associazioni, istituzioni, iniziative che il sistema, senza tanti scrupoli, battezza come realtà marginali, per screditarne qualsiasi resistenza.

 Ci sono analisi di esperti, di solito largamente finanziate, per  stabilire minuziosamente le condizioni degli interventi armati, e tutelare il bene comune di tutti i cittadini, in modo che i comuni mortali possano “dormire sonni  tranquilli”.

Ma, se tale "guerra asimmetricaviene rivolta contro i cristiani , in che modo si realizza?  E che cosa accade se la “chiesa” come realtà istituzionale entra in tacito conflitto con la chiesa, comunità ecclesiale? Come potrà realizzare la sua difesa e come potrà progettare le modalità di sopravvivenza di quelle istituzioni tradizionali che oggi sono organizzate nella ortodossia? In parole semplici e dirette: come potranno sopravvivere i cristiani? Quando si mira ad ogni valore di ablazione designato dalle società stesse, l’operazione della  guerra asimmetrica (asymmetric warfare ) è  tra le più pericolose ed i risultati tra i più dannosi. Sono i nemici a sottoscrivere e autorizzare, anzi a interagire per raggiungere il loro obbiettivo di distruzione. Niente  li può fermare, se non un grande miracolo. E se questo non avviene,  che cosa ci sarà ?

La "guerra asimmetrica" è di solito eseguita da gruppi organizzati non convenzionali con interessi nascosti e obiettivi ben precisi. Essi utilizzano  come strumenti il denaro, la corruzione delle coscienze, i mass media, e non si fermano davanti a nessun ostacolo.
Questi gruppi fanno appello alla legge dello Stato, alla Chiesa, ai sacri Canoni, alla sacra Tradizione e via dicendo. Agiscono arbitrariamente con la copertura della loro leadership,  ricattando i "dirigenti" candidati, prima di portarli  al potere, e, naturalmente, assicurando "silenzio" e connivenza alla  comune "criminalità". Obiettivo- chiave è piegare la volontà decisionale della militanza cristiana e dei pensatori che li strumentalizzano e sfruttano finanziariamente.
La globalizzazione trova oggi i suoi metodi nella persecuzione moderna contro i cristiani e i dirigenti che combattono a favore del cittadino comune. Attualmente questa è il  “cavallo di Troia” contro i cristiani. La  “chiesa” colpisce spietatamente e tradisce gli stessi cristiani pur di rimanere al potere.
Ha ragione lo studioso americano William J. Hartman: “ gli attacchi asimmetrici mirano ad un effetto principalmente psicologico, per colpire la volontà, la capacità e la libertà di azione dell'avversario (Fonte:Globalizzazione e asimmetrico Warfare)

L’ultima battaglia  la si potrà valutare solo alla fine.  Solo allora ci sarà una valutazione sull' opportunità di permettere ai cristiani militanti di affrontare  dignitosamente il timore che cerca di incutere il potere religioso, tradito  prima che  si distrugga ogni santo e beato con la semplice firma di  un "alto funzionario"
Immaginate un accordo segreto tra Stato e Chiesa di Grecia,  stipulato un giorno con un decreto presidenziale, a motivo della crisi economica, con un semplice articolo che decida: “sopprimere la chiesa”!
Che cosa  ci sarà allora? Cristiani, cittadini, siete in ascolto?

Archim. Dr. Ignatios Stavropoulos
(Trad.  Sophia Katsi, p. Rosario Scogniamiglio ) 


















[1] Originariamente si intendeva per “guerra asimmetrica”  la guerra tra due o più soggetti  (di diritto internazionale pubblico) o tra gruppi le cui rispettive forze militari differivano in modo notevole . L’accezione moderno "minaccia asimmetrica"​​ è di uso recente, soprattutto presso analisti militari in relazione ad una guerra. La valutazione va fatta nel miglior modo possibile calcolando i vari sistemi di difesa e le particolari misure di sicurezza a favore dei cittadini.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Η Θεοκρατία, ως ασθένεια του δημοκρατικού πολιτεύματος.


