Εκλογη Ηγουμένου Ιερωνύμου Δελημάρη. Απάντηση Ιγνάτιου στη Μητρόπολη.

Απάντηση Ιγνάτιου στη Μητρόπολη Nafpaktia.com

Η ανακοίνωση «δελτίο τύπου» της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, της 22ας Μαΐου 2012, με αφορμή την είδηση της εκλογής νέου Ηγουμένου στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, προκάλεσε σύγχυση, επειδή δεν ασχολείται με ένα θέμα, το θέμα της εκλογής, αλλά με πολλά και άσχετα θέματα. Επειδή, θεωρούμε ότι αποσιωπώνται σημαντικά γεγονότα και επειδή είναι σε εκκρεμοδικία σημαντικά ζητήματα, γιαυτό υπογραμμίζουμε τα παρακάτω σημεία για ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου και για αποκατάσταση της αλήθειας.

Γίνεται φανερή και από αυτή την ενέργεια της Μητροπόλεως, η αγωνία της να συνεχίσει με κάθε τρόπο και μέσο, την «πολεμική» της εναντίον του γνωστού πανελλαδικά και διεθνώς Μοναστηριού της Ναυπάκτου, που στέκεται στο ύψος του, αλλά και άγρυπνο κοντά στις ανάγκες του ταλαιπωρούμενου από φτώχια και θλίψη λαού της περιοχής.

Αυτό φαίνεται δεν το ανέχεται η τοπική εκκλησιαστική διοίκηση, για λόγους που αυτή γνωρίζει. Όμως, το λογικό και το ιερό, θα ήταν να ενώσει τις δυνάμεις της με τις δυνάμεις των ανθρώπων του Μοναστηριού, για να συμπαρασταθούν με έργα αγάπης και καλοσύνης στον βασανιζόμενο αυτή την στιγμή λαό. Έτσι θα ήταν σωστότερη στην ιερή αποστολή της αγάπης και της βοήθειας. Όμως, δυστυχώς, προτιμάει το ανούσιο και ανίερο έργο του «διωγμού» ενός άξιου Μοναστηριού.

Σύμφωνα με τον Νόμο 590/1979 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», και τον Κανονισμό 39/1972, που καί τους δύο τους συνέταξαν οι Μητροπολίτες, η εκλογή Ηγουμένου, είναι θέμα καί μόνον, της αποφάσεως της μόνης αρμόδιας, της Ολομελείας των Μελών της Αδελφότητος της Μονής και όχι της αρεσκείας του κάθε Μητροπολίτη. Κάθε τοπικός Μητροπολίτης, έχει καθήκον και υποχρέωση, όπως όλοι, να εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας και τους Ιερούς Κανόνες. Στην παρούσα περίπτωση ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου έχει υποχρέωση, να αναγνωρίσει την απόφαση της Ολομελείας της Αδελφότητος, την εκλογή δηλαδή του νέου Ηγουμένου, όπως την αναγνωρίζουν όλες οι Αρχές και όλες οι Υπηρεσίες.

Το Σύνταγμα, οι Νόμοι καί οι Ιεροί Κανόνες, αναγνωρίζουν κάθε Κοινόβιο Μοναστήρι ως αυτοδιοίκητο οργανισμό του δημοσίου και περιορίζουν τα δικαιώματα και τις αρμοδιότητες του κάθε Μητροπολίτη αλλά και της Ιεράς Συνόδου. Ειδικά για την εκλογή Ηγουμένου σε ένα Κοινόβιο Μοναστήρι, όπου εγκαταβιώνουν άνω των πέντε μοναχοί ή μοναχές, οι Νόμοι και οι Ι. Κανόνες, τοποθετούν τον Μητροπολίτη και την Ιερά Σύνοδο στη θέση θα λέγαμε του «παρατηρητή» και όχι του πρωταγωνιστή. Ο τοπικός Μητροπολίτης δηλαδή, έχει μόνο δικαίωμα της ευχής χειροθεσίας, κατά την ώρα πού η Αδελφότης (όχι ο Μητροπολίτης) κάνει την ενθρόνιση του Ηγουμένου που οι μοναχοί εξέλεξαν.

 Η ανακοίνωση της 22ας Μαΐου 2012, της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, αποσιωπά εντελώς το γεγονός, ότι σύμφωνα με τον Νόμο καί τους Ιερούς Κανόνες, η μόνη αρμόδια, δηλαδή η Ολομέλεια των Μελών της Αδελφότητος της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, απεδέχθη ομοφώνως, την πριν από δύο χρόνια παραίτηση, του τότε εκλεγέντος ως Ηγουμένου, π. Ειρηναίου Κουτσογιάννη, ο οποίος δεν εδέχθη την εκλογή και δεν εδέχθη να αναλάβει την Ηγουμενεία και παραιτήθηκε χωρίς να αναλάβει ποτέ διοικητικά καθήκοντα. Ούτε η Ιερά Σύνοδος έχει αρμοδιότητα να επεμβαίνει στις παραιτήσεις Ηγουμένων των Κοινοβιακών Μονών, ή να τις εγκρίνει ή να τις απορρίπτει. Είναι εσωτερικό ζήτημα του κάθε κοινοβίου μοναστηριού. Η Ιερά Σύνοδος, μόνο στα Συνοδικά μοναστήρια έχει κάποιες αρμοδιότητες εποπτείας.

Αν και όπου ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, καταγγέλλει την Μονή Μεταμορφώσεως, ότι τάχα δεν έχει Ηγούμενο και δεν έχει νόμιμη εκπροσώπηση, αυτό δεν ευσταθεί. Αντιθέτως, η Ολομέλεια της Μονής έκανε εκλογές και η Μονή έχει Ηγούμενο και εκπροσώπηση. Μάλιστα από το 2007 ως το 2012 έχουν πραγματοποιηθεί πέντε φορές (!) εκλογές. Κάθε εκλογή πού έκανε η Αδελφότης της Μονής ήταν νόμιμη, όπως βεβαίως νόμιμη είναι και η τελευταία. Και βέβαια, δεν εξαρτάται η νομιμότητά της από τις επιθυμίες του κάθε τοπικού Μητροπολίτη. Σύμφωνα με τούς ισχύοντες Νόμους του Κράτους, αυτοί που εκλέγονται, εκπροσωπούν πλέον νομίμως το Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου της Ιεράς Μονής, ενώπιον κάθε Αρχής, Πολιτικής ή Εκκλησιαστικής.

Η συγκεκριμένη ανακοίνωση «δελτίο τύπου», δεν αναγνωρίζει ότι η μόνη αρμόδια για την εκλογή Ηγουμένου, είναι η Ολομέλεια της Αδελφότητος της Κοινοβιακής Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, και ότι νομίμως και κανονικώς εξέλεξε παμψηφεί και ομοφώνως στη θέση του Ηγουμένου τον Αρχιμανδρίτη π. Ιερώνυμο Δελημάρη.

Επιχειρεί παρανόμως και αναρμοδίως να διαγράψει τη θέληση μιας πολυάριθμης Κοινοβιακής Αδελφότητος, η οποία εκφράζεται επισήμως και νομίμως. Έχουν και οι Μοναχοί δικαιώματα να ρυθμίζουν την ζωή τους, όπως τούς τα παρέχουν οι Νόμοι της Πολιτείας και οι Ι. Κανόνες της Εκκλησίας.
Δεν είναι «αντάρτες» οι Μοναχοί όταν υπερασπίζονται τους Νόμους και τους Κανόνες και τα εξ αυτών νόμιμα και κανονικά δικαιώματά τους. Ο εκάστοτε τοπικός Μητροπολίτης Ναυπάκτου και οι μοναχοί και όλοι οι κληρικοί, οφείλουν να τηρούν τα όσα προβλέπουν ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος Ν. 590/1977 και ο Κανονισμός 39/1972.

Η Κοινοβιακή Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, είναι ένας αυτοδιοίκητος εκκλησιαστικός οργανισμός κοινής ωφέλειας. Ως περιουσία δεν ανήκει κάπου. Ούτε ανήκει στους μοναχούς, αλλά ούτε βεβαίως είναι ιδιοκτησία κάποιου Μητροπολίτη ή κάποιας Μητροπόλεως, για να μπορεί να την κάνει ο καθένας ως ιδιοκτησία του, ότι επιθυμεί. Υπάρχουν οι Νόμοι της Πολιτείας, οι Ιεροί Κανόνες και ο επίσημος Εσωτερικός Κανονισμός της Μονής, που ορίζουν επακριβώς τα της λειτουργίας της, ως αυτοδιοίκητου οργανισμού δημοσίου δικαίου.

Κανένα επίσημο έγγραφο υπογεγραμμένο δεόντως υπό της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου, δεν υπάρχει προς επεξεργασία «ειδικού Κανονισμού» της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως. Ο ισχυρισμός της ανακοινώσεως της Ι, Μητροπόλεως είναι και πάλι ανυπόστατος και παραπλανητικός. Ο υφιστάμενος και σε πλήρη ισχύ «Εσωτερικός Κανονισμός» της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως, ήδη είναι εγκεκριμένος αρμοδίως, και δημοσιευμένος, από τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως της Μονής, επέχει θέση Νόμου.
Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Σπυ ρί δω ν Λο γο θέ της, Ιδρυτής-Κτήτορας της Ι ε ράς Μο νής, είναι ταυτόχρονα ο Διοργανωτής της Αδελφότητος και όλου του Εκκλησιαστικού, Μοναστικού, Ιεραποστολικού, Φιλανθρωπικού, Νεανικού, Επιστημονικού, Κοινωνικού, Αναπτυξιακού, Εθνικού έργου της. Είναι ο Ευεργέτης, Γέροντας και Πνευματικός της Μονής και Πρώτος Καθηγούμενός της. Κανείς δεν του αφαιρεί αυτές τις περγαμηνές.

