Ανθρώπινα Δικαιώματα σήμερα. Κρίση στην Ελλάδα.

Η 10 η Δεκεμβρίου κάθε χρόνο, είναι αφιερωμένη ώστε να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Όλα ξεκίνησαν το 1948 στις 10 Δεκεμβρίου, όταν πραγματοποιήθηκε στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η υπογραφή της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Από τότε, το γεγονός αυτό γιορτάζεται πανηγυρικά κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα. Παράλληλα, ήταν και το ξεκίνημα ώστε οι λαοί, οι κυβερνήσεις, οι διάφοροι οργανισμοί, οι πολίτες ο καθένας χωριστά, να δουν με νέο βλέμμα τις κοινωνίες των πολιτών και να επιδιώξουν ένα κόσμο χωρίς διακρίσεις, με δικαιώματα και με ελευθερίες, αλλά πάνω απ’ όλα με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια καθ’ εαυτή, με σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Όσο και αν οι πρώτοι εμπνευστές της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπήρξαν οραματιστές ενός κατ’ αρχήν άπιαστου στόχου, είναι γεγονός ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη,  έσπευσαν να ενισχύσουν όπως μπορούσαν το όλο εγχείρημα. Προβλήθηκε η ανάγκη για  διαμόρφωση μιας ιδανικής  κοινωνίας ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, με ελευθερίες και δικαιώματα, χωρίς βία και αδικία, με ελευθερία έκφρασης, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα κλπ.

Το παγκόσμιο κίνημα της  Διεθνούς αμνηστίας, και  η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ήρθαν με τη σειρά τους να υπογραμμίσουν την ανάγκη προστασίας των ανωτέρω αξιών. Με την σταδιακή προσχώρηση των ευρωπαϊκών κρατών στη Σύμβαση, διευρύνθηκε σημαντικά το πεδίο εφαρμογής της και ενισχύθηκε ο ρόλος της στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Σήμερα, στο αρμόδιο Δικαστήριο του Στρασβούργου, είναι πλέον πάρα πολλές οι περιπτώσεις  όπου συζητούνται προσφυγές  από πολίτες ή από νομικά πρόσωπα που προσφεύγουν κατά των κρατών, σχετικά με την καταστρατήγηση όρων σχετικών με την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η νομολογία που έδωσε το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό δικαστήριο έχει ήδη συμβάλλει ουσιαστικά στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι στις εθνικές εξουσίες. Ήδη εκδόθηκαν σημαντικές αποφάσεις σχετικές με  καταδίκη των  διακρίσεων και περιορισμών σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων. Θέμα που στο παρελθόν φάνταζε δύσκολο να το επιτύχει κανείς μέσα από ένα εθνικό δικαστήριο.

Ιδιαίτερα η χρονιά που πέρασε το 2011, χαρακτηρίστηκε σημαντική από τον ΟΗΕ, όσον αφορά τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.  Είναι γεγονός ότι σχεδόν σε όλα τα σημεία της υδρογείου φάνηκε μια ιδιαίτερη αγωνιστικότητα στο συγκεκριμένο τομέα. Είδαμε διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων να ξεπερνούν το φόβο τους και να «αγανακτούν», κατά της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να προσπαθούν να ελέγξουν τους λαούς, με τους δικούς της  τρόπους η κάθε μια  και με τα δικά της μέσα, συνεχίζει να προκαλεί ακόμα σήμερα,  αλλεπάλληλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρά τις όποιες διακηρύξεις και υπογραφές  για την προάσπιση των δικαιωμάτων αυτών.

Στο ζήτημα αυτό, έρχονται και οι μεγάλοι οργανισμοί θρησκευτικού σκοπού, όπως οι τοπικές Εκκλησίες, να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο και να δείξουν, αν μπορέσουν, ότι δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι αυτό των εξουσιαστών κατά του απλού πολίτη. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, με παραδοσιακό και πιστό θρησκευόμενο κόσμο, που σέβεται ακόμα την Ορθοδοξία ως Παράδοσή του, καλούνται οι εκκλησιαστικοί ηγέτες, με αυξημένη ευαισθησία και προσοχή να προσεγγίσουν το όλο ζήτημα, μάλιστα εν μέσω της αυξανόμενης οικονομικής κρίσης.

Σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, εκ μέρους μιας εκκλησιαστικής  ηγεσίας, σήμερα, δεν είναι απλά το να δώσουμε φαγητό στους πεινασμένους. Είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτό, και  πολύ πιο ευαίσθητα ζητήματα, χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, αν κρατήσουν «ανέπαφο» τον παχυλό μισθό τους οι σεβασμιότατοι εν ενεργεία Μητροπολίτες, πιθανόν με ιδιαίτερα ευνοϊκές γιαυτούς συμφωνίες, ενώ παράλληλα ο φτωχός έγγαμος κλήρος  υποφέρει, δεν βοηθά και δεν τιμά τη δημοκρατικότητα του συνοδικού μας πολιτεύματος, μέσα στον ελλαδικό εκκλησιαστικό χώρο. Το να παραμένουν επίσης πεισματικά «κεκλεισμένων των θυρών» οι συνεδριάσεις που αφορούν στο σύνολο των ορθοδόξων ελλήνων πιστών, ή πάλι το να αποστέλλονται «δι’ αλληλογραφίας» ανά την επικράτεια αφοριστικά έγγραφα εναντίον λαϊκών ή κληρικών και μοναχών, των οποίων οι φωνές «ενοχλούν», όχι μόνο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν δείχνει, αλλά παράλληλα κινδυνεύει να  αποτελεί πάγια τακτική οπισθοδρόμησης και από τα όσα ακόμη προ αιώνων, οι Ιεροί Κανόνες θέσπισαν για την λειτουργία της Εκκλησίας προστατεύοντας πολύ περισσότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα, από όσο εμείς σήμερα.

Είναι εντροπή για την εποχή μας, στην Ελλάδα, να αναγκάζεται η κοσμική δικαιοσύνη  να κρίνει διοικητικές πράξεις «εκκλησιαστικές» με το σκεπτικό – πολλάκις - ότι  καταστρατηγούνται κανόνες του Συντάγματος και άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Πέρα από τα ευχολόγια που είναι σε όλους ανέξοδα, σε περιόδους παγκόσμιων κρίσεων και μεγάλης αγανάκτησης, ο σεβασμός στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, είναι ότι πιο αναγκαίο να διασωθεί, ιδιαίτερα μέσα στους θρησκευτικούς χώρους. Οι Εκκλησίες καλούνται, δια της κατά τόπους ηγεσίας τους, να πράξουν ότι μπορούν, ώστε η απογοήτευση και η δίκαιη αγανάκτηση των πολιτών που είναι και πιστοί, να σταματά παίρνοντας την απάντηση από την σωστή πράξη και όχι μόνο από τα εύκολα λόγια. Ίσως είναι η πίστη σήμερα, η μόνη ελπίδα όλων των ανθρώπων που διαδηλώνουν παγκόσμια. Κανείς θρησκευτικός ηγέτης δεν νομιμοποιείται και με κανένα πρόσχημα, να απογοητεύσει τον πολίτη που ως πιστός θέλει τον ηγέτη του πιστό στις πανανθρώπινες αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Δημοσιεύτηκε στο "Αγιορειτικό Βήμα"