Όταν η θρησκευτική ηγεσία αναλαμβάνει το ρόλο της πολιτικής διακυβέρνησης και της πολιτικής καθοδήγησης σε μια χώρα, τότε λέμε ότι έχουμε θεοκρατία (κράτος θεού). Στην περίπτωση αυτή –υποτίθεται- πως υπάρχει μια θεότητα, ο Θεός,  που θεωρείται ο ανώτατος άρχοντας. Όμως την διακυβέρνηση του κράτους, την αναλαμβάνει ένας εγκόσμιος άρχοντας, ο οποίος είναι μονάρχης «ελέω Θεού». Αυτόν τον μονάρχη, στην περίπτωση που επικρατούν θεοκρατικές αντιλήψεις και  συστήματα, τον ελέγχει το ιερατείο της επίσημης θρησκείας του κράτους.
Η ιδέα της κοσμικής εξουσίας του Θεού δεν είναι σύγχρονη. Ξεκίνησε από την αρχαιότητα, όπου  υπήρχαν πολλές κοινωνίες που οργανώθηκαν πάνω στην ιδέα του θείου μονάρχη. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση στην αρχαία Ρώμη, όπου  έφτασε να λατρεύεται ως θεός, ο ίδιος ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων και να έχει και αρχιερατικό ρόλο (pontifex maximus).
Από τη μια μεριά η τάση της θρησκευτικής ηγεσίας να αγωνίζεται να «καπελώσει» την πολιτική εξουσία (σύστημα παπο-καισαρισμού), και από την άλλη (το ακριβώς αντίθετο), δηλαδή η τάση της πολιτικής ηγεσίας, να προσλαμβάνει και την ιερατική εξουσία (καισαρο-παπισμός), έχουν ταλαιπωρήσει ανά τους αιώνες, αφάνταστα τις κοινωνίες των λαών. Πολλές φορές μάλιστα τους οδήγησαν σε αιματηρούς πολέμους, για ιδιοτελή συμφέροντα, και δυστυχώς, εν ονόματι του θεού! Κλασικό παράδειγμα οι εσωτερικές συγκρούσεις της μεσαιωνικής Γερμανίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Απατηλός στόχος, το πώς να προωθηθεί η εικόνα του μονάρχη, ως αρχηγού της Εκκλησίας.
 Πόσο παραμένει ο κίνδυνος σήμερα, μιας μεταμοντέρνας μορφής θεοκρατίας;
 Ο θεσμός -όπου υπάρχει ακόμα- μίας κρατικής Εκκλησίας, και μιας επικρατούσας, προστατευόμενης απ’ το κράτος, θρησκείας, πόσο άραγε, μπορεί στις μέρες μας να εγγυηθεί, ότι ξεπεράστηκε ο κίνδυνος να επαναληφθούν αυτά τα φαινόμενα του παρελθόντος;
Η θεοκρατία σήμερα στη μορφή ενός μονάρχη, ως «κυβερνώντος ιερατείου», όπως υπήρξε και στον ιουδαϊσμό (αρχαίο Ισραήλ), αλλά και στον χριστιανισμό (βυζαντινή εποχή & ευρωπαϊκό μεσαίωνα), μήπως είναι το φάντασμα που αντεπιτίθεται, για να διασαλεύσει την ειρήνη των λαών;
Ποιος θα μπορούσε σήμερα να δεχτεί ως πολιτική οργάνωση των σύγχρονων πολυπολιτισμικών  κοινωνιών ένα τέτοιο σύστημα, όπου ο απόλυτος μονάρχης θα είναι ο κάθε είδους  – ραβίνος  - σεβασμιότατος – μονσενιέρ –  αγιοταλάχ   κλπ;