Δυστυχώς, και αποκλειστικά με τις αδιάκοπες ενέργειες και καταγγελίες του σημερινού Μητροπολίτη Ναυπάκτου, «καταδικάστηκε» αρχικά από τα εκκλησιαστικά «δι κα στή ρια», χωρίς όμως ακόμη να έχει τελειώσει η νομική κρίση της σχετικής υπόθεσης. Μετά την απόφαση του ΣτΕ, που δεν ασχολήθηκε με την ουσία του ζητήματος, το όλο θέμα εκκρεμεί στο αρμόδιο ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου προσέφυγε ο ίδιος αλλά και τρία ακόμη ιδρυτικά μέλη της Ι. Μονής. Επομένως δεν έχει τελεσιδικήσει και εκκρεμεί η υπόθεση αυτή και κάθε άλλη σχετική είδηση είναι ανυπόστατη και παραπλανητική. Θα περίμενε κανείς, πιο δίκαια, πιο ανθρώπινη και πιο χριστιανική αντιμετώπιση από «ανακοινώσεις» ενός εκκλησιαστικού οργανισμού, σε βάρος κληρικού ο οποίος διατηρεί κάθε ηθικό και νόμιμο δικαίωμα υπεράσπισης της ιερατικής του τιμής.

Είναι γνωστό και δημοσιευμένο επίσης, ότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, εισηγήθηκε και επέτυχε την επιβολή «πνευματικών ποινών». Προφανώς όμως, η ανακοίνωση της Μητροπόλεως αποσιωπά σκόπιμα, αυτό που οι Νόμοι ορίζουν, ότι η επιβολή «πνευματικών ποινών», δεν συνεπάγεται την νομική αδυναμία του Ν.Π.Δ.Δ. της Ιεράς Μονής να διεξάγει εκλογές, για την ανάδειξη Ηγουμένου, ούτε συνεπάγεται την κατάργηση του αυτοδιοίκητου της Ιεράς Μονής.
Σύμφωνα με τούς Νόμους και το ελληνικό εκκλησιαστικό δίκαιο, η «πνευματική» ποινή, δεν έχει διοικητικές συνέπειες. Διότι αν είχε, τότε αλλοίμονο… Κάθε Μητροπολίτης θα μπορούσε να επιβάλλει μία «πνευματική ποινή» στον οποιοδήποτε «αντίπαλο» π.χ. Δήμαρχο ή Δικαστή και αυτοί στη συνέχεια θα έχαναν την θέση τους (!).

Οι δήθεν «πνευματικές» ποινές, δεν επιφέρουν διοικητικές συνέπειες και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ποτέ η «πνευματική» ποινή, όπως και το επιτίμιο της «ακοινωνησίας» να αφαιρέσει τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθε και άρα να απαγορεύσει την διοικητική πράξη της εκλογής οιουδήποτε αδελφού της Μονής στη θέση του Ηγουμένου, άρα και του Αρχιμ. π. Ιερωνύμου Δελημάρη.

Υπενθυμίζεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει επανειλημμένως αποφανθεί, περί του ότι ποινές «πνευματικής φύσεως» δεν συνδέονται, και δεν καταργούν, το δικαίωμα της αυτοδιοικήσεως, και της διοικητικής λειτουργίας μίας Μονής, όπως είναι οι εκλογές για ανάδειξη Ηγουμένου.

Είναι κακοήθης η αναφορά της ανακοίνωσης της Ι. Μητρόπολης, περί του ότι κάποιοι είχαν πρωτόδικα «καταδικαστεί», από την δικαιοσύνη, διότι απλούστατα δεν αναφέρεται καν, ότι ήταν πρωτόδικη η απόφαση και δεν αναφέρεται καν, το ότι η ποινή αυτή έχει ήδη παραγραφεί και είναι ανεκτέλεστος (Ν. 4043/2012 άρθρ.2). Γιατί τόση «επιπολαιότητα» στη δυσφήμιση κληρικών;

Στην ανακοίνωση της Ι. Μητρόπολης, αποκρύπτεται ότι απέτυχε παταγωδώς, η έγγραφη από τον Αύγουστο 2012, αίτηση – πρωτοφανής ενέργεια – του νυν Μητροπολίτη Ναυπάκτου, στο Υπουργείο Παιδείας, διά της Ι. Συνόδου, για «διάλυση» της Ιεράς Μονής, που ιδρύθηκε το 1980 από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κυρό Δαμασκηνό Κοτζιά και τον Ιδρυτή και Κτήτορα της Μονής Αρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη. Ήδη το ζήτημα περί απόπειρας κατάργησης του αυτοδιοίκητου της Μονής, κατατέθηκε με επερώτηση στη Βουλή, προ μηνών. Επίσης το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας, με έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων κ. Γ. Καλατζή, έστειλε στην Ιερά Σύνοδο τις δύο σχετικές γνωμοδοτήσεις Πανεπιστημιακών Διδασκάλων, και την αναφορά της Μονής, κατά της διαλύσεως της Ιεράς Μονής, ζητώντας τους να απαντήσουν στις γνωμοδοτήσεις αυτές.
Δεν μπορούν να βλάψουν το αυτοδιοίκητο της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως και κατ’ επέκταση όλων των Μοναστικών Κοινοβίων της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι επί δέκα πέντε χρόνια προσπάθειες του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, να εμπλέκεται αναρμοδίως, στα εσωτερικά της διοικήσεως της αυτοδιοίκητης Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως.

 Μάλιστα η ανάμειξή του στα οικονομικά… και μετέπειτα, επειδή τελικά δεν κατάφερε να «αναγκάσει» την Μονή να χρεωθεί παρανόμως υπέρογκα ποσά, η «ιερή εκδίκηση» με «πνευματικές ποινές», που ο ίδιος επιβάλλει ή εισηγείται, τον εκθέτει ακόμη περισσότερο, σε όσους γνωρίζουν λεπτομερώς το τι έχει συμβεί.
Πολλές φορές ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιερόθεος, σε αντίθεση με τους Νόμους και τους Ιερούς Κανόνες, προσπαθεί να μεταθέτει την επίλυση των διοικητικών προβλημάτων που έχει στη Μητρόπολή του, στις υπηρεσίες της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Όμως, ο μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος είναι ο ίδιος. Θα μπορούσε με υπομονή, άνετα, για όποια «διαφωνία» έχει με την Ιερά Μονή να απευθύνεται στα σχετικά ακυρωτικά ή διοικητικά δικαστήρια, ώστε να τον συνδράμουν, εάν και όπου έχει το δίκιο με το μέρος του. Αυτό σημαίνει πολιτισμός, δημοκρατία. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον «εκ του πονηρού».

Τέλος, πρέπει καί πάλι να υπογραμμισθεί, ότι πρόσφατη η εκλογή ως Ηγουμένου, του Αρχιμ. π. Ιερωνύμου Δελημάρη είναι κατά πάντα σύμφωνη με τους σχετικούς Νόμους και Ιερούς Κανόνες, όπως βέβαια και σύμφωνη με τον ισχύοντα απολύτως και επισήμως αναγνωρισμένο από το έτος 1980 Εσωτερικό Κανονισμό της Μονής. Επομένως, είναι υπηρεσιακό αλλά και ηθικό καθήκον του Μητροπολίτη Ναυπάκτου για τους πιο πάνω λόγους, να αποδεχθεί, την νέα εκλογή, εν γνώ σει του ότι φέρει ακεραία την ευθύνη έναντι του Νόμου και βεβαίως να χαρεί που στη Μητρόπολη Ναυπάκτου υπάρχουν τόσο άξιοι κληρικοί, όπως ο νεοεκλεγείς Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Ναυπάκτου.

Αρχιμ. Ιγνάτιος Σταυρόπουλος Δρ.
Γραμματέας Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Ιστορικό - Αφιέρωμα 25 χρόνων, Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως 1977- 2002

1977 – 2002         ΣΥΝΤΟΜΟ  ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ 25 ΧΡΟΝΩΝ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

Το παρόν δημοσιεύεται με αφορμή την εφετεινή επέτειο 25 χρόνων από τη θεμελίωση του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της πρώτης πτέρυγας της ομωνύμου Ιεράς Μονής.  Το παρακάτω ιστορικό  αφορά σε βασικούς σταθμούς, στις ενέργειες, δραστηριότητες και δημιουργίες όχι μόνο των εγκαταβιούντων στην Ιερά Μονή της μετανοίας μου, αλλά και άλλων  φίλων, ευεργετών, δωρητών, φορέων συλλόγων που ενώνουν τις δυνάμεις τους στην πνευματική γενικά προκοπή αυτού του τόπου για τον οποίον κυρίως πασχίζει και η Αδελφότητα Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου.

Το αφιερώνω σε όλους με αγάπη και με την ευχή να προχωρήσουμε κι άλλο μπροστά. Το οφείλουμε στους νέους που μας ακολουθούν.

«Παύσατε πυρ» - Οι διώξεις κατά κληρικών στην Ελλάδα και οι επικίνδυνες συνέπειές τους.

«Παύσατε πυρ» -  Οι  διώξεις κατά κληρικών στην Ελλάδα  και οι επικίνδυνες συνέπειές τους.

Σάλος  ξέσπασε στην Ελλάδα αλλά και στο διεθνή χώρο, με την ξαφνική απόφαση για την προφυλάκιση του Γέροντα Καθηγουμένου π. Εφραίμ του Βατοπεδινού. Ιδιαίτερη εντύπωση και πολλά ερωτήματα δημιούργησε  το γεγονός επίσπευσης της διαδικασίας, ώστε να εκτελεστεί η απόφαση αυτή παραμονές των Χριστουγέννων. Όταν μάλιστα μέχρι στιγμής, κανείς άλλος, από όσους κατηγορήθηκαν για εμπλοκή στο συγκεκριμένο «σκάνδαλο Βατοπεδίου», δεν πήρε το δρόμο για τη φυλακή.