Στη σημερινή Ελλάδα, η σφοδρή διαπάλη νομιμότητας και κανονικότητας, βασίζεται κυρίως στην επιμονή προσώπων της κρατούσας θρησκευτικής ελλαδικής εκκλησιαστικής ηγεσίας, να κρατήσουν ακόμη γερά, όσο πιο πολλή κοσμική εξουσία μπορούν στα χέρια τους. Αυτή την εκκοσμίκευση,  για να ακούγεται καλά στα αυτιά του κόσμου, την ονομάζει το «ιερατείο» όχι νομιμότητα, αλλά κανονικότητα (δηλαδή εξουσία που απορρέει από τους  Ιερούς Κανόνες). Απλά δεν μπορεί να εξηγηθεί ποτέ επαρκώς, γιατί τόση  αγωνία, στο να ελεγχθεί η πολιτική ζωή ενός τόπου, από «θρησκευτικό μονάρχη»…
Και βέβαια, γίνονται και πολλά φαιδρά, στις προεκλογικές περιόδους, όταν προσπαθούν θρησκευτικοί ηγέτες, να στηρίξουν τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο πολιτικό άρχοντα «υπάκουο» στις κανονικές δικαιοδοσίες τους λέγοντας, ψηφίστε αυτόν γιατί ο άλλος είναι τάχα «μασόνος» ή «άθεος» ή … και θα καταστρέψει την εκκλησία…!
Μπορούμε οι πολίτες άραγε, να προστατεύσουμε τη σημερινή δημοκρατία στην Ελλάδα, από το να μη οδηγηθούμε σε μια κοινωνία τύπου Αφγανιστάν (με τους Ταλιμπάν); Και πόσο μπορεί να έχει ήδη μολυνθεί η δημοκρατία σήμερα στη χώρα μας, από την κοινωνική ασθένεια της ιδέας της θεοκρατίας;
Το γεγονός ότι η ιδέα του μονάρχη θεού, μπορεί να μας επιβαρύνει ως ιστορία (αρχαιοελληνική  και ιουδαιοχριστιανική), δεν θα πρέπει από μόνο του να σφραγίσει και το μέλλον των παιδιών μας. Καμιά μορφή σύγχρονης θεοκρατίας, δεν μπορεί σήμερα να γίνει ανεκτή, ειδικά στη χώρα που γέννησε την Δημοκρατία.
Τελικά, θεοκρατία ή κοσμικό κράτος;
Το αντίθετο της θεοκρατίας είναι το κοσμικό κράτος. Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.  Λανθασμένα πολλοί νομίζουν, ότι κοσμικό κράτος, σημαίνει ταυτόχρονα και αθεϊσμός. Όχι βέβαια. Για παράδειγμα. Το σημερινό Ισραήλ, ή οι ΗΠΑ, είναι οργανωμένα, ως σύγχρονα κοσμικά κράτη. Δεν είναι όμως στηριγμένα στον αθεϊσμό. Κάθε άλλο. Υπάρχει μεγάλος σεβασμός στις θρησκείες, στις εκκλησίες, στους θρησκευτικούς οργανισμούς κλπ. Απλά η προσωπική αντίληψη του κάθε πολίτη στην πολιτική ή θρησκευτική του κατεύθυνση, δεν έχει να κάνει με την πολιτική οργάνωση της κοινωνίας, και της πολιτείας που οφείλει να παρέχει σε όλους τις ίδιες ευκαιρίες κάτω από τους ίδιους νόμους.