Εις τιμήν και Μνήμην του αειμνήστου Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

Εις τιμήν και Μνήμην του αειμνήστου Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

Στην Ιερά Μονή Παναγίας Κεχαριτω­μένης Τροιζήνoς,  το Σάββατο 12 Νοεμβρίου  τελέστηκε  το ετήσιο  μνημόσυνο του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου.

Ο π. Επιφάνιος, υπήρξε επιφανής κληρικός,  θεολόγος και κανονολόγος στην Ελλάδα, που στήριξε πάντοτε το φρόνημα των ορθοδόξων πιστών. Αγάπησε ιδιαίτερα τον Μοναχισμό, ίδρυσε ο ίδιος  Μοναστήρι και στήριζε πνευματικά και με τις κατάλληλες οδηγίες, όλους όσους επιθυμούσαν να ιδρύσουν και να οργανώσουν Κοινόβια Μοναστήρια.

Κατά την διαδικασία της σύνταξης και δημοσίευσης  του «Εσωτερικού Κανονισμού», της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Μεταμρφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου,  υπήρξε ο κύριος συντονιστής, για την ολοκλήρωση και σύνταξη όλων των άρθρων. Εκφραστής όπως πάντα,  της ορθόδοξης μοναστικής παράδοσης, αλλά και γνώστης των νομοκανονικών ζητημάτων, έδωσε μέσα από τον Εσωτερικό Κανονισμό την προσωπική του σφραγίδα και ευλογία για το ξεκίνημα της νέας Μοναστικής Αδελφότητος.

Σήμερα με τη δημοσίευση αυτή,  ένα χρόνο μετά την κοίμησή του, με ιδιαίτερα αισθήματα ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών, αφιερώνουμε εις τιμήν και αιωνία μνήμη του αειμνήστου, π. Επιφανίου (σε αρχείο pdf), τον Εσωτερικό Κανονισμό της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, όπως ακριβώς ισχύει μέχρι σήμερα. (Πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Εκκλησία παράρτημα του τεύχους υπ’ αρ. 23-24 / 1-15 Δεκ. 1984).

Ο π. Επιφάνιος, (κατά τα έτη 1980-1984) σε συνεργασία με τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου μακαριστό Δαμασκηνό Κοτζιά,  με τον ιδρυτή και κτήτορα  της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Αρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, αλλά και με τον π. Ευάγγελο Ματζουνέα,  με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ασχολήθηκε με την σύνταξη του Εσωτερικού Κανονισμού.  Επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο για το έργο αυτό, όπως ενθυμούμεθα πάντοτε και από τις επισκέψεις στο γραφείο του, τότε, και είναι αυτός, που ενέταξε και ειδική διάταξη στον Εσωτερικό Κανονισμό λειτουργίας του Κοινοβίου, σχετική με τους ιδιαίτερους ιεραποστολικούς σκοπούς και στόχους, χαρακτηρίζοντάς το και ως «Ιεραποστολικόν Κέντρον – Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου».

Συνημμένα παραθέτουμε τον Κανονισμό από το αρχείο της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, ο οποίος στο δακτυλογραφημένο κείμενο (του 1980), φέρει τις υπογραφές όλων των ιδρυτικών μελών της μοναστικής Αδελφότητος, του ιδρυτού και Καθηγουμένου Αρχιμ. κ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη, καθώς και την υπογραφή του επιχωρίου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κυρού Δαμασκηνού.

Μιά Δίκαιη Ειρήνη στην Ευρώπη. Μιά Ορθόδοξη προσέγγιση

Μιά Δίκαιη Ειρήνη στην Ευρώπη. Μιά Ορθόδοξη προσέγγιση

(A just peace in Europe: An Orthodox perspective)

Εισαγωγικά

Η διατήρηση της ειρήνης, πάγιο αίτημα όλων των λαών, αποτελεί κοινό αγαθό, που όλοι θέλουν να διατηρήσουν η να αποκτήσουν τόσο που ακόμα και όταν κηρύσσονται πόλεμοι, πολλές φορές διεξάγονται με το πρόσχημα να διατηρηθεί η ειρήνη. Είναι άραγε, εύκολο το να υπάρξει η ειρήνη και μάλιστα μια δίκαιη ειρήνη για όλους, και όχι μια ειρήνη, που θα ευνοεί κάποιους; Επίσης είναι η ειρήνη κάτι που όλοι το αντιλαμβάνονται κατά τον ίδιο τρόπο; Και πως μπορεί να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη όταν διαπραγματεύονται οι αδύναμοι και οι άοπλοι με τους οπλοφορούντες, ισχυρούς; Τελικά, είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς την πραγματική θέληση αυτών που αποφασίζουν, σήμερα; Μήπως κάποιοι, δεν θέλουν πράγματι την δίκαιη ειρήνη;

Ανθρώπινα Δικαιώματα σήμερα. Κρίση στην Ελλάδα.

Η 10 η Δεκεμβρίου κάθε χρόνο, είναι αφιερωμένη ώστε να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Όλα ξεκίνησαν το 1948 στις 10 Δεκεμβρίου, όταν πραγματοποιήθηκε στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η υπογραφή της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Από τότε, το γεγονός αυτό γιορτάζεται πανηγυρικά κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα. Παράλληλα, ήταν και το ξεκίνημα ώστε οι λαοί, οι κυβερνήσεις, οι διάφοροι οργανισμοί, οι πολίτες ο καθένας χωριστά, να δουν με νέο βλέμμα τις κοινωνίες των πολιτών και να επιδιώξουν ένα κόσμο χωρίς διακρίσεις, με δικαιώματα και με ελευθερίες, αλλά πάνω απ’ όλα με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια καθ’ εαυτή, με σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Όσο και αν οι πρώτοι εμπνευστές της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπήρξαν οραματιστές ενός κατ’ αρχήν άπιαστου στόχου, είναι γεγονός ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη,  έσπευσαν να ενισχύσουν όπως μπορούσαν το όλο εγχείρημα. Προβλήθηκε η ανάγκη για  διαμόρφωση μιας ιδανικής  κοινωνίας ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, με ελευθερίες και δικαιώματα, χωρίς βία και αδικία, με ελευθερία έκφρασης, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα κλπ.

Το παγκόσμιο κίνημα της  Διεθνούς αμνηστίας, και  η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ήρθαν με τη σειρά τους να υπογραμμίσουν την ανάγκη προστασίας των ανωτέρω αξιών. Με την σταδιακή προσχώρηση των ευρωπαϊκών κρατών στη Σύμβαση, διευρύνθηκε σημαντικά το πεδίο εφαρμογής της και ενισχύθηκε ο ρόλος της στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Σήμερα, στο αρμόδιο Δικαστήριο του Στρασβούργου, είναι πλέον πάρα πολλές οι περιπτώσεις  όπου συζητούνται προσφυγές  από πολίτες ή από νομικά πρόσωπα που προσφεύγουν κατά των κρατών, σχετικά με την καταστρατήγηση όρων σχετικών με την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η νομολογία που έδωσε το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό δικαστήριο έχει ήδη συμβάλλει ουσιαστικά στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι στις εθνικές εξουσίες. Ήδη εκδόθηκαν σημαντικές αποφάσεις σχετικές με  καταδίκη των  διακρίσεων και περιορισμών σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων. Θέμα που στο παρελθόν φάνταζε δύσκολο να το επιτύχει κανείς μέσα από ένα εθνικό δικαστήριο.

Ιδιαίτερα η χρονιά που πέρασε το 2011, χαρακτηρίστηκε σημαντική από τον ΟΗΕ, όσον αφορά τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.  Είναι γεγονός ότι σχεδόν σε όλα τα σημεία της υδρογείου φάνηκε μια ιδιαίτερη αγωνιστικότητα στο συγκεκριμένο τομέα. Είδαμε διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων να ξεπερνούν το φόβο τους και να «αγανακτούν», κατά της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να προσπαθούν να ελέγξουν τους λαούς, με τους δικούς της  τρόπους η κάθε μια  και με τα δικά της μέσα, συνεχίζει να προκαλεί ακόμα σήμερα,  αλλεπάλληλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρά τις όποιες διακηρύξεις και υπογραφές  για την προάσπιση των δικαιωμάτων αυτών.

Στο ζήτημα αυτό, έρχονται και οι μεγάλοι οργανισμοί θρησκευτικού σκοπού, όπως οι τοπικές Εκκλησίες, να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο και να δείξουν, αν μπορέσουν, ότι δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι αυτό των εξουσιαστών κατά του απλού πολίτη. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, με παραδοσιακό και πιστό θρησκευόμενο κόσμο, που σέβεται ακόμα την Ορθοδοξία ως Παράδοσή του, καλούνται οι εκκλησιαστικοί ηγέτες, με αυξημένη ευαισθησία και προσοχή να προσεγγίσουν το όλο ζήτημα, μάλιστα εν μέσω της αυξανόμενης οικονομικής κρίσης.

Σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, εκ μέρους μιας εκκλησιαστικής  ηγεσίας, σήμερα, δεν είναι απλά το να δώσουμε φαγητό στους πεινασμένους. Είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτό, και  πολύ πιο ευαίσθητα ζητήματα, χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, αν κρατήσουν «ανέπαφο» τον παχυλό μισθό τους οι σεβασμιότατοι εν ενεργεία Μητροπολίτες, πιθανόν με ιδιαίτερα ευνοϊκές γιαυτούς συμφωνίες, ενώ παράλληλα ο φτωχός έγγαμος κλήρος  υποφέρει, δεν βοηθά και δεν τιμά τη δημοκρατικότητα του συνοδικού μας πολιτεύματος, μέσα στον ελλαδικό εκκλησιαστικό χώρο. Το να παραμένουν επίσης πεισματικά «κεκλεισμένων των θυρών» οι συνεδριάσεις που αφορούν στο σύνολο των ορθοδόξων ελλήνων πιστών, ή πάλι το να αποστέλλονται «δι’ αλληλογραφίας» ανά την επικράτεια αφοριστικά έγγραφα εναντίον λαϊκών ή κληρικών και μοναχών, των οποίων οι φωνές «ενοχλούν», όχι μόνο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν δείχνει, αλλά παράλληλα κινδυνεύει να  αποτελεί πάγια τακτική οπισθοδρόμησης και από τα όσα ακόμη προ αιώνων, οι Ιεροί Κανόνες θέσπισαν για την λειτουργία της Εκκλησίας προστατεύοντας πολύ περισσότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα, από όσο εμείς σήμερα.

Είναι εντροπή για την εποχή μας, στην Ελλάδα, να αναγκάζεται η κοσμική δικαιοσύνη  να κρίνει διοικητικές πράξεις «εκκλησιαστικές» με το σκεπτικό – πολλάκις - ότι  καταστρατηγούνται κανόνες του Συντάγματος και άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Πέρα από τα ευχολόγια που είναι σε όλους ανέξοδα, σε περιόδους παγκόσμιων κρίσεων και μεγάλης αγανάκτησης, ο σεβασμός στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, είναι ότι πιο αναγκαίο να διασωθεί, ιδιαίτερα μέσα στους θρησκευτικούς χώρους. Οι Εκκλησίες καλούνται, δια της κατά τόπους ηγεσίας τους, να πράξουν ότι μπορούν, ώστε η απογοήτευση και η δίκαιη αγανάκτηση των πολιτών που είναι και πιστοί, να σταματά παίρνοντας την απάντηση από την σωστή πράξη και όχι μόνο από τα εύκολα λόγια. Ίσως είναι η πίστη σήμερα, η μόνη ελπίδα όλων των ανθρώπων που διαδηλώνουν παγκόσμια. Κανείς θρησκευτικός ηγέτης δεν νομιμοποιείται και με κανένα πρόσχημα, να απογοητεύσει τον πολίτη που ως πιστός θέλει τον ηγέτη του πιστό στις πανανθρώπινες αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Δημοσιεύτηκε στο "Αγιορειτικό Βήμα"

The role of Religious Leaders and their Followers in the Expansion of Awareness and Awakening in the World

Religion as a source of peace and conciliation in society

The international crisis forces even religious leaders, as well as the faithful, to become engaged in this new phenomenon in modern society. Various researchers, not just economists, try to determine the causes of modern crisis and suggest ideas for implementation, in order to solve this worldwide impasse that brings societies on the verge of destruction.

To this day there is no agreement on the views, on the reasons that brought about the crisis.  Yet, a rather popular view claims that it is not only the purely economic causes, but also the moral attitude of citizens to things, that is liable for the poor results and the international crisis. Naturally, the moral attitude of citizens is mainly shaped by religion. Religion traditionally has the role, with the divine and moral law, to educate the faithful, who are at the same time citizens of the state. Similarly, the state tries with the human law, to educate citizens, so that the rule of law and the social state operate for everyone.   

The "Modern Western Civilisation”  profile, presented as infected today by the crisis, is deeply rooted in the western European humanitarian tradition and indeed in the movement of the Enlightenment.  A specific anthropology was generated, according to which man was secluded in his cognitive tool of reason and deprived of all other psychological - spiritual functions.

Religions, particularly the three monotheistic religions, which believe and preach the one true God, face a war against them by confrontation of reasonableness. In the western civilization of the enlightenment, cultural dialogue is essentially futile. It is deemed that anything beyond reasonableness and reason should be eliminated. Anything beyond reason is deemed as darkness. This is of course an ideological prejudice that led the West to the political and financial imperialism and the modern impasse.  Indeed this could also be the substantial reason for the creation of globalisation, in the last decades, as the necessary measure-suggestion on the impasse of constant imperialism, which is the creation of Godless human reason.

Religion remains today as the only dynamic opponent and arch-enemy of atheist intellect of the atheist western man. Religious faith must save everything, namely humans, to whom God creator gave a body but a soul too.  The anthropological dogma of atheist enlightenment is annulled and loses its dynamism through religious faith.

The modern movement of new atheists, without being something completely new, attempts to condemn religious faith, as the sole source of all modern woes, and indeed even of war. Religious faith is condemned as the last and great obstacle that needs to be overcome so that all people are united, so that they live supposedly harmoniously all together, naturally without having any religious or other particularities.  Let us please note that "particularity" in atheistic Enlightenment means contradiction and conflict.

The role of religious leaders in awareness and awakening of the people today is more important than ever. They are the only ones who can save humanity.  Religious leaders, provided that they are blessed and faithful to their divine mission, may increase awareness and awaken their faithful; they may fight the spiritual battle against atheism that is opposite to faith in God. 

New Atheists, today

 a) cannot have a substantial understanding of our religious traditions (Jewish, Christian and Muslim) and 

 b) due to the absolute reasoning they apply to everything, they cannot understand our religious traditions, based on their strictly logical conditions.

For atheist humans of the Enlightenment, their only property "reasonableness", is not an actual property.  It is not a faith. It is only a tool and indeed a cut-off tool from the total of the human being which is a psycho-somatic entity.  These reasons make the atheist western man of the enlightenment   conceptually inaccessible. Anything "outside" this world cannot be processed.  The only moral commands for atheists arise from the human law.

Today, the need for a structured answer on the behalf of religious traditions is more urgent than ever. And this is because the aggressiveness of New Atheism keeps getting greater and greater.  Especially in education of all grades, it seems that anthropologic type is being cultivated, deprived of any religious or other identity.

The three great monotheistic of the East share a common anthropological tradition.  A Tradition opposing   the modern   Gnosticism of Western Enlightenment. They have common responsibility towards humans.  All three have the common story of the Fall of Adam and Eve and the responsibility taught by the Bible by this narration.

The spiritual role of all three Traditions determines their responsibility, to awaken the world and unveil the "snake of the secularized atheistic Enlightenment before it leads the human world history to the end of the abyss. 

Diversity of the dogma or of the religion is not the feature we need to be afraid of.  The respect of diversity is enhanced by the faith to One God.  This common faith is the common ground for religious leaders so that today, first they can be awakened, in order to work for the spiritual awakening and readiness of their faithful, against secularisation and loss of faith to One and True God.

The role of religious leaders and their supporters is particularly important in today’s secularized society. They are unique in that, through their true belief in One God, through their daily prayer and chaste life, are invited to awaken society every day and bring peace to the whole world.

If the religious leaders and believers are not able to keep their faith in God, and through this faith help all humanity, then human society, without moral formation, will risk self-destruction.

International Conference on Religions and Contemporary Awakening

Tehran 16 April 2012

Η αλήθεια περί εκλογής νέου Ηγουμένου Αρχιμ. Ιερωνύμου Δελημάρη

Η αλήθεια περί εκλογής νέου Ηγουμένου Αρχιμ. Ιερωνύμου Δελημάρη

Η ανακοίνωση «δελτίο τύπου» της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, της 22ας Μαΐου 2012,   με αφορμή την είδηση της εκλογής νέου Ηγουμένου στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, προκάλεσε σύγχυση, επειδή δεν ασχολείται με ένα θέμα, το θέμα της εκλογής, αλλά με πολλά  και άσχετα θέματα. Επειδή, θεωρούμε ότι αποσιωπώνται σημαντικά γεγονότα και επειδή είναι σε εκκρεμοδικία σημαντικά ζητήματα, γιαυτό υπογραμμίζουμε τα παρακάτω σημεία για ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου και για αποκατάσταση της αλήθειας.

1.            Γίνεται φανερή και από αυτή την ενέργεια της Μητροπόλεως, η αγωνία της να συνεχίσει με κάθε τρόπο και μέσο, την «πολεμική» της εναντίον του γνωστού πανελλαδικά και διεθνώς Μοναστηριού της Ναυπάκτου, που στέκεται στο ύψος του, αλλά και άγρυπνο κοντά στις ανάγκες του ταλαιπωρούμενου από φτώχια και θλίψη λαού της περιοχής.

 Αυτό φαίνεται δεν το ανέχεται η τοπική εκκλησιαστική διοίκηση, για λόγους που αυτή γνωρίζει. Όμως, το λογικό και το ιερό, θα ήταν να ενώσει τις δυνάμεις της με τις δυνάμεις των ανθρώπων του Μοναστηριού, για να συμπαρασταθούν με έργα αγάπης και καλοσύνης στον βασανιζόμενο αυτή την στιγμή λαό. Έτσι θα ήταν σωστότερη στην ιερή αποστολή της αγάπης και της βοήθειας. Όμως, δυστυχώς,  προτιμάει το ανούσιο και ανίερο έργο του «διωγμού» ενός άξιου Μοναστηριού.

2.            Σύμφωνα με τον Νόμο 590/1979 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», και τον Κανονισμό 39/1972, που καί τους δύο τους συνέταξαν οι  Μητροπολίτες, η εκλογή Ηγουμένου, είναι θέμα καί μόνον, της αποφάσεως της μόνης αρμόδιας, της Ολομελείας των Μελών της Αδελφότητος της Μονής και όχι της αρεσκείας του κάθε Μητροπολίτη. Κάθε τοπικός Μητροπολίτης, έχει καθήκον και υποχρέωση,  όπως όλοι, να εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας και τους Ιερούς Κανόνες.   Στην παρούσα περίπτωση ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου έχει  υποχρέωση,   να αναγνωρίσει την απόφαση της Ολομελείας της Αδελφότητος, την εκλογή δηλαδή του νέου Ηγουμένου, όπως την αναγνωρίζουν όλες οι Αρχές και όλες οι Υπηρεσίες.