Το σκόπιμο λάθος, κάποιας προπαγάνδας,  να ταυτίζεται η ιδέα της θεοκρατίας και η πίστη στο Θεό, αποσκοπεί, στο να κοιμίσει κυρίως τον θρησκευόμενο απλό κόσμο, που έτσι καθοδηγείται στα τυφλά και πολύ πιο εύκολα. Είναι εντελώς άλλο πράγμα, η προσωπική αγνή καθαρή πίστη στο Θεό, και άλλο η θεοκρατία ως πολιτική ιδέα και σύστημα. Το πρώτο είναι προσωπικό βίωμα. Το δεύτερο αποτελεί σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης συγκεκριμένων συμφερόντων, με επικάλυψη θρησκείας.
Ο καθένας ώριμα και υπεύθυνα, χωρίς ιδιοτέλεια, ως πολίτης της χώρας, σεβόμενος κάθε ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα, οφείλει να σκέφτεται, να ενεργεί και να επιλέγει ως πολιτικό άρχοντα, όχι τον άρχοντα της διαπλοκής και της θρησκευτικής υποτέλειας, αλλά τον άνδρα ή την γυναίκα της ελεύθερης σκέψης, του ανοικτού οράματος. Τον άριστο πολίτη, για τον οποίο έχει την προσωπική πεποίθηση, ότι θα αρθεί πάνω από μικρότητες και σκοπιμότητες και θα αγωνιστεί για το κοινό καλό, για το Δημόσιο συμφέρον.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι μεγάλες θρησκείες του μονοθεϊσμού (Ιουδαϊσμός, Ζωροαστρισμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός), επειδή ως αντικείμενό τους ασχολούνται και με τα εντός αλλά και με τα εκτός του αισθητού κόσμου (επίγεια και επουράνια), έχουν τεράστια κοινωνική και ηθική ευθύνη, όταν οδηγούν ακόμη σήμερα τους λαούς-πιστούς σε τρόπους πολιτικής διακυβέρνησης, που έχουν ως βάση τις θεοκρατικές αντιλήψεις. Κι αυτό, όχι επειδή πιστεύουν στον ένα και αληθινά μοναδικό Θεό, αλλά για να εξυπηρετήσουν τα εγκόσμια ιδιοτελή, προσωπικά ή ομαδικά υλικά συμφέροντά τους, εις βάρος των λαών. Εκεί δυστυχώς φαίνεται ότι καταντάει σήμερα πολλές φορές, και η εκκοσμικευμένη ηγεσία του ελλαδικού ορθόδοξου ιερατείου μας, όταν αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού.
Οι  Έλληνες πολίτες,  χριστιανοί, ιουδαίοι, μουσουλμάνοι, πιστοί στον Θεό ή όχι, καλούνται πάντα να ερευνούν, ώστε να διασώζουν οι ίδιοι την Αλήθεια, την Δημοκρατία, και  την Ελευθερία στη σκέψη τους. Ιδιαίτερα με την υγιή πίστη, όταν αυτή υπάρχει, ο πολίτης σήμερα, οφείλει να είναι ακόμη πιο ελεύθερος, γιατί μπορεί να αναγάγει στη θεϊκή οντότητα, την κάθε κίνησή του, και όχι στις ανθρώπινες σκοπιμότητες και στις εντολές του κάθε ιερατείου, της όποιας θρησκείας.
 Το οφείλουμε στα παιδιά μας, που θέλουν να καμαρώνουν και όχι να ντρέπονται όταν λένε, ότι είναι Έλληνες και Χριστιανοί, που ξέρουν και θέλουν να σέβονται ισότιμα και όλους τους άλλους.





Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Άμεση παρέμβαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στα εκκλησιαστικά της Ναυπάκτου

Η άμεση παρέμβαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στα εκκλησιαστικά της Ναυπάκτου, άφησε εμβρόντητους όσους ασχολούνται με παρόμοια ζητήματα στον ελλαδικό χώρο, που γνωρίζουν, το πόσο καθυστερεί να ασχοληθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τη συζήτηση πολλών και σοβαρών υποθέσεων.

Ξαφνική ήταν η είδηση, ότι η Πρόεδρος του Γ' Τμήματος του ΣτΕ, κα Αικ. Συγγούνα, απέστειλε ήδη σχετικό έγγραφο σε κάθε εμπλεκόμενο με την υπόθεση της πρόσφατης αίτησης του Ιγνάτιου Σταυρόπουλου, να κρίνει την νομιμότητα των αποφάσεων, των πειθαρχικών συμβουλίων της Εκκλησίας της Ελλάδος (επισκοπικό "δικαστηριο" Ναυπάκτου, συνοδικό κλπ).

Το έγγραφο, του Ανωτάτου ακυρωτικού Δικαστηρίου, μεταξύ των άλλων,  αναφέρει ότι: "Ορίζει... δικάσιμο για τη συζήτηση... την Πέμπτη, 5 Ιουνίου 2014 και ώρα 9.30 π.μ., στην επταμελή σύνθεση λόγω σπουδαιότητας με εισηγητή τον Πάρεδρο Παπαγιάννη Ιωάννη".

Το ενδιαφέρον των ειδικών επιστημόνων του Δημόσιου και ελληνικού Εκκλησιαστικού Δικαίου,  είναι ιδιαίτερα αυξημένο, καθόσον στη δίκη αυτή, μπορεί να κριθούν οριστικά σοβαρά ζητήματα, που  αντιμετωπίζουν οι  Έλληνες κληρικοί ως δημόσιοι λειτουργοί, απο το ανέλεγκτο της εκκλησιαστικής διοίκησης, ως προϊσταμένης Αρχής, η οποία  ως σύστημα πειθαρχικού δικαίου, στηρίζεται κυρίως στον απαρχαιωμένο μεταξικό Νόμο 5383 του 1932.

Κλήση Συμβουλίου της Επικρατείας




Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Μήνυση από το περιβάλλον του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, εναντίον των Μοναχών της Μεταμορφώσεως.


     Ω μηνυτής (αυτή τη φορά, υπογράφει) ο Αγρινιώτης Αρχιμ. κ. Πολύκαρπος Παστρωμάς, που αυτοονομάζεται και Ηγούμενος των συγχωνευθέντων με το υπ’ αριθμ. 5/2013 Προεδρικό διάταγμα δύο Μοναστηριών, Μεταμόρφωσης -  Αμπελακιώτισσας.

     Υποβλήθηκε μηνυτήρια αναφορά, εναντίον των 16 μελών της Μοναστικής  Αδελφότητος των Ναυπακτίων  που εγκαταβιούμε στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην Σκάλα Ναυπακτίας, κατηγορώντας μας, για ποινικά αδικήματα και για «πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά εγκληματική δραστηριότητα»!!!

        Ο υπογράφων ως μηνυτής κ. Πολύκαρπος Παστρωμάς, πρότεινε ως μάρτυρα τον «πρόθυμο» πάντα, για τέτοιες δουλειές,  Αρχιμ. κ. Καλλίνικο Γεωργάτο, προερχόμενο από τις Σέρρες, που αυτοονομάζεται  και «Μέλος του Ηγουμενοσυμβουλίου», των συγχωνευθέντων με Προεδρικό διάταγμα δύο Μοναστηριών, ο οποίος και κατέθεσε εναντίον των Ναυπακτίων μοναχών, επιβεβαιώνοντας ενόρκως το περιεχόμενο αυτής της μήνυσης.
        Ως γνωστόν, τα δύο συγκεκριμένα πρόσωπα, είναι Έλληνες υπήκοοι, και μισθωτοί δημόσιοι  υπάλληλοι-κληρικοί, με προϊστάμενο τον  Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο.

      Με ερευνητέα από την Εισαγγελία κίνητρα, κινούνται εναντίον των Ναυπάκτιων μοναχών της Μεταμορφώσεως,  και προφανέστατα εκτελούν οδηγίες του προϊσταμένου τους Μητροπολίτη κ. Ιερόθεου.  
    Ως επί το πλείστον επαναλαμβάνουν, ως φερέφωνα, τις ίδιες τις καταγγελίες, που κατά το παρελθόν έχει  εκείνος ο ίδιος κατά των μοναχών χρησιμοποιήσει, και που τα αρμόδια δικαστήρια και οι αρμόδιοι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί ήδη δικαίωσαν πανηγυρικά την Μονή και τη διοίκησή της. Όμως, δολίως,  αποκρύπτουν σήμερα  τα πορίσματα υπέρ των μοναχών, ο μηνυτής και ο μάρτυράς του (ΜΟΝΙΜΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΥΣ ΑΛΛΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ – ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ κ.λ.π.- ΠΟΥ «ΤΟΛΜΗΣΑΝ» ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΝΗ), ενώ άλλα ζητήματα ήδη  εκκρεμούν ενώπιον της διοικητικής και ποινικής Δικαιοσύνης. 