3.            Το Σύνταγμα, οι Νόμοι καί οι Ιεροί Κανόνες, αναγνωρίζουν κάθε Κοινόβιο Μοναστήρι ως αυτοδιοίκητο  οργανισμό του δημοσίου και περιορίζουν τα δικαιώματα και τις αρμοδιότητες του κάθε Μητροπολίτη αλλά και της Ιεράς Συνόδου. Ειδικά για την εκλογή Ηγουμένου σε ένα Κοινόβιο Μοναστήρι, όπου εγκαταβιώνουν άνω των πέντε μοναχοί ή μοναχές,  οι Νόμοι και οι Ι. Κανόνες, τοποθετούν τον Μητροπολίτη και την Ιερά Σύνοδο στη θέση θα λέγαμε του «παρατηρητή» και όχι του πρωταγωνιστή. Ο τοπικός Μητροπολίτης δηλαδή, έχει μόνο δικαίωμα της ευχής χειροθεσίας, κατά την ώρα πού η Αδελφότης (όχι ο Μητροπολίτης) κάνει την ενθρόνιση του Ηγουμένου που οι μοναχοί εξέλεξαν.

4.            Η ανακοίνωση της  22ας Μαΐου 2011, της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου, αποσιωπά εντελώς  το γεγονός, ότι σύμφωνα με τον Νόμο καί τους Ιερούς Κανόνες, η μόνη αρμόδια, δηλαδή η Ολομέλεια των Μελών της Αδελφότητος της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, απεδέχθη ομοφώνως, την πριν από δύο χρόνια παραίτηση, του τότε εκλεγέντος ως Ηγουμένου, π. Ειρηναίου Κουτσογιάννη, ο οποίος δεν εδέχθη την εκλογή και δεν εδέχθη να αναλάβει την Ηγουμενεία και παραιτήθηκε  χωρίς να  αναλάβει ποτέ διοικητικά καθήκοντα.   Ούτε η Ιερά Σύνοδος έχει αρμοδιότητα να επεμβαίνει στις παραιτήσεις Ηγουμένων των Κοινοβιακών Μονών, ή να τις εγκρίνει ή να τις απορρίπτει.  Είναι εσωτερικό  ζήτημα του κάθε κοινοβίου μοναστηριού. Η Ιερά Σύνοδος, μόνο στα Συνοδικά μοναστήρια έχει κάποιες αρμοδιότητες εποπτείας.

5.            Αν και  όπου  ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, καταγγέλλει  την Μονή Μεταμορφώσεως,  ότι τάχα δεν έχει Ηγούμενο και δεν έχει νόμιμη εκπροσώπηση, αυτό δεν ευσταθεί. Αντιθέτως, η Ολομέλεια της Μονής έκανε εκλογές και η Μονή έχει Ηγούμενο και εκπροσώπηση. Μάλιστα από το 2007 ως το 2012  έχουν πραγματοποιηθεί πέντε φορές (!) εκλογές. Κάθε εκλογή  πού έκανε η Αδελφότης της Μονής ήταν νόμιμη, όπως βεβαίως νόμιμη είναι και η τελευταία. Και  βέβαια, δεν εξαρτάται η νομιμότητά της από τις επιθυμίες του κάθε τοπικού Μητροπολίτη. Σύμφωνα με τούς ισχύοντες Νόμους του  Κράτους, αυτοί που εκλέγονται,  εκπροσωπούν πλέον νομίμως το Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου της  Ιεράς Μονής, ενώπιον κάθε Αρχής, Πολιτικής ή Εκκλησιαστικής.  

6.       Η συγκεκριμένη ανακοίνωση «δελτίο τύπου», δεν αναγνωρίζει  ότι η μόνη αρμόδια για την εκλογή Ηγουμένου, είναι η Ολομέλεια της Αδελφότητος της Κοινοβιακής Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, και ότι νομίμως και κανονικώς  εξέλεξε παμψηφεί και ομοφώνως στη θέση του Ηγουμένου τον Αρχιμανδρίτη π. Ιερώνυμο Δελημάρη. 

Επιχειρεί παρανόμως και αναρμοδίως να διαγράψει τη θέληση μιας πολυάριθμης Κοινοβιακής Αδελφότητος, η οποία εκφράζεται επισήμως και νομίμως. Έχουν και οι Μοναχοί δικαιώματα να ρυθμίζουν την ζωή τους, όπως τούς τα παρέχουν οι Νόμοι της Πολιτείας  και οι Ι. Κανόνες της Εκκλησίας.

Δεν είναι «αντάρτες» οι Μοναχοί όταν υπερασπίζονται τους Νόμους και τους Κανόνες και τα εξ αυτών νόμιμα και κανονικά δικαιώματά τους.   Ο εκάστοτε τοπικός Μητροπολίτης Ναυπάκτου και οι μοναχοί και όλοι οι κληρικοί, οφείλουν  να  τηρούν τα όσα προβλέπουν ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος Ν. 590/1977 και ο Κανονισμός 39/1972.

7.            Η Κοινοβιακή Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, είναι ένας αυτοδιοίκητος εκκλησιαστικός οργανισμός κοινής ωφέλειας.  Ως περιουσία δεν ανήκει κάπου. Ούτε ανήκει στους μοναχούς, αλλά ούτε βεβαίως   είναι ιδιοκτησία κάποιου Μητροπολίτη ή κάποιας  Μητροπόλεως, για να μπορεί να την κάνει ο καθένας ως ιδιοκτησία του, ότι επιθυμεί. Υπάρχουν οι Νόμοι της Πολιτείας, οι Ιεροί Κανόνες και ο επίσημος Εσωτερικός Κανονισμός της Μονής, που ορίζουν επακριβώς τα της λειτουργίας της, ως αυτοδιοίκητου οργανισμού δημοσίου δικαίου.

8.            Κανένα επίσημο έγγραφο υπογεγραμμένο δεόντως υπό της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου, δεν υπάρχει προς επεξεργασία «ειδικού Κανονισμού» της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως. Ο ισχυρισμός της ανακοινώσεως της Ι, Μητροπόλεως είναι και πάλι ανυπόστατος και παραπλανητικός. Ο υφιστάμενος και σε πλήρη ισχύ «Εσωτερικός Κανονισμός»  της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως, ήδη είναι εγκεκριμένος αρμοδίως, και δημοσιευμένος, από τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεως της Μονής, επέχει θέση Νόμου.

9.            Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Σπυ­ρί­δω­ν Λο­γο­θέ­της, Ιδρυτής-Κτήτορας  της Ι­ε­ράς Μο­νής,  είναι ταυτόχρονα ο Διοργανωτής της Αδελφότητος και όλου του Εκκλησιαστικού, Μοναστικού, Ιεραποστολικού, Φιλανθρωπικού, Νεανικού, Επιστημονικού, Κοινωνικού, Αναπτυξιακού, Εθνικού έργου της. Είναι ο Ευεργέτης,  Γέροντας και Πνευματικός της Μονής και Πρώτος Καθηγούμενός της. Κανείς δεν του αφαιρεί αυτές τις περγαμηνές.

Δυστυχώς, και αποκλειστικά με τις αδιάκοπες ενέργειες και καταγγελίες του  σημερινού Μητροπολίτη Ναυπάκτου,  «καταδικάστηκε» αρχικά από τα εκκλησιαστικά «δι­κα­στή­ρια», χωρίς όμως ακόμη να έχει τελειώσει η νομική κρίση της σχετικής υπόθεσης. Μετά την απόφαση του ΣτΕ, που δεν ασχολήθηκε με την ουσία του ζητήματος,  το όλο θέμα εκκρεμεί στο αρμόδιο ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου προσέφυγε ο ίδιος αλλά και τρία ακόμη ιδρυτικά μέλη της Ι. Μονής.  Επομένως δεν έχει τελεσιδικήσει και εκκρεμεί η υπόθεση αυτή και κάθε άλλη σχετική είδηση είναι ανυπόστατη και παραπλανητική. Θα περίμενε κανείς, πιο δίκαια, πιο ανθρώπινη και πιο χριστιανική αντιμετώπιση από «ανακοινώσεις» ενός εκκλησιαστικού οργανισμού, σε βάρος κληρικού ο οποίος διατηρεί κάθε ηθικό και νόμιμο δικαίωμα υπεράσπισης της ιερατικής του τιμής.

10.          Είναι γνωστό και δημοσιευμένο επίσης, ότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, εισηγήθηκε και επέτυχε την επιβολή «πνευματικών ποινών». Προφανώς όμως, η ανακοίνωση της Μητροπόλεως αποσιωπά σκόπιμα, αυτό που  οι  Νόμοι ορίζουν, ότι η επιβολή «πνευματικών ποινών», δεν συνεπάγεται την νομική αδυναμία του Ν.Π.Δ.Δ. της Ιεράς Μονής να διεξάγει εκλογές, για την ανάδειξη Ηγουμένου, ούτε συνεπάγεται την κατάργηση του αυτοδιοίκητου της Ιεράς Μονής.  

Σύμφωνα με τούς Νόμους και το ελληνικό εκκλησιαστικό δίκαιο, η «πνευματική» ποινή, δεν έχει διοικητικές συνέπειες. Διότι αν είχε, τότε αλλοίμονο… Κάθε Μητροπολίτης θα μπορούσε να επιβάλλει μία «πνευματική ποινή» στον οποιοδήποτε «αντίπαλο» π.χ. Δήμαρχο ή Δικαστή και αυτοί στη συνέχεια θα έχαναν την θέση τους (!).

 Οι δήθεν «πνευματικές» ποινές, δεν επιφέρουν διοικητικές συνέπειες και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ποτέ η «πνευματική» ποινή, όπως και  το επιτίμιο της «ακοινωνησίας» να αφαιρέσει τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθε και άρα  να  απαγορεύσει την διοικητική πράξη της εκλογής οιουδήποτε αδελφού της Μονής στη θέση του Ηγουμένου, άρα και του Αρχιμ. π. Ιερωνύμου Δελημάρη.  

 Υπενθυμίζεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει επανειλημμένως αποφανθεί, περί του ότι ποινές «πνευματικής φύσεως» δεν συνδέονται, και δεν καταργούν, το δικαίωμα της αυτοδιοικήσεως,  και της διοικητικής λειτουργίας μίας Μονής, όπως είναι οι εκλογές για ανάδειξη Ηγουμένου. 

11.          Είναι κακοήθης η αναφορά της ανακοίνωσης της Ι. Μητρόπολης, περί του ότι κάποιοι είχαν πρωτόδικα «καταδικαστεί», από την δικαιοσύνη, διότι απλούστατα δεν αναφέρεται καν, ότι ήταν πρωτόδικη η απόφαση και δεν αναφέρεται καν, το ότι η ποινή αυτή έχει ήδη παραγραφεί και είναι ανεκτέλεστος (Ν. 4043/2012 άρθρ.2). Γιατί τόση «επιπολαιότητα» στη δυσφήμιση κληρικών;

12.          Στην ανακοίνωση της Ι. Μητρόπολης, αποκρύπτεται ότι απέτυχε παταγωδώς, η έγγραφη από τον Αύγουστο 2012, αίτηση – πρωτοφανής ενέργεια – του νυν Μητροπολίτη Ναυπάκτου, στο Υπουργείο Παιδείας, διά της Ι. Συνόδου, για «διάλυση» της Ιεράς Μονής, που ιδρύθηκε το 1980 από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κυρό Δαμασκηνό Κοτζιά και τον Ιδρυτή και Κτήτορα της Μονής Αρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη. Ήδη το ζήτημα περί απόπειρας κατάργησης του αυτοδιοίκητου της Μονής, κατατέθηκε με επερώτηση στη Βουλή, προ μηνών. Επίσης το αρμόδιο  Υπουργείο Παιδείας, με έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων κ. Γ. Καλατζή, έστειλε στην Ιερά Σύνοδο τις δύο σχετικές γνωμοδοτήσεις Πανεπιστημιακών Διδασκάλων, και την αναφορά της Μονής, κατά της διαλύσεως της Ιεράς Μονής, ζητώντας τους να απαντήσουν στις γνωμοδοτήσεις αυτές.

13.          Δεν μπορούν να βλάψουν το αυτοδιοίκητο της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως και κατ’ επέκταση όλων των Μοναστικών Κοινοβίων της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι επί δέκα πέντε χρόνια προσπάθειες του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, να εμπλέκεται αναρμοδίως, στα εσωτερικά της διοικήσεως της αυτοδιοίκητης Κοινοβιακής Μονής Μεταμορφώσεως.

Μάλιστα η ανάμειξή του  στα οικονομικά… και  μετέπειτα, επειδή τελικά δεν κατάφερε να «αναγκάσει» την Μονή να χρεωθεί παρανόμως  υπέρογκα ποσά, η «ιερή εκδίκηση» με «πνευματικές ποινές», που ο ίδιος επιβάλλει ή εισηγείται, τον εκθέτει ακόμη περισσότερο, σε όσους γνωρίζουν λεπτομερώς το τι έχει συμβεί.

14.          Πολλές φορές ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιερόθεος, σε αντίθεση με τους Νόμους και τους Ιερούς Κανόνες, προσπαθεί να μεταθέτει  την επίλυση των διοικητικών προβλημάτων που έχει στη Μητρόπολή του, στις υπηρεσίες της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Όμως, ο μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος είναι ο ίδιος. Θα μπορούσε με υπομονή, άνετα, για όποια «διαφωνία» έχει με την Ιερά Μονή να απευθύνεται στα  σχετικά ακυρωτικά ή διοικητικά  δικαστήρια, ώστε να τον συνδράμουν, εάν και όπου έχει το δίκιο με το μέρος του. Αυτό σημαίνει πολιτισμός, δημοκρατία. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον «εκ του πονηρού».

15.          Τέλος, πρέπει καί πάλι να υπογραμμισθεί, ότι πρόσφατη η εκλογή ως Ηγουμένου, του Αρχιμ. π. Ιερωνύμου Δελημάρη είναι κατά πάντα   σύμφωνη με τους σχετικούς Νόμους  και  Ιερούς Κανόνες,  όπως βέβαια και σύμφωνη με τον ισχύοντα απολύτως και επισήμως αναγνωρισμένο  από το έτος 1980 Εσωτερικό Κανονισμό της Μονής. Επομένως, είναι υπηρεσιακό αλλά και ηθικό καθήκον του Μητροπολίτη Ναυπάκτου για τους πιο πάνω λόγους, να α­πο­δε­χθεί, την νέα εκλογή, εν γνώ­σει του ότι φέ­ρει α­κε­ραί­α την ευ­θύ­νη έ­να­ντι  του Νό­μου και βεβαίως να χαρεί που στη Μητρόπολη Ναυπάκτου υπάρχουν τόσο άξιοι κληρικοί, όπως ο νεοεκλεγείς Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Ναυπάκτου.

Αρχιμ. Ιγνάτιος Σταυρόπουλος Δρ.

Γραμματέας Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Περί εκλογής ως νέου Ηγουμένου του Αρχιμ. Ιερωνύμου Δελημάρη

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ          

                       (Διά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου)

Το παρόν επέχει θέσιν Αναφοράς και Δελτίου Τύπου προς κάθε ενδιαφερόμενο.

Κοιν. Ιεράν Σύνοδον  (αυθημερόν με αποστολή fax)

Μακαριώτατε Πρόεδρε και  Σεβασμιώτατοι Μέλη της Ιεράς Συνόδου

Την 22αν Μαΐου εν. έτους η Ιερά Μητρόπολις Ναυπάκτου, προέβη εις την έκδοσιν ανυπογράφου «δελτίου τύπου», αφορώντος εις την άρτι γενομένην υπό της Ιεράς ημών Μονής εκλογήν ως νέου Καθηγουμένου,  του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου Δελημάρη, γνωστού λαμπρού και λίαν μεμορφωμένου κληρικού, υπηρετούντος εις την  Εκπαίδευσιν.

Το περιεχόμενον του εν λόγω δελτίου τύπου, ουδόλως βεβαίως εξέπληξεν ημάς, ουδέ τους παρακολουθούντας «εν στεναγμοίς αλαλήτοις» την ανυστάκτως εκπορευομένην εκ της ανωτέρω Εκκλησιαστικής Υπηρεσίας πολεμικήν κατά της Ι. ημών Μονής, αδυνατούσης της πρώτης, όπως αποδεχθή την πνευματικήν πρόοδον της Μοναχικής μας Αδελφότητος και αναγνωρίση το δαψιλές ιεραποστολικόν αυτής έργον, υπέρ των οσημέραι εν πενία και θλίψει τελούντων λαϊκών ημών αδελφών.

Εάν η Ι. Μητρόπολις ανέλισκεν την ενέργειαν αυτής ουχί κατά της Ι. Μονής μας, αλλ’ εις έργα, ως οφείλει, ποιμαντικής διακονίας προς κουφισμόν των δεινώς χειμαζομένων από οικονομικής πλευράς πιστών της αρμοδιότητος αυτής, ασφαλώς θα ευρίσκετο πλησιέστερον προς την αποστολήν της.

Αλλ’ ας διαλύσωμεν τας – αθελήτους, θέλωμεν να πιστεύωμεν – πλάνας της ανωτέρω μητροπολιτικής ανακοινώσεως, βριθούσης δηλονότι υπό ανακριβειών και δεινών σφαλμάτων, ασυγχωρήτων δι’ έναν τόσον έμπειρον και πολυγράφον συγγραφέα...

1.- Συμφώνως τω Καταστατικώ Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και τω Κανονισμώ της Ιεράς Συνόδου υπ’ αριθμ. 39/1972 περί Ιερών Μονών, η εκλογή νέου Καθηγουμένου εις πάσαν Ι. Μονήν, έχουσαν εγγεγραμμένους εν τω Μοναχολογίω αυτής τουλάχιστον πέντε (5) αδελφούς, αποτελεί αναπαλλοτρίωτον δικαίωμα της Ολομελείας της Αδελφότητος αυτής. Σημειωτέον ότι αι ανωτέρω διατάξεις δεν εθεσπίσθησαν υπό Μοναχών αλλ’ υπό Μητροπολιτών, θα έδει δε οι όμοιοι τούτων να τας γνωρίζουν δια να μην εκτίθενται.

2.- Πάσα Ιερά Μονή τυγχάνει αυτοδιοίκητον Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, μη υπαγόμενον άνευ όρων, ορίων και δικαιωμάτων εις την δικαιοδοσίαν οιασδήποτε Εκκλησιαστικής Υπηρεσίας. Τούτο δεν αποτελεί ασφαλώς ημέτερον αυθαίρετον ισχυρισμόν, αλλά νομοκανονικήν επιταγήν απορρέουσαν εκ των άρθρων 39 παρ. 6 ΚΧΕΕ και 6 Καν. 39/1972, διατάξεις αίτινες περιορίζουν δραστικώς τας μητροπολιτικάς επί των Μονών δικαιοδοσίας.

Διασαφίζων το νόημα αυτών ο εκ των συντακτών του Ν. 590/1977 κράτιστος νομοκανονολόγος κ. Βλάσιος Φειδάς, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, παρατηρεί σχετικώς εις αυτό τούτο το επίσημον περιοδικόν της Εκκλησίας, εκδιδόμενον υπ’ ευθύνην της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου:

«Οι συνήθεις σκόπιμες παρερμηνείες... του κρίσιμου όρου «πνευματική εποπτεία», για τις σχέσεις του επιχωρίου επισκόπου με τα μοναστήρια και αντιστρόφως, κατέστησαν αναγκαία την εξαντλητική περιγραφή στο άρθρο 39 § 6 Ν. 590/1977 του περιεχομένου του συγκεκριμένου όρου, ο οποίος καλύπτει μόνον τα ρητώς αναγραφόμενα κανονικά δικαιώματα του επιχωρίου επισκόπου»: Β. ΦΕΙΔΑΣ, «Περί των ορίων της εποπτείας του Επισκόπου στις Ι. Μονές», Εκκλησία ΟΘ΄ (2002), σ. 513.

Εκ μίας απλής αναγνώσεως των ως άνω διατάξεων, σαφώς προκύπτει ότι ουδεμία ουσιαστική ανάμιξις προβλέπεται δια τον Μητροπολίτην ή και την Ιεράν Σύνοδον εις την διαδικασίαν είτε εκλογής Καθηγουμένου μίας Μονής (απλώς ορίζεται ότι ο επιχώριος Μητροπολίτης ‘‘... χειροθετεί τον εκλεγέντα’’ ως Καθηγούμενον) είτε συντάξεως του Εσωτερικού Κανονισμού αυτής.

Τυχόν προσφυγή εις την λεγομένην «κανονικήν δικαιοδοσίαν» του Μητροπολίτου δια την θεμελίωσιν (και) μίας τοιαύτης εξουσίας αυτού επί των Μονών, θα κατέληγεν εις ευθείαν παραβίασιν των ανωτέρω διατάξεων, υπό την επίκλησιν ενός γενικολόγου και προσχηματικού ‘επιχειρήματος’, μη προβλεπομένου υπό των θεσπισθέντων υπό της Ι. Συνόδου άνω διατάξεων.

Ουδέν επίσημον έγγραφον της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου υπάρχει προς επεξεργασίαν δήθεν «ειδικού κανονισμού» της Ι. Μονής μας, προαπαιτούσης μίας τοιαύτης ενεργείας της υπό της μόνης εν προκειμένω αρμοδίας ημετέρας Ολομελείας της Μονής καταργήσεως του ήδη εν πλήρει ισχύι υπάρχοντος και συντάξεως νέου Κανονισμού. Ουδείς έτερον κέκτηται σχετικήν υπό του νόμου αρμοδιότητα. Τοιαύται αυθαιρεσίαι δεν διαπράττονται ουδέ υπό νεήλυδος και πρωτοδιορίστου κληρικού, ουχί υπό εν μητροπολιτική καθέδρα γηράσαντος Επισκόπου...

Συνεπώς, ανάγκη πάσα, όπως συμμορφωθή πας Μητροπολίτης προς τας νομοκανονικάς διατάξεις του /Καν. 39/1972, τας οποίας εθέσπισεν το ανώτερον αυτού όργανον, ήτοι η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος!

3.- Η επιβολή «πνευματικών ποινών», ουδόλως αναιρεί τα ανωτέρω, πιθανόν μάλιστα να θεμελιοί νομοκανονικήν, διοικητικήν ή άλλην ευθύνην, εάν ήθελεν αποδειχθεί ότι η μεθόδευσις περί επιβολής τοιούτων επιτιμίων συνιστά έμμεσον και δόλιον απόπειραν περί καταργήσεως του θεοπαραδότου θεσμού της Μοναχικής αυτοδιοικήσεως.

Αλλ’ οι πάντες γνωρίζουν, το δε Συμβούλιον της Επικρατείας έχει επανειλημμένως αποφανθεί, περί του ότι τοιαύτης «πνευματικής φύσεως» ποιναί ουδόλως συνδέονται, πολύ δε περισσότερον ουδόλως καταργούν, το δικαίωμα περί ασκήσεως έργων διοικήσεως, εν οις τυγχάνει και η διενέργεια έργων (αυτο)διοικήσεως, οργανώσεως και διοικητικής λειτουργίας μίας Μονής. Τοιαύτη σύγχυσις τυγχάνει ανεπίτρεπτος, δια πάντα νομιμόφρονα, προπάντων δε δια τους (αυτο)επαινουμένους επί λογιωσύνη...

Ακόμη και εάν ήθελεν θεωρηθεί ως «κανονική» η επιβολή ενός «πνευματικού επιτιμίου» (η οποία εν προκειμένω τυγχάνει παντάπασιν ανεπέρειστος από νομοκανονικής επόψεως...), εις ουδεμίαν περίπτωσιν η τοιαύτη πράξις παρακωλύει την απόλαυσιν των ατομικών αστικών, πολιτικών και διοικητικών δικαιωμάτων των Μοναχών, μη αποστερηθέντων της ιδιότητος αυτών, ως Ελλήνων πολιτών, εν οις δικαιώμασι ανήκει και αυτό του εκλέγειν και εκλέγεσθαι εις τα διοικητικά αξιώματα της οικείας Ιεράς Μονής.

4.-  Η ατυχής (και ουχί σκόπιμος, βεβαίως ...) αναφορά εις την Μητροπολιτικήν ανακοίνωσιν περί της πρωτοδίκου εν τω παρελθόντι «καταδίκης» αδελφών της Μονής, υπό της κοσμικής Δικαιοσύνη (ήτοι δι’ αποφάσεως του τοπικού ειρηνοδικείου), παραλείπει ... την απαραίτητον διευκρίνησιν ότι η ποινή αύτη τυγχάνει ήδη παραγεγραμμένη και ανεκτέλεστος (άρθρ. 2 Ν. 4043/2012).

5.- Ετἐρωθεν, αποσιωπάται περιέργως η παταγώδης αποτυχία της πρωτοφανούς εν τοις εκκλησιαστικοίς χρονικοίς Μητροπολιτικής μεθοδείας περί διαλύσεως του νομικού προσώπου της Ιεράς ημών Μονής, συναντησάσης της νομιμόφρονος αρνήσεως του αρμοδίου Υπουργείου Παιδείας. Υπογραμμίζεται ότι ήδη, η ανωτέρω παράνομος μεθόδευσις περί αποπείρας καταργήσεως του αυτοδιοίκητου της Μονής, τυγχάνει περιεχόμενον επερωτήσεως κατατεθείσης ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων.

6.- Περί προστασίας των ανωτέρω δικαιωμάτων μας, αυτονοήτων δια πάν ανθρώπινον ον, και δη πολλαπλώς αδικούμενον, η Μοναστική ημών Αδελφότης, ο αδίκως επιτιμηθείς υπό των Εκκλησιαστικών Υπηρεσιών Κτήτωρ και μέγας Ευεργέτης της Μονής μας Αρχιμανδρίτης κ. Σπυρίδων Λογοθέτης, ως και τρία ιδρυτικά μέλη αυτής, προσέφυγαν ήδη ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναμένοντες την δικαίωσίν των.

Έως τότε, αι όποιαι αποφάνσεις παντός Μητροπολίτου φρόνιμον θα ήτο να μην αυτο-θεωρούνται ως «τελεσίδικοι», διότι πολύ πιθανόν να έχωμεν εν τω αμέσω μέλλοντι οδυνηράς εκπλήξεις...

7.- Η μητροπολιτική αναφορά περί καταδίκης τριών Ιερομονάχων της Ι. Μονής μας δι’ «αντιποίησιν αρχής», τυγχάνει εσφαλμένη (προφανώς εκ παραδρομής...), αφενός μεν διότι δημιουργείται (αθελήτως, βεβαίως) η παραπλανητική εντύπωσις ότι πρόκειται περί αμετακλήτου καταδίκης, αφετέρου δε διότι η εν λόγω ποινή παρεγράφη ήδη (άρθρ. 2 Ν. 4043/2012).

Εν  κατακλείδι:

8.- Η εκλογή του Αρχιμανδρίτου κ. Ιερωνύμου Δελημάρη ως Καθηγουμένου της Ιεράς ημών Μονής, τυγχάνει κατά πάντα νόμιμος και εν παντί σύμφωνος προς τους Θείους και Ιερούς Κανόνας της Αγίας ημών Εκκλησίας, τα Μοναχικά Θέσμια αυτής, τας διατάξεις του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως και του Κανονισμού υπ’ αριθμ. 39/1972, μηδόλως προβλεπόντων σχετικήν αρμοδιότητα περί αναμίξεως του επιχωρίου Επισκόπου εις την ηγουμενικήν εκλογήν.

9.- Αποπειρώμενος ο τοπικός Μητροπολίτης, όπως αποσείση την προσωπικήν αυτού ευθύνην δια σοβαρά νομοκανονικά σφάλματα άτινα διέπραξεν επί βλάβη της Ιεράς ημών Μονής, επιχειρεί την μετάθεσίν των εις τους ώμους της Ιεράς Συνόδου. Μία τοιαύτη ενέργεια όχι μόνον δεν στηρίζεται εις τον Νόμον ή τους Ιερούς Κανόνας αλλ’ αποκρύπτει την ευθύνην αυτού τούτου του Μητροπολίτου, παραπλανήσαντος τα Συνοδικά Μέλη. Και απορούμεν: δεν έχουν κουρασθεί οι Άγιοι Συνοδικοί όπως ασχολούνται με τας εμμονάς του ύπερθεν Μητροπολίτου;

10.- Τα στερούμενα σοβαρού περιεχομένου και νομοκανονικής θεμελιώσεως ανυπόγραφα παντοειδή «δελτία τύπου", ουδόλως καταργούν την συνταγματικήν αρμοδιότητα των συντεταγμένων πολιτειακών οργάνων, όπως κρίνουν τας αθέσμους παρανομίας παντός Έλληνος, οιανδήποτε θέσιν και αν ούτος κατέχει.

Συνεπώς, οι πάντες κρίνονται ...                                            Ναύπακτος  28 Μαΐου 2012

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

Αρχιμ. Ιγνάτιος Σ. Σταυρόπουλος Δρ.

Γραμματεύς Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (signatios@gmail.com, τηλ. 6944460321, 2634022324, fax 26340-22466)

O ρόλος των θρησκευτικών ηγετών και των οπαδών τους, στην επέκταση της ευαισθητοποίησης και αφύπνισης του κόσμου.