Συνεχίζουν απτόητοι, να επιδιώκουν, όπως ακριβώς και ο προϊστάμενός τους, κ. Ιερόθεος, την συνέχιση της πολεμικής τακτικής και της αντιδικίας, για λόγους που αυτοί πιθανόν γνωρίζουν.

Η νέα προσπάθειά τους με την μήνυση αυτή, είναι μια  σκευωρία, και αποβλέπει πιθανόν στην περιφρούρηση του μύθου, που έπλασε ο Μητροπολίτης, για να διασώσει το κύρος του, που έχει τρωθεί πανελλαδικά, με την δήθεν προσπάθεια που καταβάλλει, του ελέγχου τάχα της νομιμότητας, ενώ αποκρύπτεται με δόλο η ουσία, που είναι  η καταπάτηση του θεσμού του αυτοδιοίκητου των Ορθόδοξων Κοινοβίων μοναστηριών, η διάλυσή τους, και η σκοπούμενη υφαρπαγή κάθε κινητής και ακίνητης περιουσίας τους, όπως συνέβη στο παρελθόν με τα υπόλοιπα μοναστήρια της Ναυπακτίας, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί αξιόλογη μοναστηριακή περιουσία, που είχε δωριθεί  από Χριστιανούς της περιοχής και να ερημώσουν τα μοναστήρια.


Ήδη σήμερα, οι μοναχοί της Μεταμορφώσεως, κατέθεσαν αρμοδίως κοινό απαντητικό πολυσέλιδο υπόμνημα, στα πλαίσια της προανακριτικής διαδικασίας, που διενεργείται από την Εισαγγελία, και αναμένεται η συνέχεια της διαδικασίας, από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης!

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Μπροστά στην κάλπη

Κάθε φορά πριν τις εκλογές,  όσοι ενδιαφερόμαστε για τα κοινά,  ακούμε ή ενημερώνουμε άλλους, σχετικά με τα προβλήματα, τοπικά ή πανελλαδικά, που έχουν δημιουργηθεί και που όμως  παραμένουν άλυτα, σε προσωπικό, ομαδικό-κλαδικό, κοινωνικό επίπεδο.

Το ίδιο ακριβώς δημοκρατικό δικαίωμα, να διεκδικούμε λύσεις, έχουμε και εμείς οι χριστιανοί, οι ιερείς, οι  μοναχοί ή οι μοναχές των Κοινοβιακών Ορθόδοξων Μοναστηριών της Ελλάδος.

Συγκεκριμένα υπενθυμίζω,  ότι   πολύ σοβαρά ζητήματα  απασχολούν πλέον και τον ορθόδοξο κοινοβιακό μοναχισμό στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι κυβερνώντες πολιτικοί και η διοικούσα κρατική Εκκλησία Ελλάδος, φαίνεται αρκετές φορές, να είναι απέναντι, ως αντίδικοι, και όχι δίπλα στους μοναχούς.

Οι μοναχοί, με απόλυτη ελευθερία   θέτουν και στους πολιτικούς, προσωπικά,  τα πρωτόγνωρα και σοβαρά προβλήματα, που τους απασχολούν σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσκολλώνται στον ένα ή στο άλλο πολιτικό σχηματισμό.

Βασικά προβλήματα στον ελλαδικό Μοναχισμό σήμερα είναι:

1. Η προσπάθεια να καταργηθεί με αυθαιρεσίες της διοίκησης, ο πανάρχαιος ορθόδοξος θεσμός του αυτοδιοίκητου, των κοινοβιακών μοναστηριών στην Ελλάδα, με παράλληλη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μοναχών.

2. Το γεγονός, πως όλοι οι μοναχοί της Ελλάδος, παραμένουν ανασφάλιστοι, και αβοήθητοι από την Πολιτεία και την κρατική Εκκλησία, καίτοι προσφέρουν τεράστια κοινωνική και εθελοντική εργασία στο ευρύτερο σύνολο και δρουν υπέρ του Δημοσίου συμφέροντος.

3. Η αυθαίρετη πολλές φορές και ανεξέλεγκτη εκποίηση  της μοναστηριακής περιουσίας, χωρίς καμιά ουσιαστική διασφάλιση υπέρ του Δημοσίου συμφέροντος ή υπέρ των μοναστηριών, ή υπέρ της τοπικής κοινωνίας των χριστιανών πολιτών δωρητών. Το γεγονός αυτό, ειδικά στη Ναυπακτία, κόστισε μέχρι σήμερα την απώλεια τεράστιας ακίνητης και κινητής μοναστηριακής περιουσίας, που κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς  τι απέγινε, και για ποιο ακριβώς λόγο, ποτέ δεν δημιουργήθηκε απ΄ αυτήν κάποιο σοβαρό αποθεματικό, για θρησκευτικούς, κοινωνικούς σκοπούς.

- Οι μοναχοί, αλλά και οι λοιποί χριστιανοί, πάντα βλέπουν με ευγνωμοσύνη, τον κάθε υποστηρικτή στα δίκαια και νόμιμα «συμφέροντά» τους, όπως εξ άλλου πράττει κάθε άλλος σοβαρός πολίτης, στην πατρίδα μας ή άλλου. Παράλληλα οφείλουν, με κάθε νόμιμο μέσο, να στέκονται εμπόδιο στην όποια αυθαιρεσία σε βάρος των μοναστηριών.

- Η τακτική των εκβιασμών ή του εκφοβισμού με μηνύσεις, αγωγές κλπ πειθαρχικές διώξεις κατά των μοναχών, που υπερασπιζόμαστε τα δίκαια των μοναστηριών, δεν φέρνουν το αποτέλεσμα που νομίζουν οι διώκτες.  Ευτυχώς υπάρχουν οι Δικαστές, Έλληνες και Ευρωπαίοι.

-Η καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου, Νόμων, ιερών Κανόνων, και η διαπλοκή-εμπλοκή των συγκεκριμένων πολιτικών - κυβερνητικών προσώπων, της παρούσας κυβέρνησης της Ν. Δημοκρατίας, και ειδικότερα, η προσπάθειά τους, εναντίον του πανάρχαιου θεσμού του αυτοδιοίκητου, του Κοινοβίου μοναστηριού της Μεταμορφώσεως Σωτήρος στη Ναύπακτο, είναι μοναδική στην ιστορία του ελεύθερου ελληνικού Κράτους. Η πολιτική αυτή συμπεριφορά, και το πολιτικό θράσος, δεν αθωώνεται επειδή έχει τις «ευλογίες» και την σύμφωνη γνώμη, συγκεκριμένων υψηλόβαθμων ρασοφόρων, όπως του τοπικού μητροπολίτη Ναυπάκτου και λοιπών άλλων.

Υπενθυμίζεται, ότι οι μοναχοί της Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, έχουν εμπρόθεσμα προσφύγει στα αρμόδια ελληνικά Δικαστήρια, κατά των Αποφάσεων, των Υπουργών Παιδείας  κ. Αρβανιτόπουλου και Ανάπτυξης, κ.  Μηταράκη, της παρούσας κυβέρνησης. 

Οι Έλληνες Χριστιανοί πολίτες, μπροστά στις κάλπες, καλούνται σήμερα, να προσέξουν πολύ καλά τι ακριβώς και ποιους επιλέγουν ως κυβερνώντες. Πρίν να είναι πολύ αργά.