Η Θρησκεία ως πηγή ειρήνης και συνδιαλλαγής στην κοινωνία

Η  παγκόσμια  κρίση  αναγκάζει  και  τους θρησκευτικούς ηγέτες, αλλά και τους πιστούς τους, να ασχοληθούν  με το καινούργιο αυτό φαινόμενο στη σύγχρονη κοινωνία. Διάφοροι αναλυτές, όχι μόνο οικονομολόγοι, προσπαθούν να εντοπίσουν τα αίτια της σύγχρονης κρίσης και να προτείνουν  ιδέες προς εφαρμογή, για την λύση από το παγκόσμιο αδιέξοδο, που φέρνει τις κοινωνίες στο χείλος της καταστροφής.

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει συμφωνία στις απόψεις, για τα αίτια που έφεραν το αποτέλεσμα της κρίσης. Ακούγεται  όμως συχνά πλέον η άποψη, ότι όχι μόνο τα καθαρώς οικονομικά αίτια, αλλά και η ηθική στάση των πολιτών απέναντι στα πράγματα, ευθύνεται για το κακό αποτέλεσμα και την παγκόσμια κρίση.  Και βέβαια η ηθική στάση του πολίτη,  διαμορφώνεται κυρίως από την  θρησκεία. Αυτή  έχει παραδοσιακά τον ρόλο, με τον θεϊκό ηθικό νόμο, να παιδαγωγήσει τους   πιστούς, που ταυτόχρονα είναι και πολίτες του κράτους. Παράλληλα, η πολιτεία προσπαθεί με τον ανθρώπινο νόμο, να παιδαγωγήσει τους πολίτες, ώστε  να λειτουργεί για όλους, το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος.  

Το προφίλ του  «Σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού»,   που   παρουσιάζεται σήμερα να έχει μολυνθεί από το φαινόμενο της κρίσης, είναι βαθειά ριζωμένο στην δυτικο – ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παράδοση, και μάλιστα στο κίνημα του Διαφωτισμού.  Δημιουργήθηκε μια συγκεκριμένη ανθρωπολογία, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος απομονώθηκε στο νοητικό εργαλείο της  λογικής του  και  αποστερήθηκε από κάθε άλλη ψυχική – πνευματική λειτουργία.

Οι θρησκείες, ειδικά οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες,  που πιστεύουν και κηρύττουν τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό, βρίσκονται αντιμέτωπες με την πολεμική που γίνεται εναντίον τους από την αντιπαράθεση του ορθού λόγου. Στον δυτικό πολιτισμό του διαφωτισμού, ο πολιτισμικός διάλογος είναι ουσιαστικά χωρίς νόημα. Θεωρείται ότι, οτιδήποτε πέρα από τον ορθό λόγο και την λογική, πρέπει να εκλείψει. Κάθε τι πέρα από τη λογική, θεωρείται ως το σκοτάδι. Πρόκειται βέβαια, για μια ιδεολογική προκατάληψη, που οδήγησε τη Δύση στον πολιτικό και οικονομικό επεκτατισμό και στα σημερινά αδιέξοδα.  Προφανώς μάλιστα να είναι και η ουσιαστική αιτία, που γέννησε την παγκοσμιοποίηση, τις τελευταίες δεκαετίες,  ως το αναγκαίο μέτρο – πρόταση, για λύση στα αδιέξοδα του συνεχούς επεκτατισμού, που είναι η δημιουργία της χωρίς Θεό ανθρώπινης  λογικής.

Η θρησκεία, σήμερα, παραμένει,  ως  η μοναδική δυναμική αντίπαλος και ο μεγάλος εχθρός της άθεης διανόησης, του άθεου δυτικού ανθρώπου.  Η θρησκευτική πίστη καλείται να περισώσει τα πάντα, δηλαδή τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο στον οποίο ο Θεός δημιουργός έδωσε σώμα αλλά έδωσε και ψυχή. Το ανθρωπολογικό δόγμα του άθεου διαφωτισμού, αναιρείται μπροστά στην θρησκευτική πίστη και χάνει την δυναμική του.

Το σύγχρονο κίνημα των νέο αθεϊστών (New Atheists), χωρίς να πρόκειται για κάτι το εντελώς καινούργιο, κάνει απόπειρα να καταγγείλει την θρησκευτική πίστη, ως την μοναδική πηγή κάθε σύγχρονης ανθρώπινης κακοδαιμονίας, και μάλιστα του πολέμου. Η θρησκευτική πίστη καταγγέλλεται ως το τελευταίο και το μεγάλο εμπόδιο,  που πρέπει να ξεπεραστεί,  ώστε να ενωθούν οι λαοί,  για να ζήσουν υποτίθεται αρμονικά όλοι μαζί, αλλά βέβαια χωρίς θρησκευτικές ή άλλες ιδιαιτερότητες. Ας σημειωθεί ότι  ιδιαιτερότητα, για τον άθεο Διαφωτισμό, σημαίνει  αντιπαλότητα και σύγκρουση.

Ο ρόλος των θρησκευτικών ηγετών, στην ευαισθητοποίηση και στην αφύπνιση των ανθρώπων, είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ σημαντικός. Είναι οι μόνοι που μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο. Οι θρησκευτικοί ηγέτες, με την προϋπόθεση να είναι οι ίδιοι φωτισμένοι και πιστοί στην θεϊκή αποστολή τους, μπορούν να ευαισθητοποιήσουν και αφυπνίσουν τους πιστούς τους. Να δώσουν τον πνευματικό αγώνα εναντίον του αθεϊσμού,  που κινείται στον αντίποδα της πίστης στο Θεό.

Οι  Νέο Αθεϊστές,  σήμερα

 α) δεν μπορούν να έχουν μια ουσιαστική κατανόηση των θρησκευτικών μας παραδόσεων (Εβραϊκών, Χριστιανικών, Μουσουλμανικών) και

 β) λόγω της απόλυτης λογικής με την οποία κινούνται, δεν μπορούν να κατανοήσουν τις θεολογικές μας παραδόσεις, λόγω των αυστηρά λογικών τους προϋποθέσεων.

Στον άθεο Διαφωτισμένο άνθρωπο, η μοναδική του ιδιότητα, ο «ορθός λόγος», δεν αποτελεί  πραγματική ιδιότητα. Δεν αποτελεί μια πίστη. Είναι μόνο ένα εργαλείο και μάλιστα αποκομμένο από το σύνολο του ανθρωπίνου όντος που είναι ψυχο – σωματική οντότητα. Οι λόγοι αυτοί κάνουν τον άθεο δυτικό διαφωτισμένο άνθρωπο  νοηματικά απροσπέλαστο. Οτιδήποτε «εκτός» του κόσμου τούτου, δεν μπορεί να το επεξεργαστεί.  Οι μόνες ηθικές προσταγές γι’ αυτόν απορρέουν από τον ανθρώπινο νόμο.

Η ανάγκη μιας συγκροτημένης απάντησης εκ μέρους των θρησκευτικών παραδόσεων, είναι σήμερα επείγουσα περισσότερο από ποτέ. Και τούτο γιατί η επιθετικότητα του Νέου Αθεϊσμού, παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης κάθε βαθμίδος, φαίνεται να καλλιεργείται ένας ανθρωπολογικός τύπος, στερημένος κάθε θρησκευτικής ή άλλης ταυτότητος.

Οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές Παραδόσεις της Ανατολής, μοιράζονται μια κοινή ανθρωπολογική παράδοση. Μια Παράδοση σε αντίθεση με τον σύγχρονο Γνωστικισμό του Δυτικού Διαφωτισμού. Έχουν κοινή ευθύνη απέναντι στον άνθρωπο. Είναι  κοινή  και στους τρείς η ιερή ιστορία της Πτώσης των πρωτοπλάστων και η ευθύνη που διδάσκει η Αγία Γραφή με την διήγηση αυτή.

Ο Πνευματικός ρόλος και των τριών Παραδόσεων, ορίζει την ευθύνη τους,  να αφυπνίσουν τον κόσμο και να αποκαλύψουν τον «όφι» του εκκοσμικευμένου άθεου Διαφωτισμού πριν αυτός οδηγήσει την ανθρώπινη παγκόσμια ιστορία στο χείλος της αβύσσου.

Η διαφορετικότητα του δόγματος ή της θρησκείας δεν είναι το χαρακτηριστικό, που πρέπει να φοβίζει. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας ενισχύεται από την πίστη στον Ένα Θεό. Αυτή η κοινή πίστη αποτελεί την κοινή  βάση, ώστε οι θρησκευτικοί ηγέτες  σήμερα, πρώτοι αυτοί να αγρυπνούν, ώστε  να  μπορούν να  εργαστούν για την πνευματική αφύπνιση και την   εγρήγορση των πιστών τους, ενάντια στην εκκοσμίκευση και την απώλεια της πίστης στον Ένα και αληθινό  Θεό.

Ο ρόλος των θρησκευτικών ηγετών, και των οπαδών τους, είναι ιδιαίτερα σημαντικός σήμερα, που η κοινωνία εκκοσμικεύεται.  Είναι οι μοναδικοί, που με την αληθινή πίστη στον ¨Ένα Θεό, με την καθημερινή προσευχή τους αλλά και με την καθαρή ζωή τους,  καλούνται να αφυπνίζουν καθημερινά την κοινωνία και να φέρνουν την ειρήνη στον κόσμο όλο.

Αν οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι πιστοί δεν μπορέσουν να κρατήσουν την πίστη στο Θεό, και με την πίστη αυτή να βοηθήσουν όλη την ανθρωπότητα, τότε η κοινωνία των ανθρώπων χωρίς ηθική διάπλαση θα κινδυνεύσει να αυτοκαταστραφεί.

International Conference on Religions and Contemporary Awakening

Tehran,  Iran, 30 April – 1 May 